Η '''Ναυμαχία των Σπετσών''' που έγινε στις [[8 Σεπτεμβρίου]] [[1822]] ήταν μια σημαντική συμπλοκή μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών κατά την [[Ελληνική Επανάσταση του 1821]].
Στις 8 Σεπτεμβρίου 1822 ο τουρκικός στόλος, προερχόμενος από τη [[ΜονεμβασίαΜονεμβάσια]], κίνησε προς ανεφοδιασμό του Παλαμηδίου στο Ναύπλιο, το οποίο πολιορκούσαν από στεριάς δυνάμεις του Αλεξάνδρου Υψηλάντου και από θαλάσσης δυνάμεις της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας. Φθάνοντας στον χώρο ανάμεσα στο Τρίκερι και τη Σπετσοπούλα, οι [[Τουρκία|τουρκικές]] δυνάμεις βρέθηκαν αντιμέτωπες με τον στόλο των τριών [[Νησί|νησιών]] της [[Ελλάδα|Ελλάδος]], των [[Σπέτσες|Σπετσών]], της [[Ύδρα|Ύδρας]] και των [[Ψαρά|Ψαρών]]. Ο ναύαρχος του ελληνικού στόλου, [[Ανδρέας Μιαούλης]], έδωσε διαταγή να κινηθεί ο ελληνικός στόλος προς το εσωτερικό του [[Αργολικός κόλπος|Αργολικού Κόλπου]], για να εγκλωβίσει εκεί τους πολυαριθμότερους και καλύτερα εξοπλισμένους Τούρκους.
Προκειμένου, όμως, να αφήσουν τις Σπέτσες ανυπεράσπιστες στο έλεος των Τούρκων, οι Σπετσιώτες πλοίαρχοι Ι. Τσούρπας, Δ. ΛάμπορυΛάμπρου (ή Λεωνίδας) και Ι. Κούτσης, καθώς και ο Υδραίος [[Αντώνιος Κριεζής]], αγνόησαν το σήμα του Μιαούλη και επετέθησαν εναντίον των Τούρκων. Η σφοδρότητα της ναυμαχίας έκανε το έδαφος να σείεται στην Ύδρα, από όπου όσοι παρακολουθούσαν τα γεγονότα έβλεπαν τόσο καπνό που νόμιζαν ότι οι Σπέτσες καίγονται. O Σπετσιώτης πυρπολητής [[Κοσμάς Μπαρμπάτσης]] ([[1792]]-[[1887]]), αψηφώντας τα κανόνια, τη φωτιά και τον καπνό, όρμησε με το [[πυρπολικό]] του στο κέντρο του τουρκικού σχηματισμού, κατορθώνοντας να φθάσει στη ναυαρχίδα των εχθρών, στην οποία έβαλε φωτιά. Η τουρκική ναυαρχίδα κάηκε και βούλιαξε --σύμφωνα με την παράδοση μπροστά στο λιμάνι. Η ενέργεια του Μπαρμπάτση ήταν καθοριστική για την έκβαση της ναυμαχίας, και ο τουρκικός στόλος υποχώρησε άπρακτος, με αποτέλεσμα το Ναύπλιο να πέσει 2½ μήνες αργότερα.
