Τουρκαλβανοί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Εκτός από το γεγονός ότι συνδέονταν με τους Μουσουλμάνους Αλβανούς, σε ορισμένα συγκεκριμένα έργα, ο όρος ''Τουρκαλβανός'' χρησιμοποιήθηκε για να αναφερθεί στους [[Λιάπηδες]],<ref>Hamish, Alexander Forbes (2007). [https://books.google.com/books?id=R17R1G4pUlQC&pg=PA223 ''Meaning and identity in a Greek landscape: an archaeological ethnography'']. Cambridge University Press. {{ISBN|978-0-521-86699-6}}, p. 223: ""Turks or Ljapidhes, the latter term explained as 'Turko-Albanians'"</ref> μια κοινωνικο-πολιτισμική και διαλεκτική αλβανική υποδιαίρεση, <ref><div> Lloshi, Xhevat (1999). "Αλβανός". Σε Hinrichs, Uwe, & Uwe Büttner (eds). ''Handbuch der Südosteuropa-Linguistik'' . Otto Harrassowitz Verlag. Π. 285. </div></ref>μερικοί από τους οποίους είχαν προσηλυτιστεί στο [[Ισλάμ]] κατά τη διάρκεια της κατοχής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

 

 

Αναφορά στις μουσουλμανικές Αλβανικές κοινότητες ως ''Τουρκοαλβανούς'' γίνεται για εκείνους που εγκαταστήθηκαν στην [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]] για να διαδώσουν το Ισλάμ από το 1715 μέχρι και μετά το 1770, στο πλαίσιο της επίσημης οθωμανικής πολιτικής.<ref name="Nikolaou313"><div> Νικολάου, 1997, σ. 313: "Ήδη είναι η σηματοδοσία των συνθηκών εγκατάστασης των εγκαταστάσεων, πιθανότατα στις 1715 και στις 1770, στην Αλβανία των Μουσουλμάνων (Turcalbanais), που είναι προϊστάμενος της διάδοσης του Ισλάμ". </div></ref> Αργότερα το 1770, Μουσουλμάνοι Αλβανοί [[μισθοφόροι]] που αναφέρθηκαν ως ''Τουρκαλβανοί'' πληρώθηκαν από τον Οθωμανό [[Σουλτάνος|Σουλτάνο]] για να καταστείλουν τα [[ορλωφικά]].<ref><div> Νικολάου, 1997, σ. 455: "Η επιδρομή του 1770, η οποία προκάλεσε την εισβολή των μισθωμένων στρατευμάτων, η οποία χρησιμοποιήθηκε για τη συνέχιση των συγκρούσεων, η οποία συνέβαλε στην εξοικονόμηση χρημάτων, Η αποτυχία του 1770, ήταν πολύ κακή προετοιμασία και απέτυχε.Αυτή η αποτυχία, αλλά κυρίως η εισβολή των τουρκοαλβανών μισθοφόρων που χρησιμοποίησε ο σουλτάνος για να εξουδετερώσει την εξέγερση, ήταν σοβαρές συνέπειες για τη χώρα, ειδικά σε οικονομικό και πληθυσμιακό επίπεδο. Οι επιπτώσεις της καταστροφής που προκλήθηκε κατά τα κρίσιμα χρόνια του 1770-1779 ήταν ορατές μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα. ] " </div></ref> Η δραστηριότητά τους περιελάμβανε σφαγές, λεηλασίες και καταστροφές στις περιοχές της [[Ήπειρος|Ηπείρου]], της [[Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας|Δυτικής Μακεδονίας]], της [[Στερεά Ελλάδα|Κεντρικής Ελλάδας]], της [[Θεσσαλία|Θεσσαλίας]] και της Πελοποννήσου, οι οποίες υπέστησαν τις περισσότερες καταστροφές και σφαγές, λόγω της δραστηριότητας 15.000 Μουσουλμάνων Αλβανών μισθοφόρων.<ref><div> Νικολάου, 1997, σ. 184: Οι μισθοί του Αλβανού, οι οποίοι στη συνέχεια χρησιμοποιούνται για την κατάργηση της εξέγερσης, ενώ παράλληλα μπορεί να φτάσει στον ελληνικό λαό. Η L'Epire, η Μακεδονία, η πατρίδα της Ελλάδας και η Θεσσαλονίκη, που διασχίζουν τον ποταμό και τον απόγονο τους, ή την εκ των υστέρων, <nowiki> : σφαγές, λεηλασίες, καταστροφές, φήμες. Το Peut-être que la conséquence la plus douloureuse de cette période fut l'islamisation d'un important de Epirotes, de Macedonens et de Thessaliens. Το Mais le Péloponnèse είναι ένα souffert plus que toute autre région - pendant et après l'insurrection - το αυτοκίνητο που ασχολείται με το περιβάλλον, το οποίο υπολογίζει τα μοντέλα συν 15, Albanais environ. Οι Αλβανοί μισθοφόροι, που χρησιμοποιούσε η Πύλη για την καταστολή της εξέγερσης, αποτελούσαν μάστιγα για τον ελληνικό πληθυσμό. Της Ηπείρου, της Δυτικής Μακεδονίας, της ηπειρωτικής Ελλάδας και ιδιαίτερα της Θεσσαλίας, διέσχισαν συνεχώς νότια ή επέστρεψαν σπίτι, υπέφεραν πολλά δεινά: σφαγές, λεηλασίες, καταστροφές, πείνα. Ίσως η πιο οδυνηρή συνέπεια αυτής της περιόδου ήταν ο εξισλαμισμός σημαντικού αριθμού Ηπειρωτών, Μακεδόνων και Θεσσαλών. Αλλά η Πελοπόννησος υπέφερε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περιοχή - κατά τη διάρκεια και μετά την επανάσταση - καθώς εισέβαλε, σύμφωνα με τους πιο μέτριους υπολογισμούς από περίπου 15.000 Αλβανούς.] " </nowiki></div></ref> <ref><div> Νικολάου, 1997, σ. 174: Όλα τα δίδαξε μεγάλα λινά της εξεγέρσεως του 1770, ο οποίος ήταν σύμφωνος με τις συνέπειες της εισβολής των Turcalbanais από την Πελοπόννησο 1770 και 1779. Οι νόμοι αυτοί δεν είναι αναγκαίοι, το οποίο είναι ένα από τα πιο δημοφιλή στοιχεία, το οποίο είναι ένα από τα πιο δημοφιλή στοιχεία για τη μετατροπή του δικαιώματος του αιτούντος. [Θα περιγράψουμε το περίγραμμα της εξέγερσης του 1770, την πνιγμό και τις συνέπειες της εισβολής Τούρκων-Αλβανών στην Πελοπόννησο μεταξύ 1770 και 1779. Θεωρούμε ότι αυτό είναι πολύ αναγκαίο, όχι μόνο λόγω των άμεσων συνεπειών αυτής της εξέγερσης είναι η αιτία , φαίνεται, περισσότερο ισλαμισμοί, αλλά και επειδή μπορούσαμε να ανιχνεύσουμε τη μετατροπή αμέσως μετά την εκδήλωση της εξέγερσης.] </div></ref> <ref>{{Cite book|title=Encyclopedia of monasticism|first=William M. Johnston,|last=editor|publisher=Fitzroy Dearborn|isbn=9781579580902|date=2000|location=London|page=859|url=https://books.google.com/books?hl=en&id=yU4UAQAAIAAJ&dq=Turko+Albanians+meteora&focus=searchwithinvolume&q=%22+Later%2C+in+1770%2C+Turko-+Albanian+troops+returning+from+Peloponnese+to++their%22}}</ref> Το 1779, ο Οθωμανικός στρατός κατάφερε τελικά να οδηγήσει αυτές τις ομάδες έξω από την Πελοπόννησο, ενώ οι υπόλοιποι είτε σκοτώθηκαν από τους κατοίκους της περιοχής, είτε βρήκαν καταφύγιο στις μουσουλμανικές αλβανικές κοινότητες του [[Λάλας Ηλείας|Λάλα]] και των [[Βαρδούνια Ηλείας|Βαρδουνίων]].<ref><div> Νικολάου, 1997, σ. 197: Οι κάτοικοι της Τριπολίτσας (1779), η Αλβανία υποχωρούν και ο συνολικός αριθμός. Το Ceux que survecurent furent ensuite exterminés από τα χωριά και τα quelques-uns trouvrerent καταφύγιο chez leurs συμπατριώτες turcalbanais Lala et à Vardounia. [Κατά τη διάρκεια της αποφασιστικής μάχης στην Τριπόλιτσα (Ιούλιος 1779), οι Αλβανοί υπέστησαν πλήρη ήττα. Αυτοί που επέζησαν αργότερα εξοντώθηκαν από τους χωρικούς και κάποιοι βρήκαν καταφύγιο στους συμπατριώτες τους Τούρκους-Αλβανούς Λάλα και Βαρδούνια.] " </div></ref> <ref><div> Νικολάου, 1997, σ. 165: "Ο π. Pouqueville παρουσιάζει τη θέση του πληθυσμού, οπότε ο πληθυσμός των μουσουλμάνων βαρύνεται με τη Λακωνία, το 1779, με τη βοήθεια του στρατιωτικού του στρατεύματος που βρίσκεται στο 1770 για την Πελοπόννησο για την εξέγερση. [Fr Ο Πούκβιλ υποστηρίζει την ίδια θέση, προσθέτοντας ότι αυτός ο πληθυσμός, όπως και ο μουσουλμάνοι Βαρδουνιώτες στη Λακωνία, ενισχύθηκε μετά το 1779 από τους υπόλοιπους τουρκικοαλβανικούς μισθοφόρους που εισέβαλαν στην Πελοπόννησο το 1770 για να εξουδετερώσουν τις εξεγέρσεις. </div></ref> Η περίοδος 1770-1779 γενικά ονομάζεται ''Αλβανοκρατία'' στην ελληνική [[ιστοριογραφία]].<ref>{{Cite book|title=The Ottoman Empire, the Balkans, the Greek lands : toward a social and economic history : studies in honor of John C. Alexander|first=edited by Elias Kolovos ... [et|last=al.]|publisher=Isis Press|isbn=9789754283464|date=2007|edition=1.|location=Istanbul|page=43}}</ref> Ως αποτέλεσμα, οι τοπικές ελληνικές παραδόσεις στην Ήπειρο από τα τέλη του 18ου αιώνα, αναφέρουν συχνές επιδρομές και λεηλασίες από «Τουρκαλβανικές» ή «Αλβανικές» ομάδες. Αυτό το είδος δραστηριότητας συνδέθηκε με την ερήμωση των οικισμών.<ref>{{Cite book|title=Balkan Border Crossings: First Annual of the Konitsa Summer School|first=Basilēs G.|last=Nitsiakos|publisher=LIT Verlag Münster|isbn=9783825809188|page=400|url=https://books.google.gr/books?id=M0NjLLVK18cC&pg=PA400&dq=|γλώσσα=en}}</ref>