Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γεννήθηκε το 1815 στην [[Κωνσταντινούπολη]] και ήταν γιος του Δημητρίου Παπαρρηγόπουλου, τραπεζίτη από τη [[Βυτίνα Αρκαδίας|Βυτίνα]] και προκρίτου της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολη και της Ταρσίας Νικοκλή.<ref>{{Cite book|title=Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος|last=Δημαράς|first=Κωνσταντίνος Θ.|authorlink=Κωνσταντίνος Δημαράς|publisher=εκδ. ΜΙΕΤ|year=1986|location=Αθήνα|page=109}}</ref> Με την έκρηξη της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|επανάστασης του 1821]] οι [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Τούρκοι]] θανάτωσαν τον πατέρα του, τον αδερφό του, Μιχαήλ, και άλλα μέλη της οικογένειάς του (τον θείο του, Ιωάννη Παπαρρηγόπουλο και τον γαμπρό του πατέρα του, Δημήτριο Σκαναβή)<ref>Δημαράς, 1986, σελ. 110</ref>, ενώ δήμευσαν και ολόκληρη την περιουσία του. Ύστερα από αυτά τα τραγικά γεγονότα η μητέρα του, Ταρσία Νικοκλή, κατέφυγε στην [[Οδησσός|Οδησσό]] μαζί με τα οκτώ παιδιά της.<ref>Τα οκτώ παιδιά ήταν οι Σκαρλάτος, Νικόλαος, [[Πέτρος Παπαρρηγόπουλος|Πέτρος]], Λουκία, Ζωή, Ραλλού, Ελένη και Ευφροσύνη. Δημαράς, 1986, σελ. 109-110</ref> Εκεί ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος σπούδασε ως υπότροφος του Τσάρου στο γαλλικό Λύκειο «Ρισελιέ» μέχρι το 1830, οπότε η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο [[Ναύπλιο]].<ref>Δημαράς, 1986, σελ. 111</ref> Ο ίδιος παρακολουθούσε μαθήματα στην [[Κεντρική σχολή Αίγινας|κεντρική σχολή]] της [[Αίγινα]]ς με δάσκαλο τον [[Γεώργιος Γεννάδιος|Γεώργιο Γεννάδιο]], αλλά τελικά δεν κατάφερε να αποφοιτήσει. Παρ' όλο που γνώριζε αρκετές ξένες γλώσσες ([[γαλλικά]], [[γερμανικά]] και [[ρωσικά]]) και μελετούσε πολύ, δεν ολοκλήρωσε ποτέ καμία βαθμίδα της εκπαίδευσης, γεγονός που έγινε αιτία να μη διοριστεί στο Πανεπιστήμιο.<ref>Δημαράς, 1986, σελ. 111, ''«ούτε Πανεπιστημίου, ούτε Γυμνασίου, ούτε Ελληνικού σχολείου, ούτε αλληλοδιδακτικού»''</ref> Βαθύτερη αιτία του αποκλεισμού του ήταν ότι ήταν "ετερόχθων", δηλ. από επαρχίες που δε συμπεριλήφθηκαν στο νεοπαγές ελληνικό κράτος. Ο στρατηγός [[Ιωάννης Μακρυγιάννης|Μακρυγιάννης]] είχε υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια τον διορισμό στο Δημόσιο αποκλειστικά των αυτοχθόνων, μόνον όσων προέρχονταν δηλαδή από τις απελευθερωμένες περιοχές. «Αν δεν φάγομεν εμείς ας πάει κατά διαβόλου η ελευθερία» φέρεται να είπε σε συνεδρίαση της εθνοσυνέλευσης<ref>{{Cite web|url=http://www.kathimerini.gr/840408/opinion/epikairothta/politikh/yparxei-ellhniko-e8nos|title=Υπάρχει Ελληνικό Εθνος, του Τάκη Θεοδωρόπουλου {{!}} Kathimerini|website=www.kathimerini.gr|accessdate=2019-06-09}}</ref>.

=== Επαγγελματική σταδιοδρομία και λοιπά στοιχεία ===

Το 1833 διορίστηκε υπάλληλος στο [[Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων|υπουργείο Δικαιοσύνης]], φτάνοντας στο βαθμό του διευθυντή.<ref>Δημαράς, 1986, σελ. 114, 116-117, ''Παρίσταται στη δίκη του Κολοκοτρώνη με σκοπό να συντάσσει στα γαλλικά, για λογαριασμό του Υπουργείου τα Πρακτικά της δίκης.''</ref> Το 1845 απολύθηκε από το υπουργείο σύμφωνα με το ψήφισμα της [[Η της Γ΄ Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις|Α΄ Εθνικής ΣυνελεύσεωςΣυνέλευσης]] σχετικά με τους ετερόχθονες. Το ίδιο έτος διορίστηκε καθηγητής ιστορίας στο Γυμνάσιο των Αθηνών, ύστερα από την δυσμενή μετάθεση του Γ. Γ. Παππαδόπουλου, με τον οποίο είχε στο παρελθόν δημόσιες διαφωνίες για ιστορικά θέματα. Το 1848 απορρίφθηκε η αίτησή του για να προσληφθεί ως υφηγητής της Αρχαίας Ιστορίας στο πανεπιστήμιο, λόγω έλλειψης πανεπιστημιακού [[Πτυχίο|πτυχίου]] και [[Διδακτορικό δίπλωμα|διδακτορικού]].<ref>Δημαράς, 1986, σελ. 137</ref> Το [[πανεπιστήμιο του Μονάχου]] τον ανακήρυξε [[Διδάκτορας|διδάκτορα]] ''in absentia'', στις 10 Δεκεμβρίου του 1849 όταν ο Παπαρρηγόπουλος υπέγραψε ένα υπόμνημα, γραμμένο στα λατινικά, προς τη Φιλοσοφική Σχολή του Μονάχου, και ο [[Κωνσταντίνος Σχινάς]] το διαβίβασε στις 19 Ιανουαρίου του 1850. Στις 22 του ίδιου του μήνα του παρείχε το σχετικό δίπλωμα.<ref>Δημαράς, 1986, σελ. 138</ref> Τον Μάρτιο του 1850 υποβάλλεται στη διαδικασία του δοκιμαστικού μαθήματος στη [[Νομική Σχολή Αθηνών|Νομική Σχολή]] χωρίς όμως να διορισθεί σε αυτή.<ref>Δημαράς, 1986, σελ. 138-139</ref> Έγινε καθηγητής της Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολή, στη θέση του Κωνσταντίνου Σχινά, όπου θα δίδασκε ''«την από των αρχαιοτέρων μέχρι των σημερινών χρόνων τύχην του ελληνικού έθνους»''. Ορίστηκε έκτακτος καθηγητής στις 6 Μαρτίου 1851.<ref>Δημαράς, 1986, σελ. 140</ref> Στις 17 Φεβρουαρίου του 1856 προήχθη σε τακτικό καθηγητή.<ref>Δημαράς, 1986, σελ. 455</ref> Το ακαδημαϊκό έτος 1861-1862 διετέλεσε κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.<ref>{{Cite web|url=http://www.deanphil.uoa.gr/h-sxoli/kosmhteia/istorika-stoixeia.html|title=ΕΚΠΑ: Κοσμητεία Φιλοσοφικής Σχολής - Ιστορικά Στοιχεία|website=www.deanphil.uoa.gr|accessdate=2016-10-16}}</ref> Το 1870 και 1871 διεκδίκησε την πρυτανεία χωρίς επιτυχία, τελικά όμως το 1872 κατάφερε να εκλεγεί πρύτανης.<ref>Δημαράς, 1986, σελ. 257</ref><ref>{{Cite journal|url=http://www.uoa.gr/fileadmin/user_upload/PDF-files/organa/Epethrida_2014.pdf|title=Πρυτάνεις Πανεπιστημίου Αθηνών|date=2015|journal=Επετηρίδα Πανεπιστημιακών Ετών 2012-2013|publisher=Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών|accessdate=16-10-2016|page=σ. 25}}</ref> Το 1875 ορίστηκε επίτιμος καθηγητής του [[Πανεπιστήμιο της Οδησσού|πανεπιστημίου]] της [[Οδησσός|Οδησσού]], ενώ το 1881 εξελέγη μέλος της [[Ακαδημία Επιστημών της Σερβίας|Ακαδημίας]] της [[Σερβία]]ς.<ref>Δημαράς, 1986, σελ. 329</ref> Μέχρι το 1864 συμμετείχε κάθε χρόνο στην κριτική επιτροπή των [[Α΄ Αθηναϊκή Σχολή#Ποιητικοί διαγωνισμοί|Ποιητικών Διαγωνισμών του Πανεπιστημίου Αθηνών]] και τις χρονιές 1858 και 1859 συνέταξε και την εισηγητική έκθεση της επιτροπής.<ref>Δημαράς, 1986, σελ. 193</ref> Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του εξελέγη επίτιμος πρόεδρος του [[Φιλολογικός σύλλογος Παρνασσός|φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός»]].<ref>{{Cite web|url=http://lsparnas.gr/periigisi/fotografies/the-presidents-office-of-p-l-s-|title=Το γραφείο του προέδρου του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού|website=lsparnas.gr|accessdate=2016-10-16}}</ref> Το 1869 ίδρυσε μαζί με πληθώρα άλλων λογίων τον «Σύλλογο προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων». Τιμήθηκε για το έργο του από τη [[Μοναρχία της Ελλάδας|βασιλική οικογένεια της Ελλάδας]], ενώ υπήρξε και δάσκαλος των βασιλοπαίδων.<ref name="dimos_pylou">{{Cite web|url=http://www.dimos-pylou-nestoros.gr/visitor/history/curriculum-vitae-paparrigopoulos.html?page=1|title=Παπαρηγόπουλος Κ. - Βιογραφικό σημείωμα|website=www.dimos-pylou-nestoros.gr|accessdate=2016-10-16}}</ref>

Το 1841 νυμφεύθηκε την Μαρία Αφθονίδη, κόρη του [[Γεώργιος Αφθονίδης (Φιλικός)|Γεωργίου Αφθονίδη]], αξιωματούχου του [[Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως|Οικουμενικού Πατριαρχείου]]. Μαζί της απέκτησε τρία παιδιά: τον [[Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος|Δημήτριο]] (1843), ποιητή και θεατρικό συγγραφέα, την Αγλαΐα (1849) και την Ελένη (1854).<ref>Δημαράς, 1986, σελ. 118</ref> Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος είχε την ατυχία να βιώσει τον θάνατο του γιου του, Δημητρίου (1873), καθώς και τον θάνατο της κόρης του, Ελένης και της γυναίκας του (1890), αλλά και του αδελφού του, του Πέτρου, (1891). Απεβίωσε στις [[14 Απριλίου]]/[[26 Απριλίου]] 1891 στην [[Αθήνα]].<ref>Δημαράς, 1986, σελ. 414</ref>