Στρατάρχης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από το [[Καλοκαίρι]] του [[1826]] ο [[Γεώργιος Καραϊσκάκης]] είχε διοριστεί Στρατάρχης της Ρούμελης, Μετά την μεγαλειώδη νίκη του στην [[Αράχωβα]], Η οποία αναγέννησε τις ελπίδες των Ελλήνων για [[ελευθερία]] και αναπτέρωσε το καταπεπτωκός ηθικό τους, Ο [[Γεώργιος Καραϊσκάκης|Καραϊσκάκης]] συγκέντρωσε το στράτευμα (περίπου 4.000 μαχητές) στην [[Ελευσίνα]], Την οποία τότε έλεγαν Λειψίνα. Οι Τούρκοι και οι Έλληνες γνώριζαν ότι ηγούνται των δύο στρατευμάτων οι αξιότεροι κι ο καθένας καμάρωνε για τον δικό του Αρχηγό. Ο [[Γεώργιος Καραϊσκάκης|Καραϊσκάκης]] των Ελλήνων κι ο [[Μεχμέτ Ρεσίτ Πασάς|Κιουταχής]] των Τούρκων, Τον [[Αύγουστος|αύγουστο]] του [[1832]] ο [[Δημήτριος Υψηλάντης]] απεβίωσε, Μετά την ανακήρυξή του από τον [[Ιωάννης Καποδίστριας|Καποδίστρια]] σε στρατάρχη της [[Στερεά Ελλάδα|ανατολικής ελλάδος]], Έλειπε τον περισσότερο καιρό από το [[ναύπλιο]], Με συνέπεια η στρατιωτική ζωή να επιδεινώνει την εύθραυστη υγεία του, Ο [[Θεόδωρος Κολοκοτρώνης]] Στις [[25 Μαΐου]] [[1834]], Μαζί με τον [[Δημήτρης Πλαπούτας|Δημήτρη Πλαπούτα]], Καταδικάστηκε σε θάνατο, Έλαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του [[Όθων της Ελλάδας|βασιλιά Όθωνα]] το [[1835]], Λαμβάνοντας το βαθμό του [[Στρατηγός|Στρατηγού]] και το αξίωμα του «Συμβούλου της Επικρατείας», Μετά θάνατον, Τιμήθηκε από την Ελληνική πολιτεία με τον βαθμό του Στρατάρχη. Ο [[Θεόδωρος Κολοκοτρώνης]] πέθανε στις [[4 Φεβρουαρίου]] [[1843]] το πρωί, Από εγκεφαλικό επεισόδιο, Έχοντας επιστρέψει από γλέντι στα βασιλικά ανάκτορα, Όπου τα τελευταία χρόνια ήταν υπασπιστής του [[Όθων της Ελλάδας|βασιλιά Όθωνα]], Κηδεύτηκε με κάθε επισημότητα στην Αθήνα, Ενώ ο [[Θεόδωρος Γρίβας]] προαχθείς στον βαθμό στις [[23 Οκτωβρίου]] [[1862]] <ref>Γεωργίου Ρούσσου, ''Νεώτερη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1826-1974'', Ελληνική Μορφωτική Εστία, Αθήναι, 1975, τόμος 4, σελ. 13-14.</ref>, Μετά την έξωση του [[Όθων της Ελλάδας|βασιλιά Όθωνα]] και μόλις μία ημέρα πριν τον θάνατό του, Επίσης ο βαθμός χρησιμοποιήθηκε από τους βασιλείς [[Κωνσταντίνος Α' της Ελλάδας|Κωνσταντίνο Α']] το [[1913]] μετά τους [[Βαλκανικοί Πόλεμοι|Βαλκανικούς Πολέμους]], Το [[1939]] υιοθετήθηκε και από τον [[Γεώργιος Β' της Ελλάδας|Γεώργιο Β']], Μαζί με τους αντιστοίχους βαθμούς στο [[πολεμικό ναυτικό]] και την [[πολεμική αεροπορία]], Ως σύμβολο της λειτουργίας του μονάρχη ως ανωτάτου διοικητή των ενόπλων δυνάμεων, Χρησιμοποιήθηκε έκτοτε από τους εκάστοτε βασιλείς [[Παύλος Α' της Ελλάδας|Παύλο Α']] το [[1947]], Και [[Κωνσταντίνος Β' της Ελλάδας|Κωνσταντίνο Β']] το [[1964]], Την [[28 Οκτωβρίου|28η Οκτωβρίου]] [[1949]], Ως αναγνώριση των υπηρεσιών που προσέφερε στη χώρα κατά τον [[Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940|Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940]] και τον [[Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949|εμφύλιο πόλεμο]] ο [[Αλέξανδρος Παπάγος]] απονεμήθηκε από τον [[Παύλος Α' της Ελλάδας|βασιλιά Παύλο]] με τον τίτλο του στρατάρχη για πρώτη φορά σε έλληνα στρατιωτικό, Ο βαθμός χρησιμοποιήθηκε από τον [[Κωνσταντίνος Β' της Ελλάδας|Κωνσταντίνο Β']] ως την [[μεταπολίτευση|οριστική κατάργηση]] της [[Μοναρχία|μοναρχίας]] στην ελλάδα το [[1974]].