Ντράζα Μιχαήλοβιτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
P.a.a (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
P.a.a (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 122:
Με την αποχώρηση της Ιταλίας από τον πόλεμο τον Σεπτέμβριο του 1943 οι Τσέτνικ στο Μαυροβούνιο βρέθηκαν να δέχονται επίθεση τόσο από τους Γερμανούς όσο και από τους Παρτιζάνους, που ανέλαβαν τον έλεγχο μεγάλων τμημάτων του Μαυροβουνίου, συμπεριλαμβανομένης της πρώην «πρωτεύουσας των Τσέτνικ» Κόλασιν. Ο Τζούρισιτς, έχοντας δραπετεύσει από ένα γερμανικό στρατόπεδο στη [[Γαλικία (Ανατολική Ευρώπη)|Γαλικία]], επέστρεψε στη Γιουγκοσλαβία, συνελήφθη πάλι και στη συνέχεια ζήτησε από το δοσίλογο πρωθυπουργό Mίλαν Νέντιτς να σχηματίσει ένα Μαυροβουνιακό Εθελοντικό Σώμα εναντίον των Παρτιζάνων. Δεσμεύτηκε προς το Νέντιτς, αλλά επίσης δήλωσε μυστικά πίστη στο Μιχαήλοβιτς. Τόσο ο Μιχαήλοβιτς όσο και ο Τζούρισιτς ανέμεναν απόβαση από τους [[Συμμαχικές δυνάμεις (Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος)|Δυτικούς Συμμάχους]]. Στη Σερβία ο Μιχαήλοβιτς θεωρείτο εκπρόσωπος των νικητών Συμμάχων [141]. Στη χαοτική κατάσταση που προέκυψε από την παράδοση της Ιταλίας, αρκετοί ηγέτες του των Τσέτνικ συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους Γερμανούς ενάντια στους ενισχυμένους Παρτιζάνους. Προσεγγισθείς από από έναν πράκτορα της [[Άμπβερ]] ο Γέβντεβιτς προσέφερε τις υπηρεσίες περίπου 5.000 ανδρών. Ο Mόμτσιλο Τζούγιτς προσέφυγε επίσης στους Γερμανούς για κάλυψη εναντίον των Ούστασε και των Παρτιζάνων, παρόλο που δεν τον εμπιστεύονταν{{sfn|Pavlowitch|2007|pp=204–205}} Τον Οκτώβριο του 1943 ο Μιχαήλοβιτς, κατόπιν αιτήματος των Συμμάχων, συμφώνησε να αναλάβει δύο επιχειρήσεις δολιοφθοράς, που είχαν ως αποτέλεσμα να τον καταστήσουν ακόμη περισσότερο καταζητούμενο και τον ανάγκασε, σύμφωνα με βρετανικές εκθέσεις, να αλλάζει συχνά την έδρα του{{sfn|Roberts|1973|pp=153–154}}.
Το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο του 1943 οι Γερμανοί είχαν συνειδητοποιήσει ότι ο Τίτο ήταν ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος τους. Ο Γερμανός απεσταλμένος [[Χέρμαν Νόιμπαχερ]] κατάφερε να συνάψει μυστικές συμφωνίες με τέσσερις από τους διοικητές του Μιχαήλοβιτς για την παύση των εχθροπραξιών για περιόδους πέντε έως δέκα εβδομάδων. Οι Γερμανοί το ερμήνευσαν ως ένδειξη αδυναμίας από το κίνημα του Μιχαήλοβιτς. Οι εκεχειρίες κρατήθηκαν μυστικές, αλλά ήρθαν σε γνώση των Βρετανών μέσω αποκρυπτογραφήσεων. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο Μιχαήλοβιτς είχε αναμειχθεί ή τις είχε εγκρίνει, αν και η Βρετανική Στρατιωτική Μυστική Υπηρσεία βρήκε ότι ήταν πιθανό να «εθελοτυφλούσε».{{sfn|Pavlowitch|2007|pp=197–199}} Στα τέλη Οκτωβρίου τα σήματα από την περιοχή που αποκρυπτογραφήθηκαν στο Κάιρο είχαν αποκαλύψει ότι ο Μιχαήλοβιτς είχε σε παραγγείλει όλες τις μονάδες Τσέτνικ να συνεργαστούν με τη Γερμανία ενάντια στους Παρτιζάνους{{sfn|Hinsley|1993|p=358}}. Αυτή η εντολή για συνεργασία αρχικά αποκρυπτογραφήθηκε από τους Γερμανούς, και περιελήφθη στην Πολεμική Επιθεώρηση ''Oberkommando der Wehrmacht''{{sfn|Schramm|1963|pp=1304}}.
Οι Βρετανοί ανησυχούσαν όλο και περισσότερο για το γεγονός ότι οι Τσέτνικ ήταν πιο πρόθυμοι να πολεμήσουν τους Παρτιζάνους παρά τους στρατιώτες του Άξονα. Κατά την [[Διάσκεψη της Μόσχας (1943)|Τρίτη Διάσκεψη της Μόσχας]] τον Οκτώβριο του 1943 ο [[Άντονι Ήντεν]] εξέφρασε ανυπομονησία για την έλλειψη δράσης του Μιχαήλοβιτς{{sfn|Roberts|1973|pp=157–160}}. Η αναφορά του Φίτζροϊ Μακλήν, αξιωματικού-συνδέσμου στους Παρτιζάνους, έπεισε τον Τσόρτσιλ ότι οι δυνάμεις του Τίτο ήταν η πιο αξιόπιστη ομάδα αντίστασης. Η αναφορά του Τσαρλς Aρμστρονγκ, αξιωματικού-συνδέσμου στο Μιχαήλοβιτς, έφτασε πολύ αργά για να την πάρει ο Άντονι Ήντεν στη [[Διάσκεψη της Τεχεράνης]] στα τέλη Νοεμβρίου του 1943, αν και ο Στέβαν K. Πάβλοβιτς πιστεύει ότι πιθανόν θα ήταν ανεπαρκές να αλλάξει την άποψη του Τσώρτσιλ. Στην Τεχεράνη ο Τσώρτσιλ υποστήριξε τους Παρτιζάνους, ενώ ο [[Ιωσήφ Στάλιν]] εξέφρασε περιορισμένο ενδιαφέρον, αλλά συμφώνησε ότι θα πρέπει να λάβουν τη μέγιστη δυνατή υποστήριξη.{{sfn|Pavlowitch|2007|pp=191–192}}
| |||