Ωδείο Ηρώδου του Αττικού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Image:Bonfils, Félix (1831-1885) - Athens - Theatre Odeion about 1868-1875.jpg|thumb|left|314x314px|Το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού στη μορφή που ήταν κατά τα μέσα του 19ου αιώνα.]]

Η πρώτη δοκιμαστική ανασκαφή έγινε το 1848 παρουσία του Βασιλέα [[Όθων Α΄ της Ελλάδας|Όθωνα]] από τους [[Κυριακός Πιττάκης|Κυριακό Πιττάκη]] και [[Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής|Αλέξανδρο Ραγκαβή]]. Η εκκένωση του Ωδείου από τις επιχώσεις που είχαν συσσωρευτεί στα ερείπια της στέγης και έφθαναν τα 15 μ. ύψος, ξεκίνησε από τον Πιττάκη το 1857. Τελικά η σοβαρή αναστήλωση άρχισε τμηματικά μετά τον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.]] στη δεκαετία του 1950 επί Βασιλέως [[Παύλος Α΄των Ελλήνων|Παύλου]] με σχέδια της Διεύθυνσης του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, που κατά κύριο μέρος είχε συντάξει ο καθηγητής και ακαδημαϊκός [[Αναστάσιος Ορλάνδος]] αμέσως μετά την αποχώρησή του από την υπηρεσία, με βοηθό του τον τότε επιθεωρητή αναστηλώσεων [[Ευστάθιος Στίκκας|Ευστάθιο Στίκκα]].

[[Αρχείο:Ωδείο Ηρώδου Αττίκου 6718.JPG|μικρογραφία|Λεπτομέρεια της πρόσοψης του Ωδείου|276x276εσ]]

Με τη σταδιακή και τμηματική αναστήλωση κατέστη δυνατόν να αποκαλυφθεί όλο το αρχαίο αυτό οικοδόμημα και να βρει τον άλλοτε προορισμό του. Οι θέσεις των θεατών επενδύθηκαν με [[Πεντελικό όρος#Το μάρμαρο Πεντέλης|πεντελικό μάρμαρο]] και η ορχήστρα με πλάκες από μάρμαρο Υμηττού. Από τα τέλη της ίδιας δεκαετίας το Ωδείο χρησιμοποιείται, κυρίως κατά τους θερινούς μήνες, για πολιτιστικές εκδηλώσεις και από τότε πλειάδα [[Έλληνας|Ελλήνων]] και ξένων καλλιτεχνών έχει εμφανιστεί στον χώρο αυτό, μεταξύ των οποίων και η Ελληνίδα ντίβα της Όπερας [[Μαρία Κάλλας]] το 1957, για ένα ρεσιτάλ.