Ισμέτ Ινονού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με το ξέσπασμα του [[Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος|Β΄ Βαλκανικού Πολέμου]] ο Ισμέτ πασάς κατόπιν εντολής του ιδίου του Σουλτάνου εισήλθε στο πόλεμο όπου προελαύνοντας ανακατέλαβε τμήματα της Ανατολικής Θράκης μεταξύ των οποίων και την [[Αδριανούπολη]] που είχαν καταληφθεί από τους Βουλγάρους. Κατά τη διάρκεια του [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ΠαγκοσμίουΑ΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] ο Ισμέτ Πασάς όπως λεγόταν τότε πολέμησε στη [[Παλαιστίνη (ιστορική περιοχή)|Παλαιστίνη]] εναντίον των Αγγλικών δυνάμεων, στη συνέχεια υποχωρώντας έγινε αρχηγός του επιτελείου του [[Κεμάλ Ατατούρκ]] κατά τις εναντίον των Ρώσων επιχειρήσεις στην Ανατολική Τουρκία.<br />

Κατά τη διάρκεια της ελληνικής [[Μικρασιατική εκστρατεία|μικρασιατικής εκστρατείας]] ήταν και πάλι αρχηγός του επαναστατικού επιτελείου, διεύθυνε τις περί τη πόλη [[Ινονού (Εσκίσεχιρ)|Ινονού]] μάχες, τον Δεκέμβριο του [[1920]],και τον Μάρτιο του [[1921]] από την οποία πόλη έλαβε το προσωνύμιο και στη συνέχεια ως επίθετο, όταν αργότερα επιβλήθηκε από τον Κεμάλ με τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, η εφαρμογή των ονοματεπωνύμων.

Στενός πλέον συνεργάτης και αφοσιωμένος βοηθός του Κεμάλ ονομάσθηκε, με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας στις [[29 Οκτωβρίου]] του [[1922]], "Πρωθυπουργός της Τουρκίας". Συντηρητικότερος όμως του Κεμάλ ο Ινονού έρχονταν τακτικά σε ρήξη μ΄ εκείνον ειδικά στην εισαγωγή δυτικότροπων ηθών και μέτρων. Παρά ταύτα παρέμεινε στη θέση του πρωθυπουργού μέχρι το [[1937]] που παραιτήθηκε αιφνίδια. Ένα χρόνο μετά, το [[1938]] που πέθανε ο Κεμάλ, ο Ινονού εκλέχθηκε ομόφωνα Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαδεχόμενος τον Κεμάλ στην αρχηγία του Λαϊκού Κόμματος.<br />

Ο Ινονού εισήγαγε τότε το δικαίωμα της αντιπολίτευσης και την ίδρυση του Δημοκρατικού Κόμματος υπό τον [[Τζελάλ Μπαγιάρ]]. Ο Ινονού διατήρησε τη θέση του προέδρου μέχρι τις [[22 Μαΐου]] του [[1950]] όταν η εθνοσυνέλευση που προήλθε από τις εκλογές του ίδιου μήνα, όπου ηττήθηκε κατά κράτος το Λαϊκό Κόμμα, ψήφισε τον Τζελάλ Μπαγιάρ. Ο Ινονού αποσύρθηκε τότε από την πολιτική για δέκα χρόνια, όταν επέστρεψε το [[1960]] με το πραξικόπημα της ίδιας χρονιάς.

Ο Ισμέτ Ινονού ήταν εκείνος που υπέγραψε ως πληρεξούσιος της Τουρκίας τη [[Συνθήκη της Λωζάνης]] ([[1923]]) που αποτέλεσε το μεγαλύτερο "εδαφικό παζάρι του αιώνα" αδιαφορώντας για τους αλλογενείς και αλλόθρησκους πληθυσμούς επιβάλλοντας την [[υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών]] για πρώτη φορά στη παγκόσμια ιστορία, καθώς και το [[Σύμφωνο Φιλίας Ελλάδας Τουρκίας]] το [[1930]] στην Άγκυρα. Και τα δύο παραπάνω ιστορικά κείμενα υπεγράφησαν από πλευράς της Ελλάδας από τον [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Ελευθέριο Βενιζέλο]].

Στην πολιτική του Ινονού οφείλεται το γεγονός της μη ανάμειξης της Τουρκίας στο [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β'Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]], διατηρώντας μια τελείως ουδέτερη στάση. Παρά το γεγονός όμως της συνυπογραφής των παραπάνω, συνθήκης και συμφώνου, βρίσκοντας την ευκαιρία διαρκούντος του Β' Π.Π. το [[1942]], και γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα βρισκόταν υπό τριπλή κατοχή, η δε ελληνική κυβέρνηση στο [[Κάιρο]], προσυπέγραψε τον κεφαλαιϊκό νόμο, τον λεγόμενο "[[Βαρλίκ Βεργκισί]]", υποχρεώνοντας τους εναπομείναντες Έλληνες, Αρμενίους και Εβραίους της [[Κωνσταντινούπολη]]ς, (εξαιρουμένους Έλληνες, σύμφωνα με τη "Συνθήκη της Λωζάνης") σε οικονομική εξαθλίωση και νέους διωγμούς.

<references />{{Πρωθυπουργοί της Τουρκίας}}