Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (Τhe Second World War)''' ήταν παγκόσμιος πόλεμος που διήρκεσε από το 1939 έως το 1945, αν και σχετικές συγκρούσεις ξεκίνησαν από νωρίτερα. Σε αυτόν ενεπλάκη η πλειονότητα των κρατών του τότε κόσμου -συμπεριλαμβανομένων και των μεγάλων δυνάμεων (Η.Π.Α [USA] , Ε.Σ.Σ.Δ,[USSR] Αγγλία,[England] Γαλλία, [France], Γερμανία, [Germany] )- δημιουργώντας τελικά δύο αντίπαλες στρατιωτικές συμμαχίες: τους Συμμάχους(The Allies) και τις δυνάμεις του Άξονα (The Axis).

Αποτέλεσε την πιο εκτεταμένη γεωγραφικά και δαπανηρή σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους [[ένοπλη σύγκρουση]] (armed conflict) σύγκρουση στην ιστορία της ανθρωπότητας, στην οποία έλαβαν μέρος περισσότεροι από 100 εκατομμύρια άνθρωποι από περισσότερες από 30 χώρες. Στο όνομα του ''απόλυτου πολέμου'', (total war), οι κύριοι συμμετέχοντες διέθεσαν όλες τις οικονομικές, βιομηχανικές και επιστημονικές ικανότητες τους στην παγκόσμια προσπάθεια, εξαλείφοντας τη διάκριση μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών πόρων. Σημαδεύτηκε από μαζικές εκτελέσεις και θανάτους πολιτών. (Eκκρεμεί καταδίκη των γεγονότων αυτών) . Σε αυτά συμπεριλαμβάνεται το [[Ολοκαύτωμα]]  [Ηolocaust] (στο οποίο δολοφονήθηκαν περισσότεροι από 11 εκατομμύρια άνθρωποι)[Eκκρεμεί καταδίκη των γεγονότων αυτών] και η στρατηγική βομβαρδισμού βιομηχανικών κέντρων και κατοικημένων περιοχών (κατά τη διάρκεια της οποίας περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι σκοτώθηκαν (εκκρεμεί καταδίκη των γεγονότων αυτών) και η οποία συμπεριέλαβε την ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι από τις Η.Π.Α. Οι συγκεκριμένες δύο τελευταίες επίθεσεις κατατάσσονται συχνά ως <ref>{{Cite web|url=http://www.example.com/|title=Example Domain|website=www.example.com|accessdate=2019-07-20}}</ref>έγκληματα κατά της ανθρωπότητας<ref>{{Cite web|url=http://www.huffingtonpost.com/greg-mitchell/after-hiroshima-truman-fa_b_3727286.html|title=After Hiroshima, Truman Failed to Pause--and Nagasaki 'War Crime' Followed|last=Mitchell|first=Greg|date=2013-08-08|website=Huffington Post|language=en-US|accessdate=2017-08-21}}</ref><ref>{{Cite news|url=http://www.independent.co.uk/voices/commentators/phil-strongman-hiroshima-is-a-war-crime-that-haunts-my-family-67-years-on-8008821.html|title=Phil Strongman: Hiroshima is a war crime that haunts my family, 67|date=2012-08-05|newspaper=The Independent|language=en-GB|accessdate=2017-08-21}}</ref><ref>{{Cite book|url=https://www.worldcat.org/oclc/50007944|title=The criminality of nuclear deterrence|last=1950-|first=Boyle, Francis Anthony,|date=2002|publisher=Clarity Press|isbn=0932863337|location=Atlanta, GA|id=50007944}}</ref><ref>{{Cite web|url=http://apjjf.org/-Yuki-Tanaka/3245/article.html|title=The Atomic Bombing, The Tokyo War Crimes Tribunal and the Shimoda Case: Lessons for Anti-Nuclear Legal Movements {{!}} The Asia-Pacific Journal: Japan Focus|last=Journal|first=The Asia Pacific|website=apjjf.org|accessdate=2017-08-21}}</ref><ref>{{Cite news|url=https://www.newscientist.com/article/dn7706-hiroshima-bomb-may-have-carried-hidden-agenda/#.UkN0B39Gb84|title=Hiroshima bomb may have carried hidden agenda|newspaper=New Scientist|language=en-US|accessdate=2017-08-21}}</ref>). Ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι συγκλονιστικός για τα ανθρώπινα δεδομένα και υπολογίζεται σε 50 έως 85 εκατομμύρια απώλειες. (Eκκρεμεί η καταδίκη των γεγονότων). Τα δεδομένα αυτά έκαναν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (Τhe Second World War) την πιο θανατηφόρα σύγκρουση στην ανθρώπινη ιστορία. Χρονολογικά, άρχισε στις [[7 Ιουλίου]] [[1937]] στην Ασία (Asia) και την [[1 Σεπτεμβρίου]] [[1939]] στην [[Ευρώπη|Ευρώπη (Europe)]]  και τελείωσε στις [[2 Σεπτεμβρίου]] [[1945]].

Η Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας σκόπευε να κυριεύσει την Ασία και τον Ειρηνικό Ωκεανό και βρισκόταν ήδη σε πόλεμο με τη δημοκρατία της Κίνας από το 1937, αλλά επικρατεί η άποψη ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε την 1η Σεπτεμβρίου 1939 με την εισβολή των γερμανικών δυνάμεων στην Πολωνία (Kήρυξη Πολέμου) και την άμεση κήρυξη πολέμου στη Γερμανία από την Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Από τα τέλη του 1939 μέχρι τις αρχές του 1941, με μια σειρά από εκστρατείες και συνθήκες, η Γερμανία κατάφερε να κατακτήσει ή να θέσει υπό τον έλεγχο της μεγάλο μέρος της ηπειρωτικής Ευρώπης σχηματίζοντας παράλληλα τη συμμαχία του Άξονα με την Ιταλία και την Ιαπωνία. Με την υπογραφή του Γερμανοσοβιετικού συμφώνου μη επίθεσης (Σύμφωνο Ρίμπεντροπ- Μολότοφ), οι Γερμανοί μπορούσαν να ασχοληθούν με την Πολωνία δίχως τον κίνδυνο να τους εμποδίσει η Σοβιετική Ένωση, ενώ η ΕΣΣΔ, η οποία γνώριζε καλά την επιθυμία του Χίτλερ να αποκτήσει «ζωτικό χώρο» για τους Γερμανούς στην ανατολική Ευρώπη για επίθεση στη Σοβιετική Ένωση, κέρδισε χρόνο για να προετοιμάσει τον Κόκκινο Στρατό, την οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης καθώς επίσης να κάνει τις απαραίτητες μετεγκαταστάσεις πληθυσμού προς τα ενδότερα της χώρας και για την προστασία τους και για την προστασία των συνόρων από κοινότητες με επικινδυνότητα σύναψης συμμαχίας με τον εχθρό, ώστε να μπορεί να αντισταθεί σε πιθανή επίθεση των ναζιστικών δυνάμεων. Ο πόλεμος συνεχίστηκε κυρίως ανάμεσα στις ευρωπαϊκές Δυνάμεις του Άξονα από την μια μεριά και του Ηνωμένου Βασιλείου και της Βρετανικής Κοινοπολιτείας από την άλλη, με εκστρατείες στην Βόρεια και Ανατολική Αφρική, με την εναέρια μάχη της Βρετανίας, με την Βαλκανική Εκστρατεία καθώς και με την διαρκή μάχη του Ατλαντικού. Τον Ιούνιο του 1941 οι Δυνάμεις του Άξονα άρχισαν να πραγματοποιούν εισβολή στην Σοβιετική Ένωση η οποία είχε ως αποτέλεσμα την παγίδευση του μεγαλύτερου μέρους των στρατιωτικών δυνάμεων του Άξονα και οδήγησε σε έναν πόλεμο φθοράς.

«Καινοτομία» αυτού του πολέμου: η [[ατομική βόμβα]].Η ρίψη της ατομικής βόμβας έχει χαρακτηριστεί ως έγκλημα πολέμου. Με το τέλος του πολέμου άρχισε ο [[Ψυχρός Πόλεμος]], εξαιτίας του ανταγωνισμού [[ΗΠΑ]]-[[ΕΣΣΔ|Σοβιετικής Ένωσης]] για την παγκόσμια κυριαρχία, ενώ η [[Μεγάλη Βρετανία]] αν και βρίσκονταν στο στρατόπεδο των νικητών, έχασε το μεγαλύτερο μέρος των αποικιών της.

Μετά τη λήξη του [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] οι νικητές επέβαλαν με τη [[Συνθήκη των Βερσαλλιών]] στην ηττημένη Γερμανία σκληρότατους όρους, με σκοπό να τη γονατίσουν οικονομικά. Οι πολεμικές επανορθώσεις που επιβλήθηκαν στη Γερμανία ήταν τόσο υπέρογκες, που δημιούργησαν ένα κύμα αντιδράσεων στον Γερμανικό λαό, που πάντα πίστευε ότι δεν έχασε πραγματικά τον πόλεμο αλλά «προδόθηκε». Παράλληλα, ο κόσμος βρισκόταν σε μία οικονομική κρίση που ξεκίνησε με την κατάρρευση του χρηματιστηρίου της [[Νέα Υόρκη|Νέας Υόρκης]], Υόρκης,(το Κράχ του 1929) , η οποία ακολουθήθηκε από μια ταχεία κάμψη της παραγωγής, απασχόλησης και εξωτερικού εμπορίου των [[ΗΠΑ]]. Αλυσιδωτά, οι επιπτώσεις ήταν σημαντικές: Το [[Ηνωμένο Βασίλειο]] θέσπισε στη [[διάσκεψη της Οττάβας]], το σύστημα της προτίμησης στο εμπόριο με κράτη της [[Κοινοπολιτεία των Εθνών|Κοινοπολιτείας]], ενώ η [[Φασιστική Ιταλία]] εφάρμοσε αυστηρούς έλεγχους στην παραγωγή και προχώρησε στη στρατιωτικοποίηση της χώρας.

Η απελπισία από την οικονομική κρίση και το αίσθημα, ότι οι Γερμανοί παρεμποδίζονταν, να έχουν όλα αυτά που δικαιούνταν, οδήγησαν σε μια έξαρση του [[εθνικισμός|εθνικισμού]] και διευκόλυναν την άνοδο στην εξουσία του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος [[NSDAP]] με αρχηγό τον [[Χίτλερ]]. Ο Χίτλερ κατέλυσε την Δημοκρατία και Το Σύνταγμα και έκανε την Γερμανία μια Δικτατορία. Η πολιτική του Χίτλερ ήταν να αναδημιουργήσει τη Γερμανία αποκτώντας τον αναγκαίο «[[ζωτικός χώρος|ζωτικό χώρο]]» (Lebensraum) και να κάνει ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» με όλους εκείνους, που θεωρούσε, ότι είχαν φέρει τη χώρα στην κακή αυτή κατάσταση. Το τελευταίο, πέρα από τη [[Γαλλία]], περιελάμβανε και τους [[Εβραίοι|Εβραίους]] και ήταν και το βασικό επιχείρημα του [[αντισημιτισμός|αντισημιτισμού]] του.

Οι [[ΗΠΑ|Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής]], προσπάθησαν να εξασκήσουν έμμεσα τη διπλωματική τους επιρροή εναντίον των Αγγλο - Γάλλων, που ουσιαστικά ήταν οι δυο κύριες αποικιακές δυνάμεις στον κόσμο και είχαν υπό τον έλεγχό τους περιοχές, για τις οποίες η ίδια η Αμερική, διατηρούσε αντίστοιχο ενδιαφέρον, ειδικά στα [[Πετρέλαιο|πετρέλαια]] της [[Μέση Ανατολή|Μέσης Ανατολής]] και [[Αραβία]]ς. Ιδιαίτερα η ιδέα των Αμερικανών για τη δημιουργία της [[Κοινωνία των Εθνών|Κοινωνίας των Εθνών]] απέδειξε την αμφίρροπη θέση τους, από την στιγμή που οι ίδιοι απέφυγαν, τελικά, να συμμετάσχουν σε αυτήν. (Σημείωση: Οι Ηνωμένες Πολιτείες έμελλε να είναι το πέμπτο μόνιμο μέλος της ΚτΕ, αλλά η [[Γερουσία (ΗΠΑ)|αμερικανική Γερουσία]] ψήφισε στις 19 Μαρτίου [[1920]] κατά της κύρωσης της [[Συνθήκη των Βερσαλλιών|Συνθήκης των Βερσαλλιών]], εμποδίζοντας έτσι, την αμερικανική συμμετοχή στον Σύνδεσμο.). Τις Συμμαχικές Δυνάμεις δημιούργησαν οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Αγγλία και η Ρωσία.

Αυτοί οι πολύπλοκοι ανταγωνισμοί επέτρεψαν στους [[Αδόλφος Χίτλερ|Χίτλερ]] και [[Μπενίτο Μουσολίνι|Μουσολίνι]] να ελιχθούν διπλωματικά μεταξύ των νικητών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και να αποκομίσουν τεράστια οφέλη και, κυρίως, ανοχή για μεγάλο διάστημα, πράγμα που τους επέτρεψε να οικοδομήσουν το περιβάλλον εκείνο, που θα τους επέτρεπε να εξαπολύσουν τον Β΄ Παγκόσμιο Πολέμο. Ο Πόλεμος χαρακτηρίστηκε ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Η Αγγλο - Γαλλική διπλωματία από τη μία μεριά έβλεπε στα πρόσωπα των δυο δικτατόρων ένα «αντισοβιετικό τείχος», έναν [[αντικομμουνισμός|αντικομουνιστικό]] «χωροφύλακα» στην Ευρώπη, πράγμα που διευκόλυνε την ανοχή στο ναζιστικό καθεστώς, ενώ πεισματικά ήθελαν να πιστεύουν (και ειδικά οι Άγγλοι) ότι απέφευγαν μια βέβαια πολεμική σύγκρουση, που διαφορετικά θα έθετε τελικά σε κίνδυνο τις αποικίες τους ανά τον κόσμο, που απαιτούσαν χρήμα και μέσα για να διατηρήσουν.

Τα ξημερώματα της [[1 Σεπτεμβρίου|1ης Σεπτεμβρίου]] [[1939]], η [[Τρίτο Ράιχ|Γερμανία]] εξαπέλυσε επίθεση στην [[Πολωνία]].<ref name="Gilbert_p2">Gilbert, σελ. 2</ref><ref>Beevor, σελ. 26</ref> . Αυτό το γεγονός έσπασε την περίοδο ειρήνης και εγκαινίασε μια καταδικαστέα από

Ο την Ιστορία εποχή έολ~μου. Ο γερμανικός στρατός, εφαρμόζοντας νέα και πρωτοποριακή τακτική που περιλάμβανε την συνδιασμένη δράση αεροπορίας, τεθωρακισμένων και μηχανοκίνητων δυνάμεων,<ref name="Gilbert_p2" /> αιφνιδίασε τους Πολωνούς και σε πολύ σύντομο διάστημα κατέλαβε την χώρα. Η τακτική αυτή έμεινε γνωστή σαν «Κεραυνοβόλος Πόλεμος» (''[[Blitzkrieg|Blitzkrieg[Ιnstant War].]]'') .<ref name="Gilbert_p2" /> Στις [[17 Σεπτεμβρίου]], η [[Σοβιετική Ένωση]] εισέβαλε στην Πολωνία από τα ανατολικά και κατέλαβε την υπόλοιπη χώρα<ref>Gilbert, σελ. 9</ref> (σύμφωνα με το μυστικό πρωτόκολλο του Γερμανοσοβιετικού συμφώνου<ref>Davies, σελ. 997</ref>).<ref>Beevor, σελ. 39-40</ref> Η [[Βαρσοβία]] δέχθηκε ανηλεείς βομβαρδισμούς από την ''[[Luftwaffe]]'' και το γερμανικό πυροβολικό.<ref>Gilbert σελ. 10</ref><ref>Beevor, σελ. 41</ref><ref>Davies, σελ. 1001</ref> Τελικά παραδόθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου,<ref>Gilbert, σελ. 14</ref><ref>Zaloga, σελ. 78</ref> ενώ στις 8 Οκτωβρίου προσαρτήθηκαν στο Ράιχ μεγάλες περιοχές της χώρας.<ref name="Gilbert_p19">Gilbert, σελ. 19</ref> Λίγες ημέρες αργότερα συγκροτήθηκε το [[Γενικό Κυβερνείο]].<ref name="Gilbert_p19" /> Η [[Πολωνία]], παρά την πεισματική άμυνα του στρατού της και τις τοπικές επιτυχίες, είχε καταληφθεί και διαμελισθεί.

Μετά την εξασφάλιση της Νορβηγίας οι Γερμανοί στράφηκαν προς τη [[Γαλλία]] και για να υπερκεράσουν τη [[Γραμμή Μαζινό]], μια γραμμή η οποία απέτυχε στρατιωτικά να εμποδίσει την Ναζιστική Γερμανία. σχεδίασαν έναν ελιγμό μέσω του Βελγίου, και επίθεση μέσω Λουξεμβούργου και του δάσους των [[Αρδέννες|Αρδεννών]] (ελιγμός του Σεντάν). Στις [[10 Μαΐου]] ξεκίνησε η εισβολή στο Βέλγιο και την Ολλανδία. Στις [[14 Μαΐου]] η [[Ολλανδία]] παραδόθηκε, και την ίδια στιγμή ξεκινούσε επίθεση μέσω των Αρδεννών προς τα μετόπισθεν των Βρετανικών και Γαλλικών γραμμών. Ως τις [[26 Μαΐου]] οι Βρετανικές δυνάμεις είχαν εγκλωβιστεί στη [[Δουνκέρκη]], από όπου κατορθώθηκε με επιτυχία να γίνει εκκένωση και να περάσουν στη Βρετανία 338.226 στρατιώτες, εγκαταλείποντας τεράστιες ποσότητες υλικού στα χέρια της [[Βέρμαχτ]]. Στις [[27 Μαΐου]] συνθηκολόγησε το [[Βέλγιο]], στις [[5 Ιουνίου]] ξεκίνησε νέα επίθεση των Γερμανών κατά της Γαλλίας, και στις [[10 Ιουνίου]] η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Βρετανίας και της Γαλλίας. Η Γαλλία ζήτησε ανακωχή, η οποία υπογράφηκε στις [[25 Ιουνίου]]. Η Βόρεια Γαλλία κατελήφθη από τη Γερμανία και στη Νότια δημιουργήθηκε το [[Κυβέρνηση του Βισύ|κράτος του Βισύ]], που ακολούθησε ως το τέλος του φιλοχιτλερική στάση.

Στο μεταξύ, η [[Βασίλειο της Ιταλίας|Ιταλία]] πραγματοποίησε τον Σεπτέμβριο του 1940 αποτυχημένη επίθεση κατά των βρετανικών δυνάμεων στην [[Αίγυπτο]]. Συνέχισε τις πολεμικές της δραστηριότητες με επίθεση κατά της [[Ελλάδα]]ς στις [[28 Οκτωβρίου]] [[1940]].Η Ελλάδα αποφάσισε ορθά να αντισταθεί ενάντια στον ξένο κατακτητή. Η Βρετανία πρόσφερε βοήθεια στην Ελλάδα, πράγμα που έφερε την αεροπορία της κοντά στις πετρελαιοπηγές της Ρουμανίας. Τον Νοέμβριο, η [[Ρουμανία]] και η [[Ουγγαρία]] συμμάχησαν με τον Άξονα και το ίδιο έκανε η [[Βουλγαρία]] τον Μάρτιο του [[1941]].

Από την αρχή της εισβολής, οι Ρώσοι, υπερασπίστηκαν τη [[Μόσχα]], χάνοντας σημαντικές δυνάμεις, αλλά ο Χίτλερ διέταξε τις δυνάμεις του κεντρικού μετώπου να στραφούν προς Βορρά και Νότο για να βοηθήσουν τα άλλα δύο. Στον Βορρά σε συνεργασία με [[Φινλανδία|Φινλανδικές]] δυνάμεις [[Πολιορκία του Λένινγκραντ|πολιορκήθηκε το Λένινγκραντ]], και στον Νότο μια επιτυχής κυκλωτική κίνηση στο [[Κίεβο]] αιχμαλώτισε 665.000 σοβιετικούς στρατιώτες. Αργότερα επαναλήφθηκε επίθεση εναντίον της Μόσχας με νέες σοβιετικές απώλειες και, παρόλο που είχε αρχίσει ο ρωσικός χειμώνας, οι επιχειρήσεις συνεχίστηκαν, με αρκετές βέβαια δυσκολίες. Ο Γερμανικός στρατός, επειδή δεν ήταν προετοιμασμένος για χειμερινό αγώνα, καθηλώθηκε 22 χλμ. πριν φθάσει στη Μόσχα και δέχτηκε την αντεπίθεση των Ρώσων, και, ενώ οι στρατηγοί του Χίτλερ πρότειναν να υποχωρήσουν και να αμυνθούν στην [[Πολωνία]], ο Χίτλερ διέταξε να κρατήσουν τις θέσεις τους και να αμυνθούν επί τόπου (''Haltbefehl''). Η απόφαση αυτή του Χίτλερ, σε αυτή τη φάση του πολέμου, είχε θετικά αποτελέσματα αφού, παρά την ισχυρή αντεπίθεση των Ρώσων, τα εδάφη που χάθηκαν ήταν λιγοστά σε σχέση με αυτά που θα χάνονταν σε περίπτωση σύμπτυξης πίσω στην Πολωνία. Ωστόσο ένα χρόνο αργότερα, η ίδια διαταγή, θα είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή και την αιχμαλωσία της 6ης Γερμανικής Στρατιάς (200.000 στρατιώτες) του [[Φρίντριχ Πάουλους]] στο νότιο μέτωπο (Στάλινγκραντ), κάτι που ουσιαστικά σήμαινε την αντίστροφη μέτρηση για την ήττα του Χίτλερ στο έδαφος της Σοβιετικής Ένωσης. Η Ρωσία όχι μόνο κράτησε το έδαφος της αλλάκαι αντεπιτέθηκε ενάντια στη Γερμανία. {{Κύριο|Μάχη του Στάλινγκραντ}}

Στις [[7 Δεκεμβρίου]] [[1941]] εξαπολύθηκε ιαπωνική αεροπορική επίθεση στον αμερικανικό στόλο που βρισκόταν στο [[Περλ Χάρμπορ]] της [[Χαβάη]]ς, καταστρέφοντας μεν τα περισσότερα βαριά θωρηκτά του αντιπάλου αλλά κανένα από τα αεροπλανοφόρα του που απουσίαζαν από τη βάση τη στιγμή της επίθεσης. Την επόμενη μέρα οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον της Ιαπωνίας και στις [[11 Δεκεμβρίου]] εναντίον της [[Γερμανία]]ς και της [[Βασίλειο της Ιταλίας|Ιταλίας]]. Αμέσως μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, (Pearl Harbor), οι Ιάπωνες κατέλαβαν τη νήσο [[Γουαίηκ]], τη νήσο [[Γκουάμ]], και το [[Χονγκ Κονγκ]]. Ακολούθησε εισβολή στη [[Μαλαισία]] και τη [[Βιρμανία]], που καταλήφθηκε μέχρι τα τέλη Μαΐου [[1942]]. Η [[Σιγκαπούρη]], την οποία κατείχαν οι Βρετανοί, κατακτήθηκε στις [[15 Φεβρουαρίου]] [[1942]] και το ίδιο έγινε τον Μάρτιο με τις [[Ανατολικές Ολλανδικές Ινδίες]] (Ινδονησία) και τη [[Νέα Γουινέα]].

[[Αρχείο:Cairo conference.jpg|thumb|right|260px|Από αριστερά: [[Τσανγκ Κάι Σεκ]], ΦΘ. Ρούζβελτ, και Ο. Τσώρτσιλ στη Διάσκεψη του Καΐρου, 25-11-1943.]]

Όμως, οι Σύμμαχοι δε σταμάτησαν εδώ. Σε μια προσπάθεια να επισπεύσουν τον τερματισμό του πολέμου, στις [[6 Ιουνίου]] [[1944]] πραγματοποίησαν απόβαση στη [[Νορμανδία]] της [[Γαλλία]]ς με το κωδικό όνομα «Operation Overlord», ανατρέποντας τις προβλέψεις των Γερμανών για απόβαση κοντά στο στενό της [[Μάγχη]]ς. Η [[D-Day]], όπως ονομάστηκε η 6η Ιουνίου 1944, αποτέλεσε τη μεγαλύτερη απόβαση όλων των εποχών. (Απόβαση στην Νορμανδία). Παρόλο που οι απώλειες ήταν σημαντικές για τους Συμμάχους, το αποτέλεσμα τους δικαίωσε, αφού σε λιγότερο από ένα χρόνο, σε συνδυασμό με την επέλαση των Σοβιετικών στο ανατολικό μέτωπο, έσφιξε τον κλοιό γύρω από την [[Ναζιστική Γερμανία]].

Υπολογίζεται ότι στο τέλος του πολέμου 16,5 εκατομμύρια Γερμανοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Από αυτούς, τα 9,3 εκατομ. εκδιώχθηκαν από περιοχές της Ανατολικής Γερμανίας που ενσωματώθηκαν στην Πολωνία. (Με συμφωνία των συμμάχων υπήρξε μια σημαντική μετατόπιση της Πολωνίας προς τα δυτικά). Οι υπόλοιποι 7,2 εκατομ. εκδιώχθηκαν από περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης όπου ζούσαν επί γενεές. Αυτή η μαζική εκτόπιση βασίστηκε στην Συμφωνία του Πότσδαμ στα μέσα του 1945. Aν και η Συμφωνία προέβλεπε ότι ο εκτοπισμός θα γινόταν «με τον πλέον ανθρωπιστικό τρόπο», στην πράξη αυτό δεν τηρήθηκε. Εκτιμάται ότι από 2,1 έως 6,0 εκατομ. Γερμανοί πέθαναν κατά τη διάρκεια των εκτοπίσεων από την πείνα και το κρύο (Η ιστορική καταγραφή καταδικάζει τον φόνο των ανθρώπων) . Ο Konrad Adenauer είχε δηλώσει ότι από τους εκτοπισμένους πέθαναν 6 εκατομμύρια.(πιθανό Έγκλημα Πολέμου). Ο ιστορικός James Bacque εκτιμά ότι 5,7 εκατομ. εξαφανίστηκαν μέσα στη Γερμανία μεταξύ Οκτωβρίου 1946 και Σεπτεμβρίου 1950. Μάλιστα αναφέρεται ότι στη Νότια [[Σιλεσία]] το ένα τέταρτο μιας πόλης έκανε ομαδική [[αυτοκτονία]].

Κατά τα πρώτα έτη μετά τον πόλεμο οι σύμμαχοι εμπόδιζαν τη παροχή προς τους Γερμανούς ανθρωπιστικής βοήθειας που ερχόταν από τον Ερυθρό Σταυρό, θρησκευτικούς ή άλλους οργανισμούς. Ο γερμανικός αλιευτικός στόλος υποχρεωνόταν να παραμένει στα λιμάνια. Στην Αμερικανική Ζώνη του Βερολίνου υπήρξε η πολιτική «τίποτα δεν χαρίζεται και όλα πετιούνται». Ο Αδόλφος Χίτλερ ακολούθησε επίσης την στρατηγική <<Νίκη ή Ήττα >>. Στην Αν. Πρωσία που κατεχόταν από τη Σοβ. Ένωση εφαρμόστηκε πολιτική λιμοκτονίας ανάλογη με αυτή της Ουκρανίας της δεκαετίας του 1930. Αναφέρθηκαν και εκεί περιπτώσεις κανιβαλισμού. Κατά τους ιδιαίτερα ψυχρούς χειμώνες του 1946-47 και 1948-49 χιλιάδες πέθαναν από το κρύο λόγω έλλειψης καυσίμων και ρούχων, ιδιαίτερα μεταξύ των προσφύγων από την Ανατολή (Ο φόνος θεωρείται ως έγκλημα). Ιδιαίτερα σημειώνεται το κύμα μαζικών βιασμών από το Σοβιετικό στρατό. Στο Βερολίνο οι μετριότερες εκτιμήσεις για τα θύματα βιασμών είναι περί τις 20.000, με ηλικίες των θυμάτων να είναι από 12 έως 75. Κατ’ άλλους τα θύματα στο Βερολίνο και τις γύρω περιοχές μπορεί να ήταν και ένα εκατομμύριο, (έγκλημα πολέμου), όπως προκύπτει από στοιχεία των Σοβιετικών αρχείων και γερμανικών νοσοκομείων.<ref>[https://books.google.gr/books?id=BM4c7vKcO0YC&printsec=frontcover&hl=el&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false Erika Vora, "Silent No More: Personal Narratives of German Women Who Survived WW2 Expulsion and Deportation", Xlibris Corporation, 2012, σελ. 15-18.]</ref> Βρετανοί στρατιώτες ανέφεραν ότι οι λίμνες ήταν γεμάτες πτώματα γυναικών που αυτοκτόνησαν.

Οι Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου ήταν γύρω στα 11 εκατομμύρια συνολικά. (Αιχμάλωτοι Πολέμου). Από αυτούς, 1,5 εκατομ. δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους. (Ο φόνος τους είναι Έγκλημα Πολέμου). Στο τέλος του πολέμου κρατούνταν στην ΕΣΣΔ περί τα 4 έως 5 εκατομ. Γερμανοί. (Αιχμάλωτοι Πολέμου). Δεν ήταν όλοι μάχιμοι, καθώς οι σοβιετικοί δεν έκαναν διάκριση μεταξύ αιχμαλώτων πολέμου και πολιτών. Μερικοί κρατήθηκαν μέχρι και το 1956 όταν ο Κ. Adenauer επισκέφθηκε τη [[Μόσχα]]. Αλλά πιστεύεται ότι ακόμα και το 1979 υπήρχαν 72.000 αιχμάλωτοι στη Σοβ. Ένωση. Οι Αμερικανοί κράτησαν αιχμαλώτους 4,2 εκατομ. στρατιώτες και 3,4 άλλους που τους χαρακτήρισαν ως «παραδοθέντες εχθρούς» ή «αφοπλισμένους εχθρούς», οι οποίοι δεν καλύπτονταν από τις συνθήκες της Χάγης και της Γενεύης (Αιχμάλωτοι Πολέμου). Δεν υπάρχουν στοιχεία για τους αιχμαλώτους των Αμερικανών που πέθαναν, υπάρχουν όμως αναφορές για συγκεκριμένα στρατόπεδα όπου χιλιάδες αφέθηκαν να πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, παρ’ όλο που τρόφιμα «στιβάζονταν σε σωρούς έξω από τα στρατόπεδα».(Έγκλημα Πολέμου). Σχετικά καλύτερη ήταν η μεταχείριση των αιχμαλώτων από τους Βρετανούς. Άλλοι Γερμανοί στάλθηκαν για καταναγκαστική εργασία στη Γαλλία όπου είχαν ιδιαίτερα άγρια μεταχείριση. Από τους συγγραφείς σημειώνεται η μονομέρεια της Δίκης της Νυρεμβέργης, καθώς αυτή ασχολήθηκε μόνο με Γερμανούς εγκληματίες πολέμου.<ref>[http://www.contra-versus.net/uploads/6/7/3/6/6736569/occupazione_alleata.pdf Dwight D. Murphey, Revisiting the “Good War’s” Aftermath: Emerging Truth in an Ocean of Myth. The Journal of Social, Political and Economic Studies, Spring 2009, σσ. 95-110. Το άρθρο βασίζεται σε σχολιασμό του βιβλίου Giles MacDonogh, After the Reich: The Brutal History of the Allied Occupation. Basic Books, 2007.]</ref>Οι Γερμανοί καταδικάστηκαν ως <<Εγκληματίες Κατά Της Ανθρωπότητας >>.

[[Αρχείο:Shigemitsu-signs-surrender.jpg|thumb|300px|right|Η στιγμή της λήξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στις 2 Σεπτεμβρίου 1945 (Συνθηκολόγηση). O Ιάπωνας υπουργός εξωτερικών Mamoru Shigemitsu υπογράφει την άνευ όρων παράδοση της Ιαπωνίας, επάνω στο [[Μιζούρι (θωρηκτό)|θωρηκτό «Μιζούρι»]], με τον Στρατηγό Richard K. Sutherland να παρακολουθεί.]]

Στην [[Ουάσινγκτον]], η απόβαση αυτή όντως σχεδιάζεται και οι εκτιμήσεις για τις απώλειες είναι μεγάλες: λογαριάζουν κάπου 2.000.000 ακόμα νεκρούς Αμερικανούς.(Έγκλημα). Οι Μακ Άρθουρ, Νίμιτς, Λε Μαίη και Αϊζενχάουερ επιμένουν ότι η απόβαση δεν είναι αναγκαία, διότι η Ιαπωνία, εντελώς αποκλεισμένη ναυτικά από παντού, χωρίς βασικά εφόδια και υφιστάμενη αδιάκοπους βομβαρδισμούς, δεν αποτελεί πλέον απειλή. Αλλά, διπλωματικά, η κατάσταση εμπλέκεται με την [[ΕΣΣΔ]], η οποία κηρύσσει τον πόλεμο και εξαπολύει επίθεση στην Ιαπωνία, ενώ κατέχει ήδη σημαντικό τμήμα της Ευρώπης την ώρα που πλησιάζουν οι διασκέψεις για τη μεταπολεμική κατάσταση στο [[Πότσνταμ]]. Τότε ο νέος πρόεδρος των [[ΗΠΑ]] [[Χάρρυ Τρούμαν]] δέχεται συμβουλές να χρησιμοποιήσει το νεοανακαλυφθέν υπερόπλο της [[Ατομική βόμβα|Ατομικής Βόμβας]], (Η ρίψη της Ατομικής Βόμβας θεωρείται ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.) που οι [[ΗΠΑ]] σχεδίαζαν αρχικά για να χρησιμοποιήσουν εναντίον του Χίτλερ. Η απόφαση δέχεται έντονες επικρίσεις, κυρίως από τους επιστήμονες που την κατασκεύασαν, αλλά ο Τρούμαν αποβλέπει σε μια έκρηξη της οποίας ο (από)ηχος θα ακουστεί κυρίως στη [[Μόσχα]]. Στις [[6 Αυγούστου]] ([[Χιροσίμα]]) και [[9 Αυγούστου]] ([[Ναγκασάκι]]) [[1945]] η Ιαπωνία δέχεται δύο ατομικές βόμβες, που προκαλούν 240.000 νεκρούς και πολύ μεγαλύτερο αριθμό τραυματιών και θυμάτων της ραδιενεργής ακτινοβολίας, ενώ οι πόλεις που χτυπήθηκαν σχεδόν εξαφανίζονται από τον χάρτη.(Θύματα Πολέμου προερχόμενα από Έγκλημα Πολέμου). Αυτό δίνει την ευκαιρία στον Χιροχίτο να προβεί σε άμεσες συνεννοήσεις για παράδοση της Ιαπωνίας, παρακάμπτοντας τους άναυδους στρατιωτικούς και, τελικά, ο πόλεμος τερματίζεται επίσημα στις [[2 Σεπτεμβρίου]] 1945 με την επίσημη υπογραφή της άνευ όρων παράδοσης της Ιαπωνίας, επάνω στο [[Μιζούρι (θωρηκτό)|θωρηκτό «Μιζούρι»]].