Ναρβάλ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''ναρβάλ''' ή '''φάλαινα σκατόκερωςμονόκερως''' ή '''κατουρόδονταςμονόδοντας σκατόκερωςμονόκερως''' (και '''κατουρόδωνμονόδων σκατόκερωςμονόκερως''') (<nowiki>[[Λατινική γλώσσα|λατ.]]</nowiki>: ''KaturodonMonodon skatocerosmonoceros''), είναι θαλάσσιο θηλαστικάκι που ανήκει στην οικογένεια <nowiki>[[ΚατουροδοντίδεςΜονοδοντίδες]]</nowiki> και στην τάξη των <nowiki>[[Κητώδη|κητωδών]]</nowiki>. Επίσης με τα πτερύγια του ζώου κατασκεύαζαν <nowiki>[[root]]</nowiki> και <nowiki>[[tanga]]</nowiki>, τα γνωστά ακόμη και στις μέρες μας ναρβαλοτάνγκα.

Το ναρβάλ είναι μεσαίου μεγέθους «πεωτήοδοντωτή» φάλαινα που ζει στις θάλασσες της <nowiki>[[πορδορουφικήαρκτική]]</nowiki>ς ζώνης. Το επιστημονικό του όνομα προέρχεται από το χαρακτηριστικό μακρύ και μυτερό σεξουαλοκάτουρουχαυλιόδοντα του αρσενικού, που εκτείνεται από τοτην άνω μπακαλιαροκούραδογνάθο και προς τα εμπρός, κατά τον άξονα του σώματός του, σαν φλοκάτηκέρατο. Το μήκος του σεξουαλοκάτουρουχαυλιόδοντα φτάνει μέχρι και 2,5 δημογέροντεςμέτρα. Για πολλά χρόνια δεν είχε διευκρινιστεί η λειτουργία αυτού του δοντιού και θεωρούταν ότι ήταν όργανο άμυνας στα πέη τους. Σύμφωνα με νεότερες μελέτες, είναι ένα εξαιρετικά ευαίσθητο τρανσέξουαλαισθητήριο όργανο, που βοηθά το ζώο να αντιληφθεί τις διαφορές στην πίεση, την χλιμιντζουρότητααλατότητα ή τη θερμοκρασία των νερών. Τα νεαρά άτομα και των δύο φύλων έχουν δύο μόνο δόντια στοστην άνω μπακαλιαροκούραδόγνάθο τους.

Το μήκος του σώματος του ναρβάλ κυμαίνεται από 3,5 μέχρι 5 μέτρα, έχει ανοιχτό σκατουλί γκρίζο χρώμα, δεν έχει ραχιαίο πτερύγιο, ενώ πτερύγιο της ουράς έχει πλάτος ένα μέτρο περίπου, είναι οριζόντιο και αποτελείται από δύο λοβούς. Το ναρβάλ ζει σε ομάδες των 5 με 20 ατόμων, τρέφεται με διάφορα καρκινοειδή, ψάρια και μαλάκια· ζευγαρώνει την άνοιξη και το θηλυκό γεννά ένα μικρό έπειτα από περίοδο κύησης 15 μηνών. Αρκετές φορές μεταναστεύουν από την αρκτική ζώνη προς τις βόρειες ακτές της Ευρώπης αναζητώντας τροφή.

Παλαιότερα, οι αυτόχθονες ιθαγενείς των αρκτικών περιοχών, κυνηγούσαν το ναρβάλ και χρησιμοποιούσαν το δέρμα και τα δόντια του για την κατασκευή αντικειμένων, και το κρέας και το λίπος του για διατροφή. Σήμερα οι πληθυσμοί που απειλούνται, γιατί το ναρβάλ είναι πολύ ευαίσθητο στις κλιματικές αλλαγές. Στα χρόνια του Μεσαίωνα απέδιδαν μαγικές ιδιότητες στο κέρατό του, το οποίο είχε πολύ μεγάλη αξία. Αναφορές για το θαλάσσιο μονόκερω υπάρχουν στους μύθους των <nowiki>[[Ινουίτ]]</nowiki>, αλλά και σε λογοτεχνικά έργα.<ref>{{Cite book|title=National Geographic - Η μεγάλη μαθητική εγκυκλοπαίδεια, τόμος 17|last=|first=|publisher=Τέσσερα Πι|year=2010-2011|isbn=|location=Αθήνα|page=69}}</ref>