Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στην αρχή του Α΄ ΠΠ (1914-1918), η Γερμανία κέρδιζε σταδιακά την απόλυτη κυριαρχία στο [[Ανατολικό μέτωπο (Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος)|ανατολικό μέτωπο]] καθώς ο [[Αυτοκρατορικός Ρωσικός Στρατός]] υποχωρούσε. Ο γερμανικός και ο αυστροουγγρικός στρατός κατέλαβαν το [[Πολωνία του Κογκρέσου|ρωσικό τμήμα της σημερινής Πολωνίας]]. Σε μια αποτυχημένη προσπάθεια ταχείας επίλυσης του Πολωνικού ζητήματος, το Βερολίνο ίδρυσε [[Βασίλειο της Πολωνίας (1916-18)|κράτος-μαριονέτα]] στις 5 Νοεμβρίου 1916, με Προσωρινό Συμβούλιο του Κράτους και (από τις 15 Οκτωβρίου 1917) ένα Συμβούλιο Αντιβασιλείας (''Rada Regencyjna Królestwa Polskiego''). Το συμβούλιο διοικούσε τη χώρα υπό γερμανικές εντολές (βλέπε επίσης: [[Μιττελοϊρόπα]]) ενώ η [[Βασιλικές εκλογές στην Πολωνία|εκλογή βασιλιά εκκρεμούσε]]. Ένα μήνα πριν την παράδοση της Γερμανίας στις 11 Νοεμβρίου 1918 και το τέλος του πολέμου, το Συμβούλιο της Αντιβασιλείας διέλυσε το Συμβούλιο του Κράτους και ανακοίνωσε τη πρόθεση του για την επαναφορά του ανεξάρτητου πολωνικού κράτους (7 Οκτωβρίου 1918). Με την αξιοσημείωτη εξαίρεση του μαρξιστικού [[Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του Βασιλείου της Πολωνίας και Λιθουανίας|Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος του Βασιλείου της Πολωνίας και Λιθουανίας]] (''SDKPiL''), τα περισσότερα κόμματα υποστήριξαν αυτή τη κίνηση. Στις 23 Οκτωβρίου, το Συμβούλιο διόρισε νέα κυβέρνηση με επικεφαλήεπικεφαλής τον [[Γιόζεφ Σβιεζίνσκι]] και ξεκίνησε τη στρατολόγηση στον Πολωνικό Στρατό.<ref>Richard M. Watt, ''Bitter Glory: Poland and Its Fate, 1918–1939'' (1998)</ref>

Το 1918–1919, σχηματίστηκαν πάνω από 100 [[Εργατικά συμβούλια στη Πολωνία|εργατικά συμβούλια]] στην επικράτεια της Πολωνίας.<ref>{{cite web|url=http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Rady-Delegatow-Robotniczych-w-Polsce;3965576.html|title=Rady Delegatów Robotniczych w Polsce|publisher=Internetowa encyklopedia PWN|accessdate=July 30, 2015}}</ref> Στις 5 Νοεμβρίου 1918, στο [[Λούμπλιν]], ιδρύθηκε το πρώτο [[Σοβιέτ των Αντιπροσώπων]]. Στις 6 Νοεμβρίου οι σοσιαλιστές ανακήρυξαν την ανεξαρτησία της [[Δημοκρατία του Τάρνομπρζεγκ|Δημοκρατίας του Τάρνομπρζεγκ]] στο Τάρνομπρζεγκ της [[Γαλικία (Ανατολική Ευρώπη)|Αυστριακής Γαλικίας]]. Την ίδια ημέρα ο σοσιαλιστής [[Ιγκνάτσι Ντασίνσκι]] όρισε μια [[Προσωρινή Λαϊκή Κυβέρνηση της Πολωνικής Δημοκρατίας]] (''Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej'') στο Λούμπλιν, Την Κυριακή 10 Νοεμβρίου, στις 7 π.μ., ο [[Γιόζεφ Πιουσούντσκι]], ο οποίος είχε μόλις αποφυλακιστεί μετά από 16 μήνες κράτησης στο [[Μαγδεβούργο]], επέστρεψε σιδηροδρομικώς στη Βαρσοβία. Ο Πιουσούντσκι, μαζί με τον στρατηγό [[Καζιμίερζ Σοσνκόβσκι]], καλωσορίστηκαν με χαιρετισμούς στον [[Σιδηροδρομικός σταθμός της Βαρσοβίας|σιδηροδρομικό σταθμό της Βαρσοβίας]] από τον αντιβασιλέα [[Ζντζισλάβ Λουμπομίρσκι]] και τον στρατηγό [[Άνταμ Κοτς]]. Την επόμενη ημέρα, λόγω της σχεδόν καθολικής υποστήριξης από τα πολιτικά κόμματα και της δημοτικότητάς του, το Συμβούλιο διόρισε τον Πιουσούντσκι ως ΕπικεφαλήΕπικεφαλής των [[Πολωνικές Ένοπλες Δυνάμεις|Πολωνικών Ενόπλων Δυνάμεων]]. Στις 14 Νοεμβρίου, το Συμβούλιο διαλύθηκε και παρέδωσε την αρμοδιότητα του στον Πιουσούντσκι ως Αρχηγός Κράτους ([[Νατσιέλνικ Πάνστβα]]). Μετά από συνομιλίες με τον Πιουσούντσκι, η κυβέρνηση του Ντασίνσκι διαλύθηκε και ο [[Γιέντρζεϊ Μορατσέβσκι]] έγινε ο επικεφαλής της νέας κυβέρνησης. Το 1918, η Ιταλία ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε την νέα, ανεξάρτητη Πολωνία.<ref>Andrzej Garlicki (1995), ''Józef Piłsudski, 1867–1935''.</ref>