Σούτσσταφφελ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''ΣούτσσταφελΣούτσσταφφελ''' ([[Γερμανική γλώσσα|γερμανικά]]: ''Schutzstaffel'', που σημαίνει «μοίρα ασφαλείας») ή συντομογραφικά '''SS''' ('''Ες-Ες''') από τα αρχικά της γερμανικής λέξης, αποτέλεσε μεγάλη [[Εθνικοσοσιαλισμός|εθνικοσοσιαλιστική]] οργάνωση στη [[Γερμανία]], η οποία ήταν η μετεξέλιξη των [[SA|Ταγμάτων Εφόδου (SA)]] (Sturmabteilung, συντ. SA) και λειτουργούσε ως παραστρατιωτικό σκέλος του [[Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών|Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών]] (Ναζιστικού κόμματος, NSDAP). Ευρύτερα γνωστό είναι το μάχιμο παρακλάδι της Schutzstaffel, Ένοπλα SS ([[Waffen-SS]] (Ένοπλα SS).

Όταν ο Χίτλερ αποφυλακίστηκε, ύστερα από το αποτυχημένο πραξικόπημά του το 1923 (γνωστό στην Ιστορία ως "[[Πραξικόπημα της μπυραρίας]]" (Beer Hall Putch) συνειδητοποίησε ότι χρειαζόταν προσωπική προστασία αποτελούμενη από περισσότερα του ενός άτομα. Έδωσε, λοιπόν, εντολή στον προσωπικό του σωματοφύλακα [[Γιούλιους Σρεκ]] (Julius Schreck) να οργανώσει μια ομάδα από οκτώ ένστολους σωματοφύλακες, τους οποίους επονόμασε ΣούτσστάφελΣούτσσταφφελ (Schutzstaffel), δηλαδή ομάδα προστασίας ή, συντομογραφικά, SS. Η ομάδα αυτή αποτέλεσε νέα μονάδα των [[Τάγματα Εφόδου|Ταγμάτων Εφόδου]] (Sturmabteilung, συντ. SA), τον ιδιωτικό στρατό του [[Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών|Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος]], του οποίου τότε ηγείτο ο [[Ερνστ Ρεμ]] (Ernst Röhm). Πρώτος ηγέτης των SS ήταν ο δημοσιογράφος του "Λαϊκού Παρατηρητή" ([[Völkischer Beobachter]]) Μπέρχτολντ (Berchtold), καθώς όμως αυτός ήταν μάλλον χαμηλότερων τόνων από όσο ο [[Αδόλφος Χίτλερ|Χίτλερ]] επιθυμούσε, τον αντικατέστησε με τον [[Έρχαρντ Χάιντεν]] (Erhard Heiden), πρώην αστυνομικό με αμφίβολη υπόληψη.

Τον Ιανουάριο του [[1929]] ανατέθηκε από το Κόμμα στον [[Χάινριχ Χίμλερ]] η ηγεσία της μονάδας SS. Τα Ες-Ες άρχισαν να αναπτύσσονται υπό μορφή ταγμάτων και, χάρη στον ηγέτη τους και την υποστήριξη του Χίτλερ, επεκτάθηκαν σημαντικά. Ιδιαίτερα μετά την εξόντωση της ηγεσίας των [[SA]] και τον υποβιβασμό του ρόλου τους, τα SS αναπτύχθηκαν και εξελίχθηκαν σε μια από τις μεγαλύτερες παραστρατιωτικές οργανώσεις της εποχής: Το [[1932]] αριθμούσαν περίπου 30.000 άνδρες. και,Καθώς καθώςμάλιστα επίκεινταν εκλογές και όλα τα πολιτικά κόμματα διέθεταν τους δικούς τους οπαδούς, που ήταν έτοιμοι για άγριεςβίαιες συγκρούσεις στους δρόμους, το [[NSDAP|Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα]] στρατολογούσε όλο και περισσότερους. Όταν ο Χίτλερ έγινε Καγκελάριος, το [[1933]], τα SS αριθμούσαν ήδη 100.000 άνδρες (Ιανουάριος 1933). Κατά τη διάρκεια του [[ΒΠΠ|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] τα SS αριθμούσαν περισσότερους από ένα εκατομμύριο άνδρες, καθώς στρατολογήθηκαν σε αυτά και άτομα από κατακτημένες χώρες, τα οποία είχαν σφόδρα αντικομμουνιστικές πεποιθήσεις. Προς το τέλος του πολέμου, μάλιστα, δόθηκε η δυνατότητα σε εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου να πλαισιώσουν τα "ένοπλα SS".

Στα SS στρατολογούνταν αρχικά αποκλειστικά στελέχη αμιγούς αρείας καταγωγής (γινόταν εξονυχιστικός έλεγχος γιατης την καταγωγήκαταγωγής του υποψηφίου) και, παράλληλα, έπρεπε να τρέφουνεπιδεικνύουν τυφλή αφοσίωση στο [[NSDAP|Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα]] και στον Ηγέτηηγέτη (Führer), Αδόλφο Χίτλερ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου επιτράπηκε η στρατολόγηση και μη Γερμανών, αρκεί να διαπνέονταν από σφοδρά αντικομμουνιστικές απόψεις. Η πειθαρχία στα SS ήταν αυστηρότερη ακόμη και από αυτή του τακτικού στρατού. Η συμμετοχή μελών των SS σε παράνομες πράξεις (κλοπές, καταχρήσεις δημοσίου χρήματος κ.τ.λ.) τιμωρείτο αυστηρά και από την τιμωρία δεν εξαιρούνταν ούτε προσωπικοί φίλοι των υψηλά ισταμένων. Στις πράξεις αυτές δεν εντάσσονταν οι βιαιότητες εναντίον Εβραίων ή κρατουμένων (αν και κάποια μέλη των SS τιμωρήθηκαν και για τέτοιες πράξεις).

Στην πορεία εξέλιξής τους τα SS απέκτησαν δύο "κλάδους": Έναέναν "πολιτικό" (τα Allgemeine SS, «Γενικά SS»), ο οποίος είχε κυρίως πολιτική δράση, και έναέναν "στρατιωτικό" κλάδο ([[τα Waffen-SS|Waffen SS]], «Ένοπλα SS»), ταο οποίαοποίος οργανώθηκανοργανώθηκε σε κανονικές στρατιωτικές μονάδες και πολέμησανπολέμησε στην πρώτη γραμμή των τεσσάρων από τά πέντε μέτωπα, με εξαίρεση του αφρικανικού. Ο [[Χίτλερ]], μάλιστα, σχεδίαζε την ανάπτυξη των ενόπλων SS σε μεγάλη κλίμακα, καθώς δεν εμπιστευόταν καθόλου την ηγεσία της [[Βέρμαχτ]] (για ορισμένους, μάλιστα, ηγέτες του γερμανικού στρατού, ένιωθε ιδιαίτερη αντιπάθεια). Τα SS είχαν δική τους ιεραρχία (οι βαθμοί διέφεραν από τους αντίστοιχους στρατιωτικούς), δικά τους εμβλήματα και, φυσικά, δικές τους στολές (μαύρες), διαφορετικές από αυτές της [[Βέρμαχτ]]¹.

Ειδικές μονάδες των SS ήταν, επίσης, οι [[Einsatzgruppen]] (Μονάδες Ειδικής Δράσης, Τάγματα θανάτου), που συστήνονταν για [[ad hoc]] αποστολές όπως, σύμφωνα με τα λόγια του Διοικητή των Ες-Ες Έριχ φον ντεμ Μπαχ-Ζελέφσκι (Erich von dem Bach-Zelewski), «ο αφανισμός των Εβραίων, των Τσιγγάνων και των πολιτικών κομισάριων», καιενώ ελέγχονταν από την υπηρεσία [[Κεντρικό Γραφείο Ασφαλείας του Ράιχ|RSHA]], της οποίας ηγείτο αρχικά ο [[Ράινχαρντ Χάιντριχ]] και, μετά τη δολοφονία του το 1942, ο [[Ερνστ ΚαλτενμπρούννερΚάλτενμπρουνερ]] (Ernst Kaltenbrunner). Η αρχική αποστολή των ομάδων αυτών ήταν η εξασφάλιση των μετόπισθεν στις κατακτημένες περιοχές, σε ορισμένες, όμως, περιπτώσεις, όπως στο [[Μπαμπί Γιάρ]], αναλάμβαναν και αποστολές εξόντωσης και ταφής νεκρών θυμάτων και εξαφάνισης πειστηρίων των εγκληματικών πράξεων που είχαν διαπραχθεί. Ειδικότερα, στη [[Ρωσία]], όπου ακολούθησαν τα στρατεύματα του Χίτλερ στις κατακτημένες περιοχές, είχαν ως στόχο την εξόντωση Εβραίων, Αθιγγάνων και Κομμουνιστών. Οι δραστηριότητες αυτές εντάσσονταν στο γενικότερο ναζιστικό σχέδιο της "[[Τελική Λύση|Τελικής Λύσης]]" ("Endlösung")².

Μετά τον πόλεμο, στη [[Δίκη της Νυρεμβέργης]], η Ες-Ες καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση, λόγω του τελευταίου σκοπού δημιουργίας της καθώς και της αποδεδειγμένης ανάμειξής της, μεταξύ άλλων, στη φυλετική πολιτική ως του σημείου της [[Ολοκαύτωμα|εβραϊκής γενοκτονίας]] κατά τη διάρκεια του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] ("Τελική Λύση", ό.π.). Ξεχωριστή δίκη έγινε, επίσης, στα πλαίσια της Δίκης της Νυρεμβέργης, για τα ιατρικά πειράματα από ιατρούς των Ες-Ες στα Κέντρα Ευθανασίας και στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης και Εξόντωσης. Η Δίκη αυτή επονομάστηκε "[[Δίκη των Ιατρών]]".