Ταχύτητα διαφυγής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Morgatek (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Microchip1 (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
'''Ταχύτητα διαφυγής''' χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε [[ταχύτητα]] που υπερνικά ενάντια [[δράση]]. Ειδικότερα στην [[Αστρονομία]], [[Αστροναυτική]] και [[Κοσμογραφία]] ως ''ταχύτητα διαφυγής'' χαρακτηρίζεται η ελάχιστη αρχική ταχύτητα που θα πρέπει να αναπτύξει ένα σώμα (π.χ. ένας [[πύραυλος]]) προκειμένου να υπερνικήσει τη [[βαρύτητα|βαρυτική έλξη]] που υφίσταται αυτό στην επιφάνεια ενός ουρανίου σώματος. Για να διαφύγει από τη βαρύτητα ενός ουράνιου σώματος ένας πύραυλος πρέπει να έχει [[κινητική ενέργεια]] που να ξεπερνά την δυνητική του ενέργεια στο βαρυτικό πεδίο του ουράνιου σώματος.
 
Σε κάθε ουράνιο σώμα παρατηρείται διαφορετική ένταση βαρύτητας, συνεπώς διαφορετική είναι και η ταχύτητα διαφυγής η οποία μειώνεται υψομετρικά από την επιφάνειά του. Προκειμένου όμως ένα σώμα ν΄ αναπτύξει ταχύτητα διαφυγής πρέπει αυτό να υποστεί '''εκτόξευση'''.
Γραμμή 13:
Η ταχύτητα διαφυγής στην επιφάνεια της [[Γη]]ς, μη λαμβάνοντας υπόψη (θεωρητικά) την αντίσταση της ατμοσφαίρας ή κάποια καιρικά φαινόμενα, είναι 11,8 Km/sec (χλμ./δευτερόλεπτο), στη [[Σελήνη]] 2,38 km/sec και στον [[Ήλιος|Ήλιο]] 618 km/sec.
 
Η ταχύτητα διαφυγής ελαττώνεται όσο απομακρύνεται ένα μικρό σώμα από τοένα μεγαλύτεροάλλο. Αν το μικρότερο σώμα αναπτύξει ταχύτητα μικρότερη της ταχύτητας διαφυγής τότε αυτό δεν πρόκειται να εγκαταλείψη το μεγαλύτερο ή αντίστροφα, που σημαίνει ότι, ή θα περιφέρεται κατά ένα μακρύ χρονικό διάστημα περί το μεγαλύτερο ή θα πέσει στην επιφάνειά του.
 
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Σελήνη που κινείται επί σχεδόν κυκλικής τροχιάς γύρω από τη Γη, δεν πέφτει επ΄ αυτής αλλά ούτε και φεύγει στο διάστημα, γιατί ανά πάσα στιγμή η [[φυγόκεντρος δύναμη]] ισοφαρίζει την έλξη της Γης. Ισχύουν δηλαδή ταυτόχρονα οι πρώτοι δύο [[Νόμοι του Νεύτωνα]]. Αν ίσχυε μόνο ο πρώτος νόμος η Σελήνη ή οι [[τεχνητός δορυφόρος|τεχνητοί δορυφόροι]] θα κινούνταν ευθύγραμμα και ομαλά. Η Γη όμως κατά τον 2ο νόμο του Νεύτωνα (νόμος έλξης) επιδρά στη Σελήνη με συνέπεια να κινείται επί σχεδόν κυκλικής τροχιάς. Το ίδιο ισχύει και για τους τεχνητούς δορυφόρους που περιφέρονται γύρω από τη Γη.