Νιλ Σάιμον: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Νιλ Σάιμον''' ([[αγγλικά]]: Neil Simon) (4 Ιουλίου 1927 – 26 Αυγούστου 2018) ήταν [[Αμερικανός]] θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος. Πολυγραφότατος και πολυτάλαντος, έλαβε περισσότερες υποψηφιότητες για [[Όσκαρ]] και [[Βραβεία Tony|Τόνυ]] από οποιονδήποτε άλλον συγγραφέα., τα έργα του μεταφράστηκαν και παίχτηκαν σε όλον τον κόσμο και θεωρείται από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς του αμερικάνικού θεάτρου<ref name="Brit">

Ο Σάιμον (πλήρες όνομα: Μάρβιν Νιλ Σάιμον) γεννήθηκε στο [[Μπρονξ]] της [[Νέα Υόρκη|Νέας Υόρκης]] από [[Εβραίοι|Εβραίους]] γονείς, ο πατέρας του ήταν πωλητής υφασμάτων και η μητέρα του ασχολιόταν κυρίως με τα οικιακά. Μεγάλωσε την εποχή της [[Παγκόσμια οικονομική ύφεση 1929|"Μεγάλης Ύφεσης"]], όπουτης οποίας οι οικονομικές δυσκολίες προκάλεσαν πολλά σκαμπανεβάσματα στις σχέσεις των γονιών του, πολλές φορές<ref name="Brit"/> δε ο πατέρας του είχε εγκαταλείψει την οικογένειά για μεγάλα χρονικά διαστήματα και έτσι η παιδική του ηλικία χαρακτηρίστηκε από καυγάδες, οικονομική αστάθεια και δυστυχία. Το καταφύγιό του ήταν πρώτα οι κινηματογραφικές αίθουσες και στη συνέχεια η συγγραφή, ώστε να ξορκίζει τη βαριά, ασφυκτική ατμόσφαιρα της οικογενειακής του εστίας.

Ξεκίνησε αμέσως μετά τον πόλεμο να γράφει σκετσάκια για κωμικούς του ραδιοφώνου και κατόπιν της τηλεόρασης, μαζί με τον κατά 8 χρόνια μεγαλύτερο αδελφό του Ντάνιελ Σάιμον. Το πρώτο θεατρικό του έργο, το ''Παίξε την τρομπέτα σου'' (''Come Blow Your Horn'') ανέβηκε στο Μπρουκς Άτκινσον Θίατερ του [[Μπρόντγουεϊ]] το 1961. Από εκεί κι έπειτα ήρθαν οι μεγάλες του επιτυχίες: το 1963 το έργο ''Ξυπόλυτοι στο Πάρκο'', και το 1965 το έργο ''Ένα παράξενο ζευγάρι'', με το οποίο κέρδισε το πρώτο βραβείο Τόνυ της καριέρας του. Τα επόμενα χρόνια θα προταθεί 17 φορές για Τόνυ και θα κερδίσει ακόμη δυο, για τα έργα ''Τα παιδιά από το Μπιλόξι'' και ''Lost in Yonkers''. Το 1966 γράφει την πρόζα για το μιούζικαλ ''Sweet Charity'' και το 1968 ανεβάζει τη ''Σουίτα για δυο'' (''Plaza Suite''), ένα τρίπρακτο έργο αποτελούμενο από 3 μονόπρακτα που διαδραματίζονται στην ίδια σουίτα του ξενοδοχείου Πλάζα της Νέας Υόρκης.<ref name="Λεξ">

Η μεγαλύτερη επιτυχία του την δεκαετία του '70 ήταν η μαύρη κωμωδία ''Ο φυλακισμένος της κεντρικής λεωφόρου'', η οποία μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία στη μεγάλη οθόνη το 1975, σε σενάριο του Νιλ Σάιμον. Το 1977 ανεβάζει την αυτοβιογραφική ''Καινούρια σελίδα'', με θέμα τον δεύτερο γάμο ενός χήρου. Ο Σάιμον σε πολλές περιπτώσεις υπήρξε αυτοβιογραφικός, οι ιστορίες του συχνά διαδραματίζονται στις γειτονιές της εργατικής τάξης της Νέας Υόρκης, παρόμοιες με εκείνες στις οποίες μεγάλωσε. Στο επίκεντρο των έργων του βρίσκονται τα προβλήματα και τα άγχη της καθημερινότητας της μικρομεσαίας τάξης, μέσα από ένα σατυρικό πρίσμα, αναδεικνύεται ως ο πιο εύστοχος παρατηρητής των οικογενειακών και συζυγικών σχέσεων του σύγχρονου ανθρώπου<ref name="Λεξ"/>. Το 1983 άρχισε να γράφει την επονομαζόμενη «τριλογία του Μπράιτον Μπητς», μια τριλογία-αναφορά στα νεανικά του χρόνια: ''Αναμνήσεις από το Μπράιτον Μπητς'', ''Τα παιδιά από το Μπιλόξι'' και ''Προορισμός το Μπρόντγουεϊ''. Γι' αυτά τα έργα έλαβε μερικές από τις καλύτερες κριτικές του. Επίσης το 1983 έγινε ο μόνος εν ζωή θεατρικός συγγραφέας του οποίου το όνομα έφερε τιμητικά ένα από τα θέατρα της Νέας Υόρκης<ref>

Ο Νιλ Σάιμον έγραψε περίπου 50 θεατρικά έργα, πρόζα και μιούζικαλ., τα πιο γνωστά του είναι: