Μετά τη [[Μικρασιατική Καταστροφή]] και την [[Ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών του 1923]] η Κέρκυρα ήταν ένα από τα κυριότερα κέντρα υποδοχής Ελλήνων προσφύγων από τη [[Μικρά Ασία]] και την [[Ανατολική Θράκη]] (1922-1932). ΠολλοίΠολλές πρόσφυγεςοικογένειες Μικρασιατών προσφύγων εγκαταστάθηκαν στο Παλιό[[Παλαιό Φρούριο (Κέρκυρα)|Παλαιό Φρούριο]] και υπέστησαν τις συνέπειες από τον ιταλικό φασιστικό βομβαρδισμό του 1923 κατά την [[Ιταλική εισβολή στην Κέρκυρα]]. Ακόμη εγκαταστάθηκαν προσωρινά σε αποθήκες και στο Δημοτικό Θέατρο. Η έλλειψη επαγγελματικής αποκατάστασης ήταν ο κυριότερος από τους λόγους που οιπολλοί από τους πρόσφυγες έφυγαν από την Κέρκυρα αναζητώντας κάποιο καταλληλότερο μέρος στην υπόλοιπη Ελλάδα για οριστική εγκατάσταση. Από τους 30.000 περίπου πρόσφυγες που κατέφυγαν στο νησί μέχρι το 1930 εγκαταστάθηκαν μόνιμα περίπου 2.000, ανάμεσα τους και ο [[Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης]] και ο ιατρός Γεώργιος Βαγιανός, ο οποίος επέδειξε φιλανθρωπική δράση και αποτέλεσε και ευεργέτη της πόλης.<ref>ο ιατρός Γεώργιος Βαγιανός δώρισε το συντριβάνι στην πλατεία Σπιανάδα αλλά και ολόκληρη την περιουσία του στον Δήμο Κέρκυρας</ref><ref>Μοναχού Παϊσίου Αγιορείτου (1991). Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης. Σουρωτή Θεσσαλονίκης: Εκδόσεις Ιερού Ησυχαστηρίου Μοναζουσών «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», σελ. 32-35.</ref><ref>Γρηγόρης Δαφνής, Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων 1923-1940, τόμος πρώτος, εκδ. Κάκτος, Αθήνα, 1997</ref>
