Αλέξανδρος Παπάγος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 91.140.89.212 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό 79.166.183.160
Ετικέτα: Επαναφορά
Γραμμή 40:
Γεννήθηκε στην [[Αθήνα]] στις [[9 Δεκεμβρίου]] [[1883]] και ήταν γιος του Λεωνίδα Παπάγου ([[Σύρος]] [[1844]] - [[1912]]), υποστρατήγου του στρατού και προσωπάρχη του Υπουργείου Στρατιωτικών, και της Μαρίας Αβέρωφ, κόρης του [[Αυγερινός Αβέρωφ|Αυγερινού Αβέρωφ]]. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από τις [[Κυδωνίες]] της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]] ενώ από την πλευρά της μητέρας του από την [[Οικογένεια Αβέρωφ]]. Μεγάλωσε στην Αθήνα και μετά την περάτωση των εγκύκλιων σπουδών εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το [[1901]] αλλά την εγκατέλειψε σε ένα χρόνο προκειμένου να ακολουθήσει στρατιωτική εκπαίδευση στο εξωτερικό, επειδή είχε υπερβεί την ηλικία εισόδου στη [[Σχολή Ευελπίδων]]. Φοίτησε για μία διετία [[1902]]- [[1904]] στη στρατιωτική σχολή των [[Βρυξέλλες|Βρυξελλών]] και στην επόμενη διετία στη σχολή Εφαρμογής Ιππικού της [[Υπρ]].
 
Το [[1906]] επέστρεψε στην Ελλάδα και κατετάγη στο στρατό ως [[Ανθυπολοχαγός|Ανθυπίλαρχος]] ([[15 Ιουλίου]] [[1906]]). Το [[1910]] ορίστηκε υπασπιστής του Υπουργού των Στρατιωτικών Ε. Βενιζέλου και παρέμεινε μέχρι τις παραμονές του Α΄ Βαλκανικού πολέμου. Το [[1911]] νυμφεύτηκε τη Μαρία Καλίνσκυ, εγγονή του στρατηγού [[Τιμολέων Βάσσος|Τιμολέοντα Βάσσου]], με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, την Ειρήνη (μετέπειτα σύζυγο Γρυπάρη) και το Λεωνίδα (μετέπειτα ανώτερο διπλωμάτη). Συμμετείχε στους [[Βαλκανικοί Πόλεμοι|Βαλκανικούς Πολέμους]] ως [[Υπολοχαγός|Υπίλαρχος]] και Διαγγελέας του ΣτρατάρχηΑρχιστράτηγου διαδόχου [[Κωνσταντίνος Α΄ της Ελλάδας|Κωνσταντίνου Α']] λαμβάνοντας μέρος στις επιχειρήσεις για την κατάληψη των [[Ιωάννινα|Ιωαννίνων]] και πολέμησε στη [[Μακεδονία]]. Ιδιαίτερα στη [[μάχη του Μπιζανίου]] (Φεβρουάριος 1913) προκειμένου να μεταφέρει διαταγή του Κωνσταντίνου διέδραμε έφιππος εχθρικό έδαφος επί 8ωρο. Για τις σπουδαίες υπηρεσίες του της περιόδου 1912-1913 τιμήθηκε με τον αργυρό σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους επέτυχε σε διαγωνισμό και εισήλθε στο «Σχολείο Ανωτέρων Σπουδών», (μια πρώιμη μορφή της σημερινής Ανωτάτης Σχολής Πολέμου) που είχε δημιουργηθεί από το Γάλλο συνταγματάρχη Μπουσκέ της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής, από το οποίο αποφοίτησε με σειρά επιτυχίας πρώτος. Ακόλουθα υπηρέτησε στο Α’ Σύνταγμα Ιππικού στη [[Θεσσαλονίκη]] ως [[Λοχαγός|Ίλαρχος]] και στο Γ' Σώμα Στρατού ως Επιτελής. Το [[1916]] με το βαθμό του [[Ταγματάρχης|Επίλαρχου]]Ταγματάρχη υπηρέτησε ως Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας ΙππικούΠεζικού.
 
Μετά την επικράτηση του [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Βενιζέλου]] το [[1917]], θεωρούμενος δεδηλωμένος οπαδός του Κωνσταντίνου, αν και υπέβαλε παραίτηση στις 8 Αυγούστου του 1917 για πολιτικούς λόγους η νέα κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου τον εξόρισε διαδοχικά στα νησιά [[Ίος|Ίο]], [[Θήρα]], [[Μήλος|Μήλο]] και [[Κρήτη]]. Μετά την εκλογές του 1920 και την μεταπολίτευση που ακολούθησε ο Α. Παπάγος ανακλήθηκε στο στράτευμα με αναδρομική απόδοση του βαθμού του αντισυνταγματάρχη (από 12-1-1918). Συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία στην αρχή ως Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας Ιππικού και μετά Μεραρχίας Ιππικού όπου και παρέμεινε μέχρι την κατάρρευση του Μετώπου τον Αύγουστο του [[1922]]. Για τις υπηρεσίες του στη Μικρά Ασία τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας. Μετά το [[Κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη]] τον Οκτώβριο του [[1923]] τέθηκε σε αυτεπάγγελτη αποστρατεία.
Γραμμή 106:
Στις [[18 Νοεμβρίου]] η κυβέρνηση του Στρατάρχη ορκίστηκε ενώπιον του [[Παύλος Α΄ της Ελλάδας|Βασιλιά Παύλου]] και στις [[20 Δεκεμβρίου]] έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Στην εξωτερική πολιτική η νέα κυβέρνηση ευθυγραμμίστηκε με την πολιτική των [[Η.Π.Α.]] κατανοώντας την ηγετική τους σημασία μεταξύ των χωρών του «ελευθέρου κόσμου» και τους παραχώρησε το δικαίωμα της δημιουργίας στρατιωτικών βάσεων στο ελληνικό έδαφος. Αυτή την περίοδο κορυφώνεται ο απελευθερωτικός αγώνας των [[Κύπρος|Κυπρίων]] από τη [[Μεγάλη Βρετανία|βρετανική]] αποικιοκρατία με αποτέλεσμα την άμεση εμπλοκή της Ελλάδας στο θέμα, επιδιώκοντας την ένωση αντιμετωπίζοντας όμως και την αντίδραση της ισχυρής συμμάχου Μεγάλης Βρετανίας. Η ελληνική διπλωματία έδρασε επίσημα με προσφυγή στον [[Ο.Η.Ε.]] στις [[16 Αυγούστου]] [[1954]], ενώ είχε προηγηθεί στις [[22 Δεκεμβρίου]] [[1953]] συνάντηση του Παπάγου με το Βρετανό Υπουργό Εξωτερικών [[Άντονι Ήντεν]] χωρίς να υπάρξει συμφωνία. Τελικά η υπόθεση της Κύπρου αποφασίστηκε να μη συζητηθεί από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και ως απότοκα της έντασης ανάμεσα σε Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους συνέβησαν τα [[Σεπτεμβριανά]] έκτροπα του [[1955]] εναντίον των Ρωμιών της [[Κωνσταντινούπολη]]ς, στα οποία η κυβέρνηση αντέδρασε με χλιαρό τρόπο.
 
Στο οικονομικό πεδίο απόλυτος κυρίαρχος υπήρξε ο Υπουργός Συντονισμού [[Σπυρίδων Μαρκεζίνης (πρωθυπουργός)|Σπυρίδων Μαρκεζίνης]], ο οποίος με τολμηρές κινήσεις κατάφερε τη μερική ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Στις [[9 Απριλίου]] [[1953]] η κυβέρνηση, με πρόταση του Μαρκεζίνη, προχώρησε στην [[υποτίμηση]] κατά 50% του εθνικού νομίσματος απέναντι στο [[Δολάριο ΗΠΑ|δολλάριο]] συνδέοντας με αυτό τον τρόπο την ισοτιμία της [[δραχμή]]ς με τα διεθνή νομίσματα σύμφωνα με την παγκόσμια συνδιάσκεψη του [[Σύστημα του Bretton Woods|Bretton Woods]] της [[22 Ιουλίου|22ης Ιουλίου]] [[1944]]. Η απόφαση αυτή θεωρείται από τις πλέον επιτυχημένες οικονομικές κινήσεις και συνέβαλε δραστικά στη σταθεροποίηση της εθνικής οικονομίας. Ο Μαρκεζίνης θα έρθει σε ρήξη με το Στρατάρχη εξαιτίαςεξ αιτίας των εσωτερικών συσχετισμών, που ήθελε να διαμορφώσει ο πρώτος μέσα στην κυβέρνηση και θα παραιτηθεί στις [[10 Απριλίου]] [[1954]] ιδρύοντας το [[Κόμμα των Προοδευτικών]].
 
== Θάνατος και παρασκήνιο διαδοχής ==