Δημήτριος Ράλλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|λήξη5 = 24 Ιανουαρίου 1921

Γεννήθηκε στην [[Αθήνα]] και ήταν γιος του [[Γεώργιος Α. Ράλλης|Γεωργίου Ράλλη]], νομικού, πολιτικού και μέλους της [[Οικογένεια Ράλλη (αθηναϊκός κλάδος)|φαναριώτικης οικογένειας Ράλλη]]. Κατά την περίοδο των σπουδών του στη [[Νομική Σχολή Αθηνών]] επί [[Όθων της Ελλάδας|Όθωνα]] συμμετείχε σε αντιμοναρχικές εκδηλώσεις παρά τη συμμετοχή του πατέρα του ως Υπουργού στη φιλοβασιλική κυβέρνηση Μιαούλη. Ίσως και για να απομακρυνθεί από τα γεγονότα αυτά, συνέχισε τις σπουδές του στο [[Παρίσι]], όπου συνέγραψε διδακτορική διατριβή με θέμα τα «Ναυτικά Δάνεια» (1866), η οποία του επέτρεψε να γίνει υφηγητής [[Εμπορικό Δίκαιο|Εμπορικού Δικαίου]] στην Αθήνα όπου επέστρεψε το [[1868]]<ref>Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ69</ref>. Τέσσερα χρόνια αργότερα (1872) εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής [[Αττική|Αττικής]] και έλαβε το παρώνυμο "''ο Αττικάρχης''" επειδή συνέχεια εκλεγόταν στην περιφέρεια αυτή. Πολιτεύτηκε ως αντίπαλος του [[Δημήτριος Βούλγαρης|Δημητρίου Βούλγαρη]] και προσχώρησε αμέσως μετά τον σχηματισμό του το [[1875]] στο Τρικουπικό Κόμμα, αναλαμβάνοντας μάλιστα το [[Υπουργείο Εκκλησιαστικών και Παιδείας]]. Αν και ήταν καλός ρήτορας, ο ορμητικός του χαρακτήρας τον ώθησε ακόμη και στην επίλυση των διαφορών του με μονομαχία εναντίον του βουλευτή Λακωνίας [[Γεώργιος Πετροπουλάκης|Γεωργίου Πετροπουλάκη]] και του πρωθυπουργού [[Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος|Κωνσταντόπουλου]].

Το [[1883]] ο Τρικούπης τού ανέθεσε το [[Υπουργείο Δικαιοσύνης (Ελλάδα)|Υπουργείο Δικαιοσύνης]], αλλά ο ίδιος προτίμησε ένα χρόνο αργότερα να ανεξαρτητοποιηθεί και να ιδρύσει το δικό του «Τρίτο Κόμμα» ("Τρίτον"), υπηρετώντας τις πολιτικές του φιλοδοξίες. Υπολόγισε όμως χωρίς τον βασιλιά, ο οποίος όταν το 1892 με την παραίτηση της κυβέρνησης [[Θεόδωρος Δηλιγιάννης|Θ. Δηλιγιάννη]] κάλεσε το «[[Τρίτο Κόμμα]]» να σχηματίσει κυβέρνηση, παρέκαμψε τον φυσικό αρχηγό Ράλλη υπέρ του Κωνσταντόπουλου, γεγονός που οδήγησε τον ίδιο τον Ράλλη και όλους σχεδόν τους βουλευτές του σε αποχώρηση από το κόμμα του. Αντιπολιτεύτηκε τον [[Χαρίλαος Τρικούπης|Τρικούπη]] το [[1892]] για να αναλάβει το [[Υπουργείο ΟικονομικώνΕσωτερικών (Ελλάδα)|Υπουργείο ΟικονομικώνΕσωτερικών]] επί κυβερνήσεως [[Σωτήριος Σωτηρόπουλος|Σωτηρόπουλου]] μετά τη χρεοκοπία του [[1893]], αλλά η κυβέρνηση αυτήκυβέρνησηυτή απέτυχε και παραιτήθηκε ήδη τον Οκτώβριο του ίδιου έτους υπέρ του Τρικούπη και πάλι.

Έγινε πρωθυπουργός τον Απρίλιο του 1897, αλλά το κλίμα δυσαρέσκειας δεν επέτρεψε παρά μια πεντάμηνη θητεία στην κυβέρνηση αυτή ([[18 Απριλίου]] - [[21 Σεπτεμβρίου]] [[1897]]). Διετέλεσε ακόμη πρωθυπουργός τις περιόδους [[28 Ιουνίου]] [[1903]] - [[6 Δεκεμβρίου]] [[1903]], [[9 Ιουνίου]] [[1905]] - [[8 Δεκεμβρίου]] [[1905]] και [[7 Ιουλίου]] [[1909]] - [[15 Αυγούστου]] [[1909]]. Την τελευταία πρωθυπουργία του από αυτές τις τρεις τη διέκοψε η στρατιωτική επανάσταση του [[1909]] και η εμφάνιση του Βενιζέλου στην πολιτική ζωή του τόπου, τον οποίο ο Ράλλης αντιπολιτευόταν, αν και συμφωνούσε μαζί του σχετικά με τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της [[Αντάντ]]. Μετείχε στις κυβερνήσεις [[Δημήτριος Γούναρης|Γούναρη]], [[Αλέξανδρος Ζαΐμης|Ζαΐμη]] και Σκουλούδη και ανέλαβε για τελευταία φορά την πρωθυπουργία το [[1920]] για μικρό όμως και πάλι χρονικό διάστημα (04.11.1920 – 24.01.1921). Πέθανε από καρκίνο λίγο αργότερα στην Αθήνα σε ηλικία 77 ετών.