Κόμμα Εθνικοφρόνων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 40:
Όλο αυτό το διάστημα το κόμμα του Γούναρη, διατήρησε την πιο άκαμπτη στάση απέναντι στις Συμμαχικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα όταν επικρατήσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Γούναρης να εξοριστεί από την Ελλάδα. <ref>Πιο συγκεκριμένα, στις [[4 Ιουνίου]] [[1917]], οι Σύμμαχοι κοινοποίησαν στην [[Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη 1915|κυβέρνηση Ζαΐμη]] τους καταλόγους - τους οποίους είχε συντάξει ο συνεργάτης του Βενιζέλου, [[Εμμανουήλ Ρέπουλης]]. Ο ιστορικός [[Σπύρος Μαρκεζίνης]] παραθέτει αυτούσια την επιστολή του Ρέπουλη προς τον Βενιζέλο, όπου τον ενημερώνει για την συμπλήρωση των καταλόγων. «Πολιτική ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος, 1828 - 1964», τόμος Γ', εκδ. "Πάπυρος", 1968 σελ.214-215</ref>- με τα ονόματα όσων (βασιλοφρόνων) έπρεπε να απελαθούν ή να υποβληθούν σε στενή επιτήρηση. Ανάμεσά τους και ο Δημήτριος Γούναρης, - που αναχώρησε στις [[7 Ιουλίου]] 1917 με προορισμό το [[Αιάκειο]] της [[Κορσική|Κορσικής]].<br />
Την ίδια τύχη είχαν και οι Εθνικόφρονες βουλευτές, [[Γεώργιος Πεσμαζόγλου]], [[Γεώργιος Μερκούρης]] και [[Γεώργιος Μπαλτατζής]] <ref>Τζιομάκης, σελ.99</ref> ενώ ο [[Παναγής Τσαλδάρης]] τέθηκε τον Ιανουάριο του [[1918]] σε κατ' οίκον περιορισμό, πρώτα στην Ύδρα και έπειτα στη Σκόπελο.<br />
Στα τέλη του 1919, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε τα σχέδιά της για διενέργεια εκλογών το φθινόπωρο του 1920, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, άρχισαν διεξοδικές συζητήσεις για το ενδεχόμενο κοινής καθόδου στις εκλογές. Την Άνοιξη του 1920, και αφού τελικά τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με εξαίρεση το «[[Προοδευτικό κόμμα]]» του [[Νικόλαος Δημητρακόπουλος|Νικόλαου Δημητρακόπουλου]], κατάφεραν να συμφωνήσουν σε ένα κοινό πρόγραμμα, και σε έναν κοινό εκλογικό μηχανισμό. Η νέα αυτή κίνηση, που έφερε το όνομα «[[Ηνωμένη Αντιπολίτευσις]]», δημοσίευσε τα πέντε σημεία σύγκλισης όλων των κομμάτων που την αποτελούσαν στις 21 Μαΐου 1920. <ref>Εφημ. "Πολιτεία", φύλλο της 21ης Μαΐου 1920, σελ. 2 </ref>
Ο Δημήτριος Γούναρης επέστρεψε από την εξορία στις [[9 Οκτωβρίου]] 1920, και το κόμμα ξαναβρήκε τον φυσικό αρχηγό του. Κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου για τις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1920|εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920]], σε κάποια σύσκεψη των μελών, αποφασίστηκε η μετονομασία του, σε «Λαϊκό».
==Πηγές==
| |||