Ανδρέας Μιαούλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε στις [[20 Μαΐου]] 1769 στην [[Ύδρα]]{{Ref_label|I|i|none}} και το πραγματικό του επώνυμο ήταν Βώκος{{Ref_label|II|ii|none}}. Ήταν το δεύτερο παιδί του Υδραίου πλοιοκτήτη και [[προεστός|προεστού]] Δημητρίου Βώκου και την Ανδριανής, χήρας του Ανδρέα Βόχα ή Βοχαΐτου. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από παλαιά Υδραϊκή οικογένεια με καταγωγή από τα [[Φύλλα Ευβοίας|Φύλλα]], η οποία εγκαστάθηκε στην Ύδρα στα [[1668]]. Υποστηρίζεται ότι οι Βώκοι εξαιτίας διαμάχης με τον Τούρκο Γκεζαΐρ Πασά, γνωστό και ως Χαζναντράραγα, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να καταφύγουν αρχικά στη [[Δοκός Ύδρας|Δοκό]] και στη συνέχεια στην ημιαυτόνομη [[Ύδρα]].<ref name=autogenerated1>Ιστοσελίδα sansimera.gr, [http://www.sansimera.gr/archive/biographies/show.php?id=168&name=Andreas_Miaoulis βιογραφία Ανδρέα Μιαούλη]</ref>

 

 

Ο πλούτος που είχε συγκεντρώσει σε συνδυασμό με την κοινωνική θέση της οικογένειάς του τον κατέτασε σε έναν από τους σημαντικότερους Υδραίους της εποχής. Με αυτή την ιδιότητα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο, το 1807, κατά την διαμάχη που ξέσπασε για ενδεχόμενη εξέγερση κατά των Οθωμανών. Αφορμή αποτέλεσε η άφιξη μικρού ρωσικού στόλου με επικεφαλής τον ναύαρχο Σινιαβίν, ο οποίος αφού προσωρμίστηκε κοντά στην Ύδρα κάλεσε τους Υδραίους σε εξέγερση. Την είδηση αυτή υποδέχτηκε πανηγυρικά μερίδα των κατοίκων με επικεφαλής τον [[Λάζαρος Κουντουριώτης|Λάζαρο Κουντουριώτη]] ενώ ο διοικητής του νησιού, [[Γεώργιος Βούλγαρης]], διαφωνώντας, κατέφυγε στην [[Αθήνα]]. Με την αναχώρηση του ρωσικού στόλου και φοβούμενοι οθωμανικά αντίποινα, οι ρωσόφιλοι πρόκριτοι αποφάσισαν να αναχωρήσουν από το νησία με τις οικογένειές τους και την κινητή περιουσία τους. Προς αποτροπή αυτού του σχεδίου εστάλη ως εκπρόσωπος του Βούλγαρη, ο Μιαούλης, ο οποίος ανέλαβε την προσωρινή διοίκηση του νησιού αποτρέποντας την αποχώρηση των προκρίτων από το νησί. Η διοίκηση του Μιαούλη, όμως, ήταν προσωρινή, αφού εν συνεχεία οι ρωσόφιλοι θα επανακαλάβουν το νησί επιχειρώντας, μάλιστα, να συλλάβουν τον Μιαούλη. Τελικά με την οριστική αποχώρηση του ρωσικού στόλοι, ο Βούλγαρης θα επιστρέψει στο νησί ενώ λίγα χρόνια αργότερα θα επιστρέψουν και οι πρωτοαίτιοι της εξέγερσης έχοντας εξασφαλίσει αμνηστία. <ref>[http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?rec=/metadata/4/4/a/metadata-312-0000206.tkl&do=141317.pdf&pageno=40&pagestart=1&width=405&height=612&maxpage=46&lang=el Αντωνίου Ν. Σαχίνη, Σύντομος βιογραφία του ναυάρχου Ανδρέου Δ. Μιαούλη. Ναύπλιον :Τυπογραφείον και Βιβλιοπωλείον Σωτηρίου Ε. Βίγγα, 1882. σελ. 38-39.]</ref><ref>Αντώνιος Λιγνός, ''Ιστορία της νήσου Ύδρας'', τόμος Α΄, σελ.60-67</ref>

'''ii.''' {{Note_label|II|ii|none}} Το οικογενειακό επώνυμο του Μιαούλη ήταν Βώκος ή Βόκος. Γιατί όμως ο Ανδρέας αποφάσισε να άλλαξει το επώνυμο του δεν είναι γνωστό. Εικάζεται ότι το επώνυμο Μιαούλης το απέκτησε από το τουρκικό πλοίο ''«Μιαούλ»'' που αγόρασε στη [[Χίος|Χίο]].<ref>Εγκυκλοπαίδεια ''Δομή'', εκδ. Δομή, Αθήνα 1996, τόμος 22, σελ.145</ref> Μια άλλη εκδοχή κάνει λόγο για προσωνύμιο που του κόλλησαν οι άνδρες του πληρώματός του επειδή συνήθιζε να τους φωνάζει ''με «μια ούλοι»'', δηλαδή ''με «μιας όλοι μαζί»''.<ref name=autogenerated1 /><ref>Εφημερίδα Το ΒΗΜΑ, [http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=152484 Ανδρέας Μιαούλης], Κυριακή 6 Ιουλίου 2003. [https://web.archive.org/web/20120209052835/http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=152484 Αρχειοθετήθηκε] 9 Φεβρ. 2012.</ref> Αυτό όμως αμφισβητείται από το γεγονός ότι τότε ο Μιαούλης δεν μπορούσε να δώσει τέτοιο παράγγελμα αφού τα πληρώματά του μιλούσαν και καταλάβαιναν μόνο αρβανίτικα.<ref>Εγκυκλ. Λεξικό Ηλίου, τόμος 13, σελ.543</ref>

 

 

:-''Είσαι Έλληνας;''

:-''Θα σε κρεμούσα απ' το λαιμό, στο πινό της μαΐστρας, ναύαρχέ μου!'' (=σημείο ανακρέμασης κυρίου ιστίου)

 

Παραθέτουμε τις υπέρ Μαυροκορδάτου απόψεις: α) Ο Δραγούμης<ref name="Δραγούμης2">Δραγούμης, Νικόλαος ''Ιστορικαί Αναμνήσεις'', 2η έκδοση 1879, εκδόσεις Ερμής, 1973, τόμος Α΄, σελ.193</ref> αναφέρει ότι ο Μιαούλης είπε στον Τρικούπη: ''«Αν σε είχα σιμά μου εις Πόρον να με συμβουλεύσης όταν απεφάσισα να καύσω την φρεγάδαν, δεν θα την έκαια»''. Και συνεχίζει ο Δραγούμης: ''«Άρα η απόφασις εγένετο εν Πόρω και ουχί εν Ύδρα, όπου διέτριβεν ο Τρικούπης, ον ηδύνατο να συμβουλευθή ο πυρπολήσας τον στόλον πριν ή αναχωρήση»''. Αλλά από τον Πόρο έφυγε ο Μαυροκορδάτος πριν από την πυρπόληση.<ref name="Λούκος">Λούκος, Χρήστος, ''Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος'', ''ΤΑ ΝΕΑ'', «Ιστορική Βιβλιοθήκη», Αθήνα 2010, σελ.49</ref> Και τελικά κατά Δραγούμην: ''«Ο Κυβερνήτης…ουδέποτε απέδωκε ρητώς τω κατακεραυνοβολουμένω [στον Μαυροκορδάτο] το κακούργημα της πυρπολήσεως, ως προκύπτει εκ των εν τω κεφαλαίω Δ΄ δημοσίων αποδείξεων»''. β) Στον Καρολίδη,<ref name="Καρολίδης">Καρολίδης Παύλος, ''Συμπλήρωσις Ιστορίας Παπαρρηγοπούλου'', τόμος Ζ΄, Ν. Δ. Νίκας, 1903, σελ.251</ref> συγγραφέα που δεν διάκειται και πολύ ευνοϊκά προς τον Μαυροκορδάτο, διαβάζουμε: ''«Ο ίδιος δε ο Μιαούλης, καθ’ ά είπεν αυτός βραδύτερον εις τον Σ.Τρικούπην, εθεώρει το έργον αυτού προϊόν εξάψεως υπερτάτης και ελυπείτο ότι εκείνην την στιγμήν δεν ευρέθη τις παρ’ αυτώ ανήρ της περιωπής Τρικούπη ή Μαυροκορδάτου ίνα κρατήση την χείρα αυτού»''. γ) Στην Ιστορική Ανθολογία του ο Βλαχογιάννης<ref name="Βλαχογιάννης">Βλαχογιάννης Γιάννης, ''Ιστορική Ανθολογία'', α΄ έκδοση 1927, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2000, σελ.223</ref> είχε απαλλάξει τον Μαυροκορδάτο από την πυρπόληση του στόλου με τα λόγια: ''«Αυτά είπε και κανείς δεν τόλμησε να του απαντήση. Των εχτρών του τα στόματα κλειστήκανε πειά»''. Στον εχθρικό πλέον προς τον Μαυροκορδάτο ''Κασομούλη'' του<ref>Κασομούλης Νικόλαος: ''Ενθυμήματα στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων'', Χ. Κοσμαδάκης & Σία, 1939. τόμος Γ΄, σ. 408</ref> ο Βλαχογιάννης αποφαίνεται εν τέλει: ''«Μένει όμως ακόμη αδιαφώτιστο το ζήτημα της ενάντια στο Μαυροκορδάτο κατηγορίας»'' και δικαιολογεί στην ίδια σελίδα την απόφαση των Υδραίων να κάψουν τον στόλο.