|
|}
<br />
Στη Γη η ημερομηνία ήταν [[13 Απριλίου]] και το ταξίδι στη Σελήνη είχε ουσιαστικά τελειώσει και άρχισε ο αγώνας για την επιβίωση. Το πλήρωμα διαπίστωσε αμέσως ότι η έκρηξη είχε θέσει εκτός λειτουργίας δύο από τα τρία ηλεκτρικά στοιχεία που παρέχουν ενέργεια στα όργανα του διαστημοπλοίου. Το πρώτο τους συναίσθημα ήταν μια βαθιά απογοήτευση, καθώς οι κανονισμοί ασφαλείας της NASA απαγόρευαν ρητά την προσσελήνωση εάν λειτουργούσε μόνο ένα στοιχείο. Πολύ γρήγορα όμως αντιλήφθηκαν ότι η κατάστασή τους ήταν πολύ πιο δύσκολη: θα ήταν τυχεροί εάν επέστρεφαν σώοι στη Γη. Η έκρηξη σημειώθηκε στο πιο κρίσιμο ίσως τμήμα του διαστημοπλοίου, την άκατο που βρισκόταν πίσω από τον κωνικό θαλαμίσκο διακυβερνήσεως "Οδύσσεια" και περιείχε τα ηλεκτρικά στοιχεία, τα καύσιμα -οξυγόνο και υδρογόνο-, το κύριο τηλεπικοινωνιακό σύστημα του διαστημοπλοίου και τους κινητήρες του. Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ένα ολέθριο σφάλμα των τεχνικών που έλεγξαν τη μία από τις δεξαμενές οξυγόνου μετά την κατασκευή της προκάλεσε την τήξη ενός θερμοστατικού διακόπτη αλλά και προβλήματα στις καλωδιώσεις της. Κατά τη διάρκεια της πτήσης οι κατεστραμμένοι διακόπτες επέτρεψαν την ανάπτυξη θερμοκρασίας 500 και πλέον βαθμών Κελσίου στη δεξαμενή, με αποτέλεσμα να λιώσει η μόνωση των καλωδίων και να προκληθεί βραχυκύκλωμα. Φυσικό επακόλουθο η έκρηξη, η οποία προκάλεσε ρήγμα και στη δεύτερη δεξαμενή οξυγόνου. Τα ηλεκτρικά στοιχεία όμως λειτουργούσαν αναμιγνύοντας οξυγόνο και υδρογόνο, οπότε εντός ολίγου και το τρίτο και τελευταίο τέθηκε εκτός λειτουργίας. Το ατύχημα συνέβη σε απόσταση 369.000 χλμ από τη Γη και, όπως αμέσως έγινε αντιληπτό τόσο στους αστροναύτες όσο και στους ελεγκτές της πτήσης στο Χιούστον, η άμεση επιστροφή ήταν αδύνατη, όπως και η παραμονή τους στο διαστημόπλοιο. Ύστερα από μαραθώνια σύσκεψη 12 ωρών, στην οποία συμμετείχαν οι ελεγκτές της πτήσης, οι μηχανικοί που ήταν υπεύθυνοι για το διαστημόπλοιο και αξιωματούχοι της NASA, το Χιούστον κατέληξε σε σχέδιο δράσης με στόχο την επαναφορά του πληρώματος στη Γη με τον ταχύτερο και ασφαλέστερο τρόπο. Οι τρεις αστροναύτες θα περνούσαν στη σεληνάκατο "Υδροχόος", η οποία διέθετε χωριστό σύστημα παροχής ηλεκτρισμού, νερού και αέρα και θα χρησίμευε πλέον ως σωστική λέμβος. Η σεληνάκατος, ωστόσο, ήταν σχεδιασμένη για να συντηρήσει δύο άτομα επί 45 ώρες, όσο η επίσκεψη στη Σελήνη. Πλέον καλείτο να φιλοξενήσει τρία, για ακριβώς τον διπλάσιο χρόνο. Καθώς δεν ήταν σχεδιασμένη για διέλευση από τη γήινη ατμόσφαιρα, το σχέδιο προέβλεπε ότι μία ώρα πριν από την είσοδο του διδύμου "Οδύσσεια"-"Υδροχόος" στην ατμόσφαιρα οι αστροναύτες θα επέστρεφαν στον θαλαμίσκο διακυβερνήσεως, ο οποίος διέθετε την απαραίτητη θεσμική ασπίδα. Μέχρι τότε, ωστόσο, μείωσαν την κατανάλωση ρεύματός του στο ελάχιστο δυνατό και σφράγισαν τους εναπομείναντες κυλίνδρους οξυγόνου. Το πρώτο μέλημα των τριών αφού εγκαταστάθηκαν στην ουδόλως αναπαυτική σεληνάκατο ήταν να χαράξουν τη νέα πορεία, η οποία θα έπρεπε να τους φέρει γύρω από τη Σελήνη και από εκεί κατ' ευθείαν στη Γη. Με τον κινητήρα του θαλαμίσκου "Οδύσσεια" να έχει τεθεί εκτός λειτουργίας, λόγω της απώλειας του οξυγόνου των καυσίμων, όλοι οι ελιγμοί θα έπρεπε να γίνουν με τον κινητήρα της σεληνακάτου. Πρόκειται για μια διαδικασία που ούτε είχε επιχειρηθεί ποτέ ούτε και είχε προβλεφθεί. Εργαζόμενοι πυρετωδώς οι ελεγκτές του Χιούστον ετοίμασαν ένα εντελώς νέο πακέτο οδηγιών και υπολογισμών. Για να διατηρήσουν τις προμήθειές τους για το μακρύ ταξίδι, οι τρεις δεν έπιναν σχεδόν καθόλου νερό, υπέμεναν τις εξαιρετικά χαμηλά θερμοκρασίες που υπαγόρευε η ανάγκη εξοικονόμησης ενέργειας και, φυσικά, αγωνιούσαν: ήταν άλλωστε οι πρώτοι ναυαγοί του Διαστήματος αλλά σε αντίθεση με τους ναυαγούς των ωκεανών γνώριζαν ότι ελπίδα σωτηρίας δεν είχαν εκτός από το να επιστρέψουν δι' ιδίων μέσων στη Γη<ref>''Η αγωνιώδης πτήση του Απόλλων-13'', Ιστορικό Λεύκωμα 1970, σελ. 134-136, Καθημερινή (1998)</ref>.
[[Αρχείο:Apollo 13 – Lithium hydroxide device.jpg|thumb|right|Η πρόχειρη κατασκευή φίλτρου διοξειδίου του άνθρακα (CO<sub>2</sub>).]]
|
