Κασσίτερος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Washington D.C. March 14–15, 1977. pp. 25–32.</ref>. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία ζήτησης του σπάνιου και συνεπώς επικερδούς [[εμπόριο|εμπορίου]] από τις σχετικά μακρινές πηγές εξόρυξής του ([[Ιταλία]], [[Πορτογαλία]], Βορειοδυτική [[Γαλλία]], [[Ηνωμένο Βασίλειο|Βρετανία]] και Βορειοανατολική [[Γερμανία]]) στις (τότε) ανεπτυγμένες [[οικονομία|οικονομικά]] και [[πολιτισμός|πολιτιστικά]] αγορές (της [[Αρχαία Αίγυπτος|Αιγύπτου]], της [[Μεσοποταμία|Μεσοποταμίας]], των Ανατολικών ακτών της [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσογείου]], της [[Ανατολία|Ανατολίας]] και της [[αρχαία Ελλάδα|Ελλάδας]]).το αρχαιότερο εύρημα κασσιτέρου στόν κόσμο,βρέθηκε σε ναυάγιο αρχαίου πλοίου στά παράλια της Σμύρνης.(Πηγή:<ref>Κούρτ Μπένες, ''Αινίγματα του παρελθόντος'',Κούρτ Μπένες,εκδόσσειςεκδόσεις Νότος σελ.165) </ref>.

Ο [[κασσιτερίτης]], δηλαδή το διοξείδιο του κασσιτέρου (SnO₂), ήταν πιθανότατα και κατά την [[Αρχαιότητα]] η κύρια πηγή κασσιτέρου. Άλλες μορφές ορυκτών κασσιτέρου, δηλαδή [[σουλφίδια]] όπως ο [[σταννίτης]], είναι λιγότερο άφθονες και απαιτούν πιο πολύπλοκη διεργασία εξόρυξης. Ο κασσιτερίτης συχνά συσσωρεύεται σε αλλουβιανά κανάλια, εξαιτίας του γεγονότος ότι είναι σκληρότερα, βαρύτερα και με μεγαλύτερη χημική αντίσταση από τον [[γρανίτης|γρανίτη]] μέσα στον οποίο τυπικά σχηματίζεται<ref>(Penhallurick 1986)</ref>. Αυτά τα κοιτάσματα μπορούν εύκολα να βρεθούν σε όχθες [[ποταμός|ποταμών]], όπου ο κασσιτερίτης είναι συνήθως μαύρος, μωβ ή έχει άλλο σκοτεινό χρώμα, γνωρίσματα που έψαχναν οι μεταλλωρύχοι της πρώιμης Εποχής του Ορείχαλκου. Είναι πιθανό τα πρώιμα αυτά κοιτάσματα να ήταν αλλουβιανά στη φύση, και ίσως να εξορύσσονταν με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούνταν για την εξόρυξη [[χρυσός|χρυσού]] (Au) από παρόμοια κοιτάσματα.