Γιάννης Μιχαηλίδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Διαγραφή όλου του περιεχομένου της σελίδας Ετικέτες: Άδειασμα περιεχομένου σελίδας άδειασμα του λήμματος άδειασμα |
Αναίρεση έκδοσης 7665279 από τον PAKISTANOS MAUROS ARAPIS (Συζήτηση) Ετικέτα: Αναίρεση |
||
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}
Ο '''Γιάννης Μιχαηλίδης''' (1899-1944 ή 1960) ήταν κομμουνιστής, ανώτατο καθοδηγητικό στέλεχος του [[ΚΚΕ]], κεντρικό πρόσωπο στην ίδρυση και δράση της [[Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ|Προσωρινής Διοίκησης του ΚΚΕ]].
==Βιογραφικό==
===Τα πρώτα χρόνια===
Ο Γιάννης Μιχαηλίδης γεννήθηκε το 1899 στην [[Κωνσταντινούπολη]], όπου και φοίτησε μέχρι την τετάρτη δημοτικού. Στη συνέχεια εργάστηκε ως μεταλλεργάτης και κατόπιν ως λιμενεργάτης στο λιμάνι της Πόλης και ήρθε σε επαφή με τους αναρχοσυνδικαλιστικούς κύκλους της ''Πανεργατικής'' που ιδεολογικά επηρεαζόταν από την οργάνωση ''Industrial Workers of the World'' (IWW).<ref>Φαράκος (2004), σελ.432</ref>
Εκεί γνώρισε και τον νεώτερό του [[Νίκος Ζαχαριάδης|Νίκο Ζαχαριάδη]], όπου συνδέθηκαν με φιλία.
Εμπνεόμενος από την [[Οκτωβριανή Επανάσταση]], την περίοδο 1918 - 1921, έκανε ταξίδια στην επαναστατημένη Ρωσία όπου και εντάχθηκε στη σοσιαλιστική Διεθνή Πανεργατική Ένωση, που αποτελείτο κυρίως από Έλληνες.<ref name="auto">{{cite book|first=Νίκος Ζαχαριάδης, έρευνα: Γιώργος Πετρόπουλος|title=Ιστορικά Διλήμματα, Ιστορικές Απαντήσεις: Άπαντα τα δημοσιευμένα 1940-1945|year=2011|publisher=Εκδόσεις Καστανιώτη|location=Αθήνα, Ελλάδα|isbn=978-960-03-5391-4|pages=19-27|edition=1η}}</ref>
Το 1924 έγινε μέλος και του Κόμματος των Μπολσεβίκων και σπούδασε στο νεοϊδρυθέν τότε "KUTV", το [[Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής]].<ref>Φαράκος (2004), σελ.432</ref>
===Στην ηγεσία του ΚΚΕ===
Τον Σεπτέμβριο του 1931 έρχεται στην Ελλάδα, ως μέλος της τριμελούς ηγεσίας του ΚΚΕ ([[Νίκος Ζαχαριάδης|Ζαχαριάδης]], Μιχαηλίδης, [[Γιώργος Κωνσταντινίδης| Κωνσταντινίδης]]) και του επταμελούς Πολιτικού Γραφείου που διόρισε η [[Κομμουνιστική Διεθνής]] (ΚΔ). Με την επέμβαση της ΚΔ τερματίστηκε η λεγόμενη [[Φραξιονισμός|φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές]], που ταλάνισε το ΚΚΕ για τουλάχιστον για διετία.<ref>Ελεφάντης (1976), σελ. 113-114</ref>
Μέσα στο κόμμα ο Μιχαηλίδης θα συνταχθεί πλήρως με την πολιτική του Ζαχαριάδη, σε αντίθεση με τον Κωνσταντινίδη που ήρθε σε ρήξη με τον Ζαχαριάδη και διαγράφηκε, και θα γίνει από τους πιο στενούς του συνεργάτες. Το κομματικά του ψευδώνυμα ήταν "ψηλέας", "κάμος", "κατσανέβης", "ειρηνοδίκης", "Μιχαλόπουλος", "Μεμέντοφ" και "Μπάμπης".<ref>Ιωαννίδης (1979), σελ. 75</ref>
Στα επόμενα συνέδρια του ΚΚΕ (5ο και 6ο) θα επανεκλεγεί μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ.<ref>Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (2012), σελ.254-262</ref>
Το 1935 τοποθετήθηκε εκπρόσωπος του ΚΚΕ στην Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΕΕΚΔ), ενώ στις αρχές του 1936 επέστρεψε στην Ελλάδα.
===Δικτατορία του Μεταξά - Ο ρόλος του στην ΠΔ του ΚΚΕ===
Με την εγκαθίδρυση της [[δικτατορία του Μεταξά|δικτατορίας του Μεταξά]] ο Μιχαηλίδης πέρασε στην παρανομία και ήταν υπεύθυνος του παράνομου εκδοτικού μηχανισμού του ΚΚΕ. Όμως στα τέλη Σεπτέμβρη του 1936 συνελήφθη από την Ασφάλεια και κλείστηκε στις φυλακές Κέρκυρας, στην ''Ακτίνα Θ'', μαζί με τον Ζαχαριάδη και άλλα στελέχη του ΚΚΕ.<ref>Νεφελούδης (2007), σελ.226-234</ref>
Την Άνοιξη του 1939 έπειτα από πληροφορίες νεοσυλληφθέντων που ανέφεραν ότι ο [[Δαμιανός Μάθεσης]] ήταν πράκτορας των αρχών ασφαλείας, ο Ζαχαριάδης, με σύμφωνη γνώμη των [[Βασίλης Νεφελούδης|Νεφελούδη]]-[[Δημήτρης Παρτσαλίδης|Παρτσαλίδη]],<ref>Νεφελούδης (2007), σελ.226-234</ref> έδωσε εντολή στον Μιχαηλίδη να κάνει ψευδή [[Δήλωση μετανοίας|δήλωση μετανοίας]] ώστε να ελευθερωθεί και να ξεκαθαρίσει την κατάσταση μέσα στο κόμμα που είχε διαβρωθεί από την Ασφάλεια. Κάποια στελέχη του είχαν γίνει όργανα της Ασφάλειας, όπως ο [[Μιχάλης Τυρίμος]], ο [[Μανώλης Μανωλέας]], ο [[Τηλέμαχος Μύτλας]] κ.α, κατέδιδαν συντρόφους τους που συλλαμβάνονταν, έδιναν πληροφορίες για γιάφκες και παράνομα τυπογραφεία που ανακαλύπτονταν και κυκλοφορούσαν πλαστές ανακοινώσεις του ΚΚΕ.<ref>Χατζής (1996), σελ. 167-169</ref>
Ωστόσο, στη προσπάθεια σύνδεσης του με τον παράνομο μηχανισμό ο Μιχαηλίδης μπλέκεται στα δίχτυα της Ασφάλειας, η οποία παρακολουθούσε κάθε κίνησή του μετά την αποφυλάκιση του. Τότε, [[Κωνσταντίνος Μανιαδάκης|Μανιαδάκης]], Τυρίμος και [[Σπύρος Παξινός|Παξινός]] αποφασίζουν την ίδρυση της [[Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ|Προσωρινής διοίκησης του ΚΚΕ]] (ΠΔ), του ''χαφιέδικου'' μηχανισμού για να αποδυναμώσουν την πραγματική καθοδήγηση του κόμματος, τη λεγόμενη [[Παλιά Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ]] (ΠΚΕ) και να θέσουν το ΚΚΕ υπό την καθοδήγηση της Ασφάλειας. Ο Μιχαηλίδης αναγκάζεται να συμμετάσχει στην Προσωρινή Διοίκηση γιατί, όπως δήλωσε στον Ιωαννίδη το 1944, δεν είχε προλάβει να εκτελέσει την εντολή του Ζαχαριάδη και ήθελε να δει ποιοι θα συμμετείχαν στην ίδρυση της ΠΔ.<ref>Ιωαννίδης (1979), σελ.110-112</ref>
Στην ίδρυση της ΠΔ κομβικό ρόλο παίζει και ο [[Δημήτρης Κουτσογιάννης]] (ψευδώνυμα Δημητριάδης, Ψαράς), καθοδηγητικό στέλεχος της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ) του ΚΚΕ, υπεύθυνος του παράνομου τυπογραφείου του [[Ριζοσπάστης|Ριζοσπάστη]], ο οποίος ήταν πράκτορας των αρχών ασφαλείας από το 1927.<ref>Φαράκος (2004), σελ.97</ref> Η ΠΔ συγκροτήθηκε τον Δεκέμβριο του 1939 από στελέχη του ΚΚΕ που είχαν περάσει στην υπηρεσία της Ασφάλειας, αλλά και άλλα που αγνοούσαν το ρόλο της και έκανε την εμφάνισή της τον Ιανουάριο του 1940. Μάλιστα, αποφάσισε να εκδώσει και δικό της Ριζοσπάστη προκειμένου να προκαλέσει σύγχυση στους κόλπους των Κομμουνιστών, πράγμα που επέτυχε απόλυτα.<ref>Το ΚΚΕ στο ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), σελ. 100-103</ref>
Ο Μιχαηλίδης έγινε στη συνέχεια έμμισθο όργανο της Ασφάλειας<ref>Ιωαννίδης (1979), σελ.112</ref> και κατάφερε να παραπλανήσει τον έγκλειστο στην [[Ακροναυπλία]] [[Γιάννης Ιωαννίδης (στέλεχος ΚΚΕ)|Γιάννη Ιωαννίδη]] (καθοδηγητή των εκεί φυλακισμένων κομμουνιστών) για να υποστηρίξει την ΠΔ ως την επίσημη καθοδήγηση του ΚΚΕ. Οπότε η ΠΔ με τη στήριξη της Ακροναυπλίας απέκτησε ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με την ΠΚΕ. Η ΠΚΕ όμως κατήγγειλε το ρόλο του Μιχαηλίδη και αποκαλούσε την ΠΔ "'''η χαφιέδικη καθοδήγηση των Μ-Μ-Μ'''" (εννοώντας τους Μανιαδάκη-Μιχαηλίδη-[[Δημήτρης Μιχελίδης|Μιχελίδη]]).<ref>Το ΚΚΕ στο ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), σελ. 100-103</ref>
Η ΠΔ βρέθηκε σε έντονη αντιπαράθεση με την Παλιά Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, την καθοδήγηση της οποίας είχε ο [[Νίκος Πλουμπίδης]] από το Σανατόριο Σωτηρία που εκρατείτο, ενώ συνεχώς αντάλλασσαν κατηγορίες για χαφιεδισμό. <ref>Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (2012), σελ.342-346</ref> Ο ρόλος της ΠΔ άρχισε να αποκαλύπτεται στα τέλη του [[1940]], όταν ο πλαστός Ριζοσπάστης άρχισε να υμνεί τον [[Ιωάννης Μεταξάς|Μεταξά]] και να αποκτά έντονο [[Εθνικισμός|εθνικιστικό]] και φιλοκαθεστωτικό λόγο.
Η δράση της ΠΔ τερματίστηκε το καλοκαίρι του 1941, όταν σχηματίστηκε η [[Νέα Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ]], από εξόριστα στελέχη που στο μεταξύ είχαν αποδράσει από τους τόπους κράτησής τους.
===Στην περίοδο της Κατοχής===
Την περίοδο της [[Κατοχή|Κατοχής]] ο Μιχαηλίδης εργαζόταν ως μηχανικός σε μηχανουργείο στον Πειραιά.<ref>Ιωαννίδης (1979), σελ. 77</ref>. Παράλληλα, εντάχθηκε στο [[ΕΑΜ]], αλλά λόγω της εμπλοκής του στην ΠΔ δεν κατέλαβε κάποια αξιόλογη θέση. Οι υποψίες (κατηγορίες) που υπήρχαν για τη δράση του στην ΠΔ τον ανάγκασαν τον Αύγουστο του 1944 να παρουσιαστεί στην ηγεσία του ΚΚΕ στην Ελεύθερη Ελλάδα για να δώσει εξηγήσεις στον οργανωτικό γραμματέα του ΚΚΕ Γιάννη Ιωαννίδη, που κρίθηκαν προσωρινά επαρκείς και να επανεξεταστεί η υπόθεσή του μετά την απελευθέρωση και την ενδεχόμενη επιστροφή του Ζαχαριάδη.<ref>Ιωαννίδης (1979), σελ. 75-77</ref>
Ο Μιχαηλίδης έγραψε έκθεση προς το Π.Γ του ΚΚΕ για την δράση του την περίοδο εκείνη.<ref>Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), σελ. 79</ref>
Ο Μιχαηλίδης έζησε το υπόλοιπο της ζωής του στον Πειραιά και πέθανε το 1960.<ref>Ιωαννίδης (1979), σελ. 75-77</ref><ref>Ελεφάντης (1976), σελ. 289</ref><ref>Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41 (2015), σελ. 79</ref>
==Πηγές==
# Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012
# Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2015
# Άγγελος Ελεφάντης "Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης", Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1976
# Ιωαννίδης Γιάννης ''Αναμνήσεις'', εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1979
# Βασίλης Νεφελούδης "Ακτίνα Θ'", Εκδόσεις της Εστίας, Αθήνα 2007
# Γρηγόρης Φαράκος "Β' Παγκόσμιος Πόλεμος: Σχέσεις του ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου", εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2004
# Θανάσης Χατζής, "Η Νικηφόρα Επανάσταση που χάθηκε", εκδόσεις Φιλίστωρ, Αθήνα 1996
== Παραπομπές ==
<references />
{{DEFAULTSORT:Μιχαηλιδης Γιαννης}}
[[Κατηγορία:Έλληνες κομμουνιστές]]
[[Κατηγορία:Έλληνες συνδικαλιστές]]
[[Κατηγορία:Μέλη του ΕΑΜ]]
| |||