Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά την λεηλασία της πόλης, τα περισσότερα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μοιράστηκαν μεταξύ των Σταυροφόρων. Κάποιοι Βυζαντινοί αριστοκράτες ίδρυσαν επίσης μια σειρά από μικρά ανεξάρτητα κράτη, μεταξύ των οποίων η [[Αυτοκρατορία της Νίκαιας]], η οποία και ανακατέλαβε τελικά την Κωνσταντινούπολη το [[1261]] και θα ανακήρυξε την αποκατάσταση της Αυτοκρατορίας. Ωστόσο, η αποκατασταθείσα Αυτοκρατορία δεν κατόρθωσε ποτέ να ανακτήσει την παλαιότερη εδαφική ή οικονομική της ισχύ και τελικά υπέκυψε στο ανερχόμενο Οθωμανικό Σουλτανάτο στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης του 1453.

 

 

 

Η [[Σφαγή των Λατίνων]], δηλαδή η σφαγή των Ρωμαιοκαθολικών κατοίκων (''Λατίνων'') της Κωνσταντινούπολης από τον σφετεριστή [[Ανδρόνικος Α΄ Κομνηνός|Ανδρόνικο Κομνηνό]] και τους υποστηρικτές του τον Μάιο του 1182<ref name="Cambridge">{{cite book| title=The Cambridge Illustrated History of the Middle Ages: 950–1250 |publisher= Cambridge University Press |year=1986 |isbn=978-0-521-26645-1 | url=https://books.google.com/books?id=1IhKYifENTMC | pages=506–08}}</ref><ref>{{cite book | first = Timothy | last = Gregory | title = A History of Byzantium | publisher = Wiley-Blackwell | year = 2010 | isbn = 978-1-4051-8471-7 | page=309}}</ref> είχε δραματική επίδραση στην πολιτική μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας<ref name="HistByz">{{cite book | first = Aleksandr | last = Vasiliev | title = History of the Byzantine Empire. 2, Τόμ. 2 | publisher = University of Wisconsin Press | year = 1958 | isbn = 978-0-299-80926-3 | page=446}}</ref>. Παρότι σύντομα επαναλήφθηκαν τακτικές εμπορικές συμφωνίες μεταξύ των Βυζαντινών και των λατινικών κρατών, πολλοί δυτικοί αναζητούσαν κάποια μορφή εκδίκησης.