|
| διάδοχη = [[Κυβέρνηση Δημητρίου Γούναρη 1915]]
}}
Μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Δραγούμη, και αφού ο βασιλιάς πρότεινε σχηματισμό νέας κυβέρνησης στον τότε Πρόεδρο της Βουλής, Κ.Έσλιν, ο οποίος δεν κατάφερε να την σχηματίσει, όρισε πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο, δίνοντάς του εν λευκώ την απόφαση για διάλυση της Αναθεωρητικής Βουλής, όρο που είχε απαιτήσει ο Βενιζέλος προκειμένου να αναλάβει την πρωθυπουργία. Έτσι, στις 6 Οκτωβρίου ορίστηκε πρωθυπουργός.<br />
==Σύνθεση υπουργικού συμβουλίου α' κυβέρνησης Βενιζέλου Οκτώβριος - Νοέμβριος 1910==
* ''«Πρωθυπουργός»'' - (''«Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου»''): [[Ελευθέριος Βενιζέλος]]
* ''«Επί των Εξωτερικών υπουργός»'': προσωρινά, [[Νικόλαο Δημητρακόπουλος]]
: - στις 18 Οκτωβρίου 1910 ανέλαβε ο [[Ιωάννης Γρυπάρης]]
* ''«Επί των Εσωτερικών υπουργός»'': [[Εμμανουήλ Ρέπουλης]]
* ''«Επί των Οικονομικών υπουργός»'': [[Λάμπρος Κορομηλάς]]
* ''«Επί των Στρατιωτικών υπουργός»'': Ελευθέριος Βενιζέλος
* ''«Επί της Δικαιοσύνης υπουργός»'': Νικόλαος Δημητρακόπουλος
* ''«Επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας εκπαιδεύσεως υπουργός»'': [[Απόστολος Αλεξανδρής]]
* ''«Επί των Ναυτικών υπουργός»'': προσωρινά, Ελευθέριος Βενιζέλος
Ο Βενιζέλος εκλεγμένος βουλευτής Αττικοβοιωτίας (πρώτος σε ψήφους βουλευτής), δεν διέθετε τότε κοινοβουλευτική δύναμη (τον ακολουθούσαν μόνο 15 βουλευτές). Παρόλα, στην συνεδρίαση της 9ης Οκτωβρίου 1910 πήρε ψήφο ανοχής από την Βουλή με 208 υπέρ, 28 κατά και 22 αποχές. Παρόλα αυτά, θεωρώντας την ψήφο ανοχής μη επαρκή, στις 12 Οκτωβρίου διαλύει τη Διπλή Αναθεωρητική Βουλή και προκηρύσσει εκλογές για τις 28 Νοεμβρίου του 1910. <ref>ΦΕΚ Α 317 /1910</ref>
Οι πολιτικοί αρχηγοί των άλλων κομμάτων ύστερα από πρόταση του Γεωργίου Θεοτόκη, αποφασίζουν λόγω της "αντισυνταγματικότητας" της διαλύσεως της Βουλής, να απέχουν από τις εκλογές. (ο ιστορικός Ασπρέας, θεωρεί ότι τα παλαιά κόμματα δεν άντεξαν να δώσουν την εκλογική μάχη, μπροστά στο "ρεύμα" του Βενιζέλου, που προμηνούσε την εκλογική τους συντριβή, Ασπρέας σελ. 166).
Οι εκλογείς ωστόσο, αγνόησαν την αποχή των μεγάλων πολιτικών κομμάτων και σύσσωμοι προσήλθαν στις κάλπες. Μεγάλος νικητής των εκλογών ήταν βέβαια, το νεο-σχηματισθέν κόμμα των Φιλευλευθέρων του Ελ. Βενιζέλου, που σε σύνολο 362 εδρών κατάκτησε τις 307<ref>Ιστορία ελληνικού έθνους</ref>. Ωστόσο, δυναμική εμφάνιση έκανε και το επίσης νέο κόμμα των Κοινωνιολόγων ή «Λαϊκό», ο πρόδρομος των μετέπειτα σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων, με την επιρροή του οποίου, η προηγούμενη κυβέρνηση Δραγούμη, είχε ορίσει πρώτη φορά, την Κυριακή αργία.
==σύνθεση υπουργικού συμβουλίου β' κυβέρνησης Βενιζέλου Νοέμβριος 1910 - Μάρτιος 1912 ==
* ''«Πρωθυπουργός»'' - (''«Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου»''): [[Ελευθέριος Βενιζέλος]]
* ''«Επί των Εξωτερικών υπουργός»'': [[Ιωάννης Γρυπάρης]]
* ''«Επί των Εσωτερικών υπουργός»'': [[Εμμανουήλ Ρέπουλης]]
* ''«Επί των Οικονομικών υπουργός»'': [[Λάμπρος Κορομηλάς]]
* ''«Επί των Στρατιωτικών υπουργός»'': Ελευθέριος Βενιζέλος
* ''«Επί της Δικαιοσύνης υπουργός»'': Νικόλαος Δημητρακόπουλος
* ''«Επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας εκπαιδεύσεως υπουργός»'': [[Απόστολος Αλεξανδρής]]
* ''«Επί των Ναυτικών υπουργός»'': προσωρινά, Ελευθέριος Βενιζέλος
* ''«Επί της Γεωργίας, του Εμπορίου και της Βιομηχανίας υπουργός»'' : [[Εμμανουήλ Μπενάκης]]
Η β' αναθεωρητική βουλή που προήλθε από αυτές τις εκλογές, ψήφισε το νέο Συνταγμα, του οποίου η ισχύς άρχισε στις 2 Ιουνίου του 1911.
Μετά την ψήφιση του Συντάγματος ο Βενιζέλος διέλυσε αυτή τη βουλή και προκήρυξε εκλογές προκειμένου να υπάρξει τακτική Βουλή.
Οι εκλογές έγιναν στις 11 Μαρτίου του 1912 και το κόμμμα του βενιζέλου είχε μια ακόμη μεγάλη νίκη, καταλαμβάνοντας τις 146 από τις 181 έδρες.
Μάρτιος 1912 - Φεβρουάριος 1915
Η σύγκρουση με τον βασιλιά πλέον Κωνσταντίνο θα τον οδηγήσει σε παραίτηση δυο φορές, και ισάριθμες εκλογικές αναμετρήσεις. Η πρώτη παραίτηση υποβλήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1915 και την ακολούθησαν οι εκλογες Μαιου 1915
| 