Αλέξανδρος Παπάγος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
||
Γραμμή 40:
Γεννήθηκε στην [[Αθήνα]] στις [[9 Δεκεμβρίου]] [[1883]] και ήταν γιος του Λεωνίδα Παπάγου ([[Σύρος]] [[1844]] - [[1912]]), υποστρατήγου του στρατού και προσωπάρχη του Υπουργείου Στρατιωτικών, και της Μαρίας Αβέρωφ, κόρης του [[Αυγερινός Αβέρωφ|Αυγερινού Αβέρωφ]]. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από τις [[Κυδωνίες]] της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]] ενώ από την πλευρά της μητέρας του από την [[Οικογένεια Αβέρωφ]]. Μεγάλωσε στην Αθήνα και μετά την περάτωση των εγκύκλιων σπουδών εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το [[1901]] αλλά την εγκατέλειψε σε ένα χρόνο προκειμένου να ακολουθήσει στρατιωτική εκπαίδευση στο εξωτερικό, επειδή είχε υπερβεί την ηλικία εισόδου στη [[Σχολή Ευελπίδων]]. Φοίτησε για μία διετία [[1902]]- [[1904]] στη στρατιωτική σχολή των [[Βρυξέλλες|Βρυξελλών]] και στην επόμενη διετία στη σχολή Εφαρμογής Ιππικού της [[Υπρ]].
Το [[1906]] επέστρεψε στην Ελλάδα και κατετάγη στο στρατό ως Ανθυπίλαρχος ([[15 Ιουλίου]] [[1906]]). Το [[1910]] ορίστηκε υπασπιστής του Υπουργού των Στρατιωτικών Ε. Βενιζέλου και παρέμεινε μέχρι τις παραμονές του Α΄ Βαλκανικού πολέμου. Το [[1911]] νυμφεύτηκε τη Μαρία Καλίνσκυ, εγγονή του στρατηγού [[Τιμολέων Βάσσος|Τιμολέοντα Βάσσου]], με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, την Ειρήνη (μετέπειτα σύζυγο Γρυπάρη) και το Λεωνίδα (μετέπειτα ανώτερο διπλωμάτη). Συμμετείχε στους [[Βαλκανικοί Πόλεμοι|Βαλκανικούς Πολέμους]] ως Υπίλαρχος και Διαγγελέας του Στρατάρχη διαδόχου [[Κωνσταντίνος Α΄ της Ελλάδας|Κωνσταντίνου]] λαμβάνοντας μέρος στις επιχειρήσεις για την κατάληψη των [[Ιωάννινα|Ιωαννίνων]] και πολέμησε στη [[Μακεδονία]]. Ιδιαίτερα στη [[μάχη του Μπιζανίου]] (Φεβρουάριος 1913) προκειμένου να μεταφέρει διαταγή του Κωνσταντίνου διέδραμε έφιππος εχθρικό έδαφος επί 8ωρο. Για τις σπουδαίες υπηρεσίες του της περιόδου 1912-1913 τιμήθηκε με τον αργυρό σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους επέτυχε σε διαγωνισμό και εισήλθε στο «Σχολείο Ανωτέρων Σπουδών», (μια πρώιμη μορφή της σημερινής Ανωτάτης Σχολής Πολέμου) που είχε δημιουργηθεί από το Γάλλο συνταγματάρχη Μπουσκέ της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής, από το οποίο αποφοίτησε με σειρά επιτυχίας πρώτος. Ακόλουθα υπηρέτησε στο Α’ Σύνταγμα Ιππικού στη [[Θεσσαλονίκη]] ως Ίλαρχος και στο Γ' Σώμα Στρατού ως Επιτελής. Το [[1916]] με το βαθμό του Επίλαρχου υπηρέτησε ως Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας
Μετά την επικράτηση του [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Βενιζέλου]] το [[1917]], θεωρούμενος δεδηλωμένος οπαδός του Κωνσταντίνου, αν και υπέβαλε παραίτηση στις 8 Αυγούστου του 1917 για πολιτικούς λόγους η νέα κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου τον εξόρισε διαδοχικά στα νησιά [[Ίος|Ίο]], [[Θήρα]], [[Μήλος|Μήλο]] και [[Κρήτη]]. Μετά την εκλογές του 1920 και την μεταπολίτευση που ακολούθησε ο Α. Παπάγος ανακλήθηκε στο στράτευμα με αναδρομική απόδοση του βαθμού του αντισυνταγματάρχη (από 12-1-1918). Συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία στην αρχή ως Επιτελάρχης της Ταξιαρχίας Ιππικού και μετά Μεραρχίας Ιππικού όπου και παρέμεινε μέχρι την κατάρρευση του Μετώπου τον Αύγουστο του [[1922]]. Για τις υπηρεσίες του στη Μικρά Ασία τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας. Μετά το [[Κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη]] τον Οκτώβριο του [[1923]] τέθηκε σε αυτεπάγγελτη αποστρατεία.
| |||