Αλκέτας Παναγούλιας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
MedMan (συζήτηση | συνεισφορές)
μ Μικρή διόρθωση τρίτης θητείας στον Άρη: έναρξη 1988 αντί 1987, η πληροφορία υπάρχει στις ήδη υφιστάμενες πηγές. Συμπλήρωση δεύτερου περάσματος από τον Άρη, που έλειπε (το κείμενο μιλούσε για τρίτο πέρασμα χωρίς πουθενά να υπάρχει δεύτερο). Διόρθωση τόπου θανάτου.
Γραμμή 8:
| τόπος γέννησης = [[Θεσσαλονίκη]], [[Ελλάδα]]
| ημερομηνία θανάτου = {{Ηθηλ|2012|6|18|1934|5|30}}
| τόπος θανάτου = Βιέννα, [[ΘεσσαλονίκηΒιρτζίνια]], [[ΕλλάδαΗΠΑ]]
| ύψος =
| θέση = Αμυντικός
Γραμμή 22:
| προπονητής2=Ελλάδα |προπονητής2βοηθός=yes | περίοδοςπροπονητής2=1972-1973
| προπονητής3=Ελλάδα | περίοδοςπροπονητής3=1973-1976
| προπονητής4=Άρης Θεσσαλονίκης | περίοδοςπροπονητής4=1975 (ταυτόχρονα με την Εθνική)
| προπονητής4=Ελλάδα | περίοδοςπροπονητής4=1977-1981
| προπονητής5=ΟλυμπιακόςΆρης Θεσσαλονίκης Πειραιώς | περίοδοςπροπονητής5=19811976-19831977
| προπονητής6=ΗΠΑ Ελλάδα | περίοδοςπροπονητής6=19831977-19851981
| προπονητής7=Ολυμπιακός Πειραιώς | περίοδοςπροπονητής7=19851981-19871983
| προπονητής8=ΆρηςΗΠΑ Θεσσαλονίκης | περίοδοςπροπονητής8=19871983-19901985
| προπονητής9=Λεβαδειακός Ολυμπιακός Πειραιώς | περίοδοςπροπονητής9=19911985-19921987
| προπονητής10=Ελλάδα Άρης Θεσσαλονίκης | περίοδοςπροπονητής10=19921988-19941990
| προπονητής11=ΗρακλήςΛεβαδειακός Θεσσαλονίκης | περίοδοςπροπονητής11=19961991-19981992
| προπονητής12=ΆρηςΕλλάδα Θεσσαλονίκης | περίοδοςπροπονητής12=19991992-1994
| προπονητής13=Ηρακλής Θεσσαλονίκης | περίοδοςπροπονητής13=1996-1998
| προπονητής14=Άρης Θεσσαλονίκης | περίοδοςπροπονητής14=1999
}}
 
Ο '''Αλκέτας Παναγούλιας''' ([[Θεσσαλονίκη]], [[30 Μαΐου]] [[1934]] – Βιέννα, [[ΘεσσαλονίκηΒιρτζίνια]] (ΗΠΑ), [[18 Ιουνίου]] [[2012]]) ήταν [[Έλληνας]] ποδοσφαιριστής και προπονητής. Υπήρξε ο προπονητής που οδήγησε την [[Εθνική Ελλάδος (ποδόσφαιρο ανδρών)|εθνική Ελλάδας]] στα τελικά του [[Euro 1980]] και του [[Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1994|Μουντιάλ 1994]].
 
Στην [[Ποδόσφαιρο|ποδοσφαιρική]] του καριέρα υπήρξε ποδοσφαιριστής της ομάδας του [[Άρης Θεσσαλονίκης (ποδόσφαιρο)|Άρη Θεσσαλονίκης]], την οποία στήριξε αργότερα ως προπονητής αλλά και ως παράγοντας.
Γραμμή 49 ⟶ 51 :
Το 1972 ανέλαβε βοηθός του προπονητή της [[Εθνική Ελλάδος (ποδόσφαιρο ανδρών)|εθνικής Ελλάδας]] [[Μπίλι Μπίνγκαμ]] και το 1973 τον αντικατέστησε αναλαμβάνοντας πρώτος προπονητής έως το 1976.
 
ΤονΑπό τον Φεβρουάριο του 1975 ως το τέλος εκείνης της σεζόν (Ιούνιο 1975) ο Παναγούλιας βρέθηκε για πρώτη φορά στον πάγκο του Άρη, διατηρώντας παράλληλα καιμε τα καθήκοντακαθήκοντά του ως ομοσπονδιακού προπονητήτεχνικού. Έβγαλε από το αγωνιστικό αδιέξοδο τους "κίτρινους", οι οποίοι κατάφεραν να τερματίσουν στην 6η θέση του πρωταθλήματος.<ref name="ReferenceA"/>
 
Τη σεζόν 1976-77 ανέλαβε εκ νέου τον Άρη, προβαίνοντας σε ανανέωση του έμψυχου δυναμικού της ομάδας<ref>[https://www.aris.re/index.php/%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/16291-541976-%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%AF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%BF.html «1976: Νίκη της νεανικής ομάδας του Παναγούλια επί του ΠΑΟ»], άρθρο στον ιστότοπο www.aris.re</ref>.
Στη δεύτερη περίοδό του ως προπονητής της Ελλάδας (1977-1981), την οδήγησε στην πρόκριση για τα τελικά του [[Euro 1980]] (τότε Κύπελλο Εθνών) στην [[Ιταλία]], που υπήρξε η πρώτη μεγάλη διάκριση στην ιστορία της, αφήνοντας εκτός διοργάνωσης την [[Εθνική ΕΣΣΔ (ποδόσφαιρο ανδρών)|ΕΣΣΔ]] και την [[Εθνική Ουγγαρίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Ουγγαρία]] (στον προκριματικό όμιλο συμμετείχε και η [[Εθνική Φινλανδίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Φινλανδία]]). Στην τελική φάση πραγματοποίησε τρεις αξιοπρεπείς εμφανίσεις, καθώς στους δύο πρώτους αγώνες της ηττήθηκε δύσκολα (0-1) από την [[Εθνική Ολλανδίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Ολλανδία]] (φιναλίστ δύο χρόνια νωρίτερα στο [[Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1978|Μουντιάλ 1978]]) και την [[Εθνική Τσεχοσλοβακίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Τσεχοσλοβακία]] (1-3) ενώ στον τελευταίο αγώνα της με τη μετέπειτα τροπαιούχο [[Εθνική Γερμανίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Δυτική Γερμανία]] αναδείχθηκε ισόπαλη χωρίς τέρματα.
 
Στη δεύτερη περίοδό του ως προπονητής της Ελλάδας (1977-1981), οδήγησε την οδήγησεΕθνική στην πρόκριση για τα τελικά του [[Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 1980|Euro 1980]] (τότε Κύπελλο Εθνών) στην [[Ιταλία]], που υπήρξε η πρώτη μεγάλη διάκριση στην ιστορία της, αφήνοντας εκτός διοργάνωσης την [[Εθνική ΕΣΣΔ (ποδόσφαιρο ανδρών)|ΕΣΣΔ]] και την [[Εθνική Ουγγαρίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Ουγγαρία]] (στον προκριματικό όμιλο συμμετείχε και η [[Εθνική Φινλανδίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Φινλανδία]]). Στην τελική φάση πραγματοποίησε τρεις αξιοπρεπείς εμφανίσεις, καθώς στους δύο πρώτους αγώνες της ηττήθηκε δύσκολα (0-1) από την [[Εθνική Ολλανδίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Ολλανδία]] (φιναλίστ δύο χρόνια νωρίτερα στο [[Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1978|Μουντιάλ 1978]]) και την [[Εθνική Τσεχοσλοβακίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Τσεχοσλοβακία]] (1-3), ενώ στον τελευταίο αγώνα της με τη μετέπειτα τροπαιούχο [[Εθνική Γερμανίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Δυτική Γερμανία]] αναδείχθηκε ισόπαλη χωρίς τέρματα.
Από το 1981 έως το 1983 υπήρξε προπονητής του [[Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. (ποδόσφαιρο)|Ολυμπιακού]] κατακτώντας το [[Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1981-1982|πρωτάθλημα του 1982]].
 
Από το 1981 έως το 1983 υπήρξε προπονητής του [[Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. (ποδόσφαιρο)|Ολυμπιακού]], κατακτώντας το [[Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1981-1982|πρωτάθλημα του 1982]].
 
Το διάστημα 1983-1985 ανέλαβε προπονητής της [[Εθνική ΗΠΑ (ποδόσφαιρο ανδρών)|εθνικής ομάδας των ΗΠΑ]], ενώ το 1984 ήταν προπονητής της ολυμπιακής ομάδας των ΗΠΑ στην [[Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1984|Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες]].
Γραμμή 59 ⟶ 63 :
Στη συνέχεια ανέλαβε και πάλι τον Ολυμπιακό, κατακτώντας ένα ακόμα πρωτάθλημα το [[Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1986-1987|1987]], που έμελλε να είναι και το τελευταίο πριν τα πέτρινα χρόνια της ομάδας, καθώς και το [[Κύπελλο φιλίας και αλληλεγγύης|Σούπερ Καπ]].
 
Το 1988 κλήθηκε να καθίσει για τρίτη φορά στον πάγκο του Άρη και παρά τα προβλήματα που υπήρχαν τερμάτισε στην 7η θέση του πρωταθλήματος. Την επόμενη περίοδο ([[Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1989-1990|1989-90]]) συνέχισε στην τεχνική ηγεσία του συλλόγου, αλλά τον Ιανουάριο του 1990 απομακρύνθηκε έπειτα από την ισοπαλία με τον Ιωνικό (1-1).
 
Τον Ιανουάριο του 1991 ανέλαβε τον [[Α.Π.Ο. Λεβαδειακός|Λεβαδειακό]], αλλά η ομάδα υποβιβάστηκε στη [[Β΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών|Β'Β΄ Εθνική]], παρέμεινεμε όμωςτον ίδιο να παραμένει σε αυτήν για ακόμη έξι μήνες (έως τον Ιανουάριο του 1992).
 
Το 1992 ανέλαβε για τρίτη (και τελευταία φορά) την Ελλάδα, οδηγώντας την ξανά σε μια μεγάλη επιτυχία, στην πρόκριση για το [[Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1994|Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994]], τερματίζοντας στην πρώτη θέση του προκριματικού ομίλου που συμμετείχε, πάνω από τη [[Εθνική Ρωσίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Ρωσία]] (που προκρίθηκε ως δεύτερη) και την [[Εθνική Ουγγαρίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Ουγγαρία]], δύο ομάδες που είχε αντιμετωπίσει και στην προηγούμενη πρόκρισή της, 14 χρόνια νωρίτερα. Τα αποτελέσματα στην τελική φάση όμως δεν ήταν ανάλογα, καθώς και οι τρεις αντίπαλοί της ήταν από τις πιο ισχυρές ομάδες της διοργάνωσης. Η [[Εθνική Αργεντινής (ποδόσφαιρο ανδρών)|Αργεντινή]] είχε στη σύνθεσή της τον μεγάλο [[Ντιέγκο Μαραντόνα]], η [[Εθνική Βουλγαρίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Βουλγαρία]] έφτασε μέχρι τα ημιτελικά, αποκλείοντας την κάτοχο του τροπαίου [[Εθνική Γερμανίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Γερμανία]], ενώ και η [[Εθνική Νιγηρίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Νιγηρία]] υπήρξε τότε η νέα μεγάλη δύναμη της [[Αφρική]]ςΑφρικής.
 
Αποτέλεσε έναν προπονητή - σύμβολο για την εθνική ομάδα στην εποχή του και υπήρξε ο πρώτος (και μοναδικός Έλληνας μέχρι σήμερα Έλληνας) τεχνικός που την οδήγησε σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης.
 
Το διάστημα 1996-1998 ανέλαβε τον [[ΠΑΕ Ηρακλής Θεσσαλονίκης (ποδόσφαιρο)|Ηρακλή]], ενώ τον Απρίλιο του 1999 ανέλαβε για τέταρτη φορά τον Άρη και με 6 σερί νίκες στους τελευταίους 8 αγώνες κατάφερε να τερματίσει στην 6η θέση και να εξασφαλίσει την έξοδο στο [[κύπελλο ΟΥΕΦΑ]]., Ομη ίδιοςθέλοντας όμως δεν θέλησε να συνεχίσει στον πάγκο της ομάδας και την επόμενη περίοδο.
 
== Τίτλοι - Διακρίσεις ==
Γραμμή 81 ⟶ 85 :
 
== Πρόεδρος του Άρη ==
Η αποχώρηση του μεγαλομετόχου του Άρη [[Δημήτρης Κοντομηνάς|Δημήτρη Κοντομηνά]] και η πώληση των μετοχών στον Γιάννη Ζαχουδάνη στις 12 Ιουλίου 2001 προκάλεσε διοικητική αναταραχή στην ομάδα του Άρη. Το καλοκαίρι του 2002 ο Αλκέτας Παναγούλιας επέστρεψε για να βοηθήσει τον σύλλογο από τη θέση του προέδρου με σύμβουλο τον Λάμπρο Σκόρδα. Συστάθηκε "οικουμενική διοίκηση" με στόχο να μην καταρρεύσει η ΠΑΕ. Ωστόσο, ο Παναγούλιας διατήρησε για λίγο καιρό το πόστο του προέδρου και αποχώρησε, έχοντας προηγουμένως εκφράσει τις διαφωνίες του σε διάφορα θέματα, μεταξύ αυτών και της δαπανηρής μεταγραφής του Μαροκινού ποδοσφαιριστή Σαλαχεντίν Μπασίρ, ο οποίος εντάχθηκε στον Άρη με προβλήματα τραυματισμού. Ο Παναγούλιας προτίμησε να αποχωρήσει και να αποστασιοποιηθεί από τα γεγονότα "για το καλό του Άρη", όπως τόνισε.<ref>ΣΚΑΪ ΒΙΒΛΙΟ, Αθλητική σειρά: Για πάντα πρωταθλητές, Τόμος 6 Άρης - Ποδόσφαιρο - Μπάσκετ, σελ 45, ISBN 978-960-482-022-1</ref>
 
== Εκτός ποδοσφαίρου ==
Πλούσια υπήρξε και η συνεισφορά του εκτός γηπέδων, καθώς στο παρελθόν είχε εκλεγεί μέλος του δημοτικού συμβουλίου της [[Δήμος Θεσσαλονίκης|Θεσσαλονίκης]]. Στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1993|βουλευτικές εκλογές του 1993]] υπήρξε υποψήφιος βουλευτής με τη [[Νέα Δημοκρατία]] στην [[Εκλογική περιφέρεια Α΄ Θεσσαλονίκης|Α'Α΄ Θεσσαλονίκης]], όπου απέσπασε 18.157 σταυρούς προτίμησης και κατατάχθηκε στην ένατη θέση του ψηφοδελτίου, αποτυγχάνοντας να εκλεγεί.
 
Ακόμα έχει υπάρξει επιθεωρητής της [[FIFA]], μέλος της Ακαδημίας των Σπορ των ΗΠΑ, μέλος του Αμερικανικού ποδοσφαιρικού Χολ οφ ΦέημΦέιμ και μέλος της Αμερικανικής Ομοσπονδίας προπονητών.
 
Ο δρόμος πίσω από το [[Γήπεδο Κλεάνθης Βικελίδης]] έχει πάρει από το 2014 προς τιμήν του το όνομά του.
 
== Παραπομπές ==