Βικιπαίδεια

Ευνούχος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Γραμμή 31:
Η πρακτική του ευνουχισμού ήταν επίσης καθιερωμένη σε άλλες μεσογειακές περιοχές μεταξύ των Ελλήνων και των Ρωμαίων, αν και ο ρόλος τους ως αυλικών δεν εμφανίζεται μέχρι την Βυζαντινή εποχή. Οι [[Γάλλοι (ιερείς)|Γάλλοι]] ή Ιερείς της Κυβέλης ήταν ευνούχοι.
 
Στην ύστερη περίοδο της [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]], μετά την υιοθέτηση του ανατολικού μοντέλου Αυλής από τους αυτοκράτορες [[Διοκλητιανός|Διοκλητιανό]] και [[Κωνσταντίνος Α΄|Κωνσταντίνο]], οι αυτοκράτορες περιβάλλονταν από ευνούχους για υπηρεσίες όπως λουτρό, κόψιμο μαλλιών, ένδυση και γραφειοκρατικές λειτουργίες. Δρούσαν έτσι ουσιαστικά ως ασπίδα μεταξύ του αυτοκράτορα και των υπαλλήλων του από φυσική επαφή, απολαμβάνοντας έτσι μεγάλη επιρροή στην αυτοκρατορική Αυλή (βλέπε Ευσέβιος και [[Ευτρόπιος (ύπατος)|Ευτρόπιο]] ). Οι ευνούχοι θεωρούνταν πιστοί και απαραίτητοι.  Ο Ρωμαίος ποιητής [[Μάρκος Βαλέριος Μαρτιάλης|Μαρτιάλης]] καταφέρεται εναντίον μιας γυναίκας που έχει σεξουαλική επαφή με μερικώς ευνουχισμένους (εκείνους των οποίων οι όρχεις απομακρύνθηκαν ή κατέστησαν μόνο ανενεργοί) στον δηκτικό του αφορισμό (VI, 67): «Ρωτάτε, Πάνυχε, γιατί η Καιλία σας συσχετίζεται μόνο με ευνούχους; Η Καιλία θέλει τα λουλούδια του γάμου - όχι τα φρούτα<ref>Penzer, N. M. (1965) The Harem, Spring Books, London, σελ. 147.</ref>». Είναι συζητήσιμο, ωστόσο, το εάν αυτό το απόσπασμα είναι αντιπροσωπευτικό ευρέως διαδεδομένης συμπεριφοράς.
<sup class="noprint Inline-Template Template-Fact" data-ve-ignore="true" style="white-space:nowrap;">&#x5B; ''<nowiki><span title="This claim needs references to reliable sources. (September 2009)">παραπομπή απαιτείται</span></nowiki>'' &#x5D;</sup>
Ο Ρωμαίος ποιητής [[Μάρκος Βαλέριος Μαρτιάλης|Μαρτιάλης]] καταφέρεται εναντίον μιας γυναίκας που έχει σεξουαλική επαφή με μερικώς ευνουχισμένους (εκείνους των οποίων οι όρχεις απομακρύνθηκαν ή κατέστησαν μόνο ανενεργοί) στον δηκτικό του αφορισμό (VI, 67): «Ρωτάτε, Πάνυχε, γιατί η Καιλία σας συσχετίζεται μόνο με ευνούχους; Η Καιλία θέλει τα λουλούδια του γάμου - όχι τα φρούτα<ref>Penzer, N. M. (1965) The Harem, Spring Books, London, p. 147.</ref>». Είναι συζητήσιμο, ωστόσο, το εάν αυτό το απόσπασμα είναι αντιπροσωπευτικό ευρέως διαδεδομένης συμπεριφοράς.
 
Στην [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|βυζαντινή]] αυτοκρατορική αυλή υπήρχε μεγάλος αριθμός ευνούχων που απασχολούνταν σε εσωτερικές και διοικητικές λειτουργίες, οργανωμένες ως ξεχωριστή ιεραρχία, μετά από παράλληλη δική τους σταδιοδρομία. Οι Αρχιευνούχοι, που ήταν υπεύθυνοι για ομάδα ευνούχων, ήταν από τους βασικούς αξιωματούχους της [[Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολης]], κάτω από τους [[Κατάλογος Βυζαντινών αυτοκρατόρων|αυτοκράτορες]]<ref>{{Cyclopaedia 1728|title=Eunuch|url=http://images.library.wisc.edu/HistSciTech/EFacs/Cyclopaedia/Cyclopaedia01/reference/histscitech.cyclopaedia01.i0042.pdf|volume=1|page=354}}</ref>. Κάτω από τον [[Ιουστινιανός Α´|Ιουστινιανό]] τον 6ο αιώνα, ο ευνούχος [[Ναρσής (Καμσαρακάν)|Ναρσής]] λειτουργούσε ως επιτυχημένος στρατηγός σε διάφορες εκστρατείες. Στους τελευταίους αιώνες της Αυτοκρατορίας ο αριθμός των ρόλων που προορίζονταν για ευνούχους είχε μειωθεί, αλλά η χρήση τους μάλλον δεν είχε τελειώσει.
 
Ακολουθώντας την βυζαντινή παράδοση, οι ευνούχοι είχαν σημαντικά καθήκοντα και στην αυλή του [[Νορμανδοί|Νορμανδικού]] [[Βασίλειο της Σικελίας|βασιλείου της Σικελίας]] κατά τα μέσα του 12ου αιώνα. Ένας από αυτούς, ο Φίλιππος της [[Αλ-Μαχντίγια|Μαχντία]], είχε τον τίτλο ''admiratus admiratorum'', και ένας άλλος, ο Ahmed es-Sikeli, ήταν πρωθυπουργός.
 
=== Κίνα ===
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Ευνούχος"