Partitio Terrarum Imperii Romaniae: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
+γουικισύνδεσμος
Γραμμή 1:
{{πηγές|24|07|2015}}
[[File:Byzantium1204-el.svg|thumb|360px|right|Διάδοχα κράτη Βυζαντίου (1204). Η [[Λατινική Αυτοκρατορία]] (κόκκινο), η [[Αυτοκρατορία της Νίκαιας]] (μπλε), η [[Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας]] (μωβ) ,και το [[Δεσποτάτο της Ηπείρου]] (πράσινο). Τα όρια είναι ασαφή.]]
Με τον λατινικό τίτλο '''Partitio Terrarum imperii Romaniae''' (= Διανομή Εδαφών της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας[[Ρωμανία]]ς), και κατά σύντμηση '''Partitio Romaniae''', αλλά και '''Regni Graeci''' αναφέρεται η ιστορική συνθήκη (συμφωνία) που συνομολογήθηκε και υπογράφηκε στην [[Κωνσταντινούπολη]], μεταξύ των ηγετών της [[Δ΄ Σταυροφορία]]ς, αμέσως μετά την [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204)|Άλωση της Πόλης]] το 1204. Με τη συνθήκη αυτή δημιουργήθηκαν νέα διάδοχα του Βυζαντίου κράτη, (Αυτοκρατορίες, Βασίλεια, Δουκάτα και Δεσποτάτα) που κυριάρχησαν του χώρου από περίπου μισό μέχρι τρεις επόμενους αιώνες.<br>
Σημαντικότερα εξ αυτών ήταν το Λατινικό (ή Λομβαρδικό) [[Βασίλειο της Θεσσαλονίκης]], το [[Βασίλειο της Κάντια|Ενετικό Βασίλειο (ή Δουκάτο) της Κρήτης]], η [[Αυτοκρατορία της Νίκαιας]], η [[Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας]], το [[Δεσποτάτο της Ηπείρου]], τα [[Δουκάτο του Αρχιπελάγους]] (ή Δουκάτα της Νάξου και της Άνδρου) κ.ά., ενώ στην Κωνσταντινούπολη συστάθηκε η [[Λατινική Αυτοκρατορία]] της Κωνσταντινούπολης. Περισσότερο ευνοημένη της συνθήκης αυτής ήταν η τότε θαλασσοκράτειρα Βενετία.