Μαρία Κάλλας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η ακρόασή της από τον Έντουαρντ Τζόνσον, διευθυντή της Όπερας, φέρνει την προσφορά δύο ρόλων στα έργα "[[Φιντέλιο|Φιντέλιο]]" του [[Λούντβιχ βαν Μπετόβεν|Μπετόβεν]] και "[[Μαντάμ Μπατερφλάι]]" του [[Τζάκομο Πουτσίνι|Πουτσίνι]]. Η Κάλλας απορρίπτει τους ρόλους. Δε θέλει να τραγουδήσει τον ''"[[Φιντέλιο]]"'' στα [[αγγλική γλώσσα|αγγλικά]], ενώ αισθάνεται πολύ εύσωμη ώστε να ερμηνεύσει την αιθέρια ''"[[Μπάτερφλάι]]"''.

Στις [[24 Αυγούστου]] του [[1960]], η Μαρία Κάλλας ερμήνευσε στο [[Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου]] τη ''[[Νόρμα (όπερα)|Νόρμα]]'' του [[Βιντσέντζο Μπελίνι]], έργο το οποίο η ίδια είχε ζητήσει για την πρώτη της εμφάνιση στο αρχαίο θέατρο. Δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία να ξαναζήσει το δράμα και το πάθος της ηρωίδας. Τη στιγμή που τραγουδούσε την άρια ''"[[Κάστα ντίβα]]"'' αφέθηκαν στην ορχήστρα δύο λευκά περιστέρια, προκαλώντας θύελλα χειροκροτημάτων. Στο τέλος, ο ενθουσιασμός του κοινού ήταν τόσο μεγάλος που κάλεσαν την Κάλλας 10 φορές στη σκηνή. Τα σκηνικά, στην ιστορική αυτή παράσταση, υπέγραψε ο [[Γιάννης Τσαρούχης]], τα κοστούμια φιλοτέχνησε ο [[Αντώνης Φωκάς]] και η σκηνοθεσία ήταν του [[Αλέξης Μινωτής|Αλέξη Μινωτή]]. Τη σύμπραξη της Μαρίας Κάλλας με την [[Εθνική Λυρική Σκηνή]] διήθυνε από το πόντιουμ ο Τούλιο Σεραφίν<ref>''Ενθουσιασμός για τη Μαρία Κάλλας'', Ιστορικό Λεύκωμα 1960, Καθημερινή (1997)</ref>. Η παράσταση επρόκειτο αρχικά να δοθεί την 21η Αυγούστου, αναβλήθηκε όμως λόγω καταρρακτώδους βροχής.

Στις [[6 Αυγούστου]] του [[1961]], η Μαρία Κάλλας ερμήνευσε στο [[Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου]] τη ''[[Μήδεια (Κερουμπίνι)|Μήδεια]]'' του [[Λουίτζι Κερουμπίνι]] με την [[Εθνική Λυρική Σκηνή]]. Στην παράσταση συμμετείχαν περισσότερα από 200 πρόσωπα. Επρόκειτο για έναν ακόμη θρίαμβο της μεγάλης καλλιτέχνιδας, η οποία αποθεώθηκε από τους 17.000 θεατές της βραδιάς, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο πρωθυπουργός [[Κωνσταντίνος Καραμανλής]], ο υπουργός Προεδρίας [[Κωνσταντίνος Τσάτσος]], η κοσμικογράφος [[Έλσα Μάξγουελ]], ο πρίγκιπας Πέτρος του [[Μονακό]] και άλλοι. Τη σκηνοθεσία της παράστασης είχε αναλάβει ο [[Αλέξης Μινωτής]], τα σκηνικά-κοστούμια υπέγραψε ο [[Γιάννης Τσαρούχης]] (είχε "ντύσει" την Κάλλας, την οποία θαύμαζε πολύ, στη ''Μήδεια'' και στη ''[[Νόρμα (όπερα)|Νόρμα]]''), οι χορογραφίες ήταν της Μαρίας Χορς και η διεύθυνση ορχήστρας του Νίκολα Ρεσίνιο. Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί, εκτός ολίγων των 300, 400 και 500 δραχμών. Μετά τη μνημειώδη αυτή παράσταση στην Επίδαυρο, ήρθε η σειρά της Σκάλας του Μιλάνου, τον Δεκέμβριο. ''"Πολλές αναποδιές και δυσκολίες τεχνικές και ψυχολογικές στην αρχή των δοκιμών, αλλά όταν η Κάλλας ήρθε στην πρόβα, όλα πήγαν μέλι-γάλα"'', σημειώνει ο [[Αλέξης Μινωτής]] στο βιβλίο του ''Μακρινές Φιλίες''. ''"Στο τέλος όλοι αναγνώρισαν πως η παράσταση αυτή ήταν ίσως η καλύτερη που έγινε ποτέ στη Σκάλα του Μιλάνου"''<ref>''Η Κάλλας ερμηνεύει "Μήδεια"'', Ιστορικό Λεύκωμα 1961, σελ. 153, Καθημερινή (1997)</ref>.

Στις [[5 Ιουλίου]] [[1965]] εμφανίζεται για τελευταία φορά σε παράσταση όπερας στο Κόβεντ Γκάρντεν με την ''"Τόσκα"'' σε σκηνοθεσία [[Φράνκο Τζεφιρέλι]]. Στα [[1966]] απεκδύεται την αμερικανική υπηκοότητα και λαμβάνει την ελληνική. Με αυτή της την ενέργεια λύεται και τυπικά ο γάμος της με τον Μενεγκίνι. Πλέον ελπίζει ότι ο [[Αριστοτέλης Ωνάσης]] θα της ζητήσει να παντρευτούν κάτι που τελικά δεν γίνεται, μια και στις [[20 Οκτωβρίου]] [[1968]] ο Έλληνας μεγιστάνας παντρεύεται τη χήρα του Αμερικανού Προέδρου [[Τζον Φιτζέραλντ Κέννεντυ|Κέννεντυ]], [[Τζάκυ Κέννεντυ|Τζάκυ]]. Αυτή του η πράξη βυθίζει σε κατάθλιψη την κορυφαία υψίφωνο.

Το [[1969]] γυρίζει σε ταινία τη ''"[[Μήδεια]]"'' του [[Ευριπίδης|Ευριπίδη]] σε σκηνοθεσία [[Πιερ Πάολο Παζολίνι]].<ref>{{Cite journal|url=https://www.academia.edu/31073209/_%CE%9C%CE%AF%CE%B1_%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1_%CE%97_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82_%CF%89%CF%82_%CE%9C%CE%AE%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%BF%CE%BC%CF%8C%CF%84%CE%B9%CF%84%CE%BB%CE%B7_%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81_%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CE%BB%CE%BF_%CE%A0%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B9_%CE%98%CE%B5%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CF%82_2_2016_81-98_An_Ancient_Woman_Maria_Callas_as_Pier_Paolo_Pasolini_s_Medea_in_Theatre_Polis_2_2016_81-98|title=“Μία αρχαία γυναίκα” Η Μαρία Κάλλας ως Μήδεια στην ομότιτλη ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι|last=Ξεπαπαδάκου|first=Αύρα|date=2016|journal=Θεάτρου Πόλις 2, σελ. 81-98|accessdate=|doi=}}</ref> Η ταινία δεν έχει τύχη στις κινηματογραφικές αίθουσες. Στις [[25 Μαΐου]] [[1970]] μεταφέρεται στο νοσοκομείο και γίνεται γνωστό ότι επεχείρησε να αυτοκτονήσει λαμβάνοντας μεγάλη δόση βαρβιτουρικών.

Σύμφωνα με τους Ιταλούς φωνίατρους [[Φράνκο Φούσι]] και [[Νίκο Παολίλο]], που παρουσίασαν τα αποτελέσματα της μελέτης τους στο [[Πανεπιστήμιο της Μπολόνια]], η τραγουδίστρια υπέφερε από [[δερματομυοσίτιδα]], μία εκφυλιστική νόσο που φθείρει τους μυς και τους ιστούς, συμπεριλαμβανομένου του λάρυγγα. Έτσι, μοιάζει να εξηγείται και η συνεχής παρακμή του μεγαλείου της φωνής της, που είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή από τις αρχές της δεκαετίας του ’60.{{πηγή}}

Σύμφωνα με την επίσημη ιατρική έκθεση, ο θάνατος της Κάλλας στις 16 Σεπτεμβρίου του 1977 οφειλόταν σε καρδιακή ανακοπή. Όπως εξηγούν οι δύο Ιταλοί επιστήμονες, η θεραπεία για τη δερματομυοσίτιδα βασίζεται σε κορτιζονούχα και ανοσοκατασταλτικά σκευάσματα, τα οποία είναι πιθανό να επιφέρουν σταδιακά καρδιακή ανεπάρκεια. Επομένως, ο Φούσι και ο Παολίλο συμφωνούν με την επίσημη ιατρική έκθεση, μόνο που διευκρινίζουν ότι η ανακοπή δεν ήταν τυχαίο γεγονός, αλλά το αποτέλεσμα της εκφυλιστικής μυασθένειας. Αφετηρία για τις ιταλικές έρευνες αποτέλεσαν οι ηχογραφήσεις της διάσημης σοπράνο, τόσο από το στούντιο όσο και από ζωντανές εμφανίσεις της. Με τη μέθοδο της φασματογραφικής ανάλυσης οι επιστήμονες εξέτασαν τις ηχογραφήσεις ίδιων κομματιών από διαφορετικές χρονικές περιόδους και διαπίστωσαν τις αλλοιώσεις στη φωνή της καλλιτέχνιδας, η οποία έφτασε τα τέλη της δεκαετίας του ’70 να γίνει [[μέτζο σοπράνο]]. Οι δύο φωνίατροι ανέλυσαν επίσης και τα τελευταία βίντεο της Κάλλας, στα οποία ήταν εμφανής και η μυϊκή χαλάρωση που είχε υποστεί, αφού ο θώρακας της δεν διατεινόταν κατά τη διάρκεια των αναπνοών. Η μελέτη αυτή έρχεται να ρίξει νέο και πιθανότατα καθοριστικό φως στη διάγνωση της δερματομυοσίτιδας, που είχε σχηματίσει ο ιατρός Μάριο [[Τζακοβάτσο]], ο οποίος είχε επισκεφτεί την τραγουδίστρια το 1975, αλλά είχε κρατήσει κρυφή τη διάγνωση του μέχρι το 2002.

Συγκεκριμένα αποκαλύπτεται ότι η Μαρία Κάλλας στις [[30 Μαρτίου]] του [[1960]] γέννησε ένα άρρεν βρέφος πλην όμως νεκρό που φέρεται ως καρπός του έρωτά της με τον [[Αριστοτέλης Ωνάσης|Αριστοτέλη Ωνάση]]. Ο Κολί ισχυρίζεται ότι επαλήθευσε το ατυχές αυτό γεγονός με πιστοποιητικό γέννησης, στο οποίο αναφέρεται με το όνομα [[Όμηρος]], αλλά με επίθετο "μη αναγνώσιμο". Επίσης ισχυρίζεται ότι κατέχει φωτογραφίες από το νεκροταφείο Μπρέσο του Μιλάνου όπου, κατά τους ισχυρισμούς του, θάφτηκε το νεογέννητο υπό "άκρα μυστικότητα". Επίσης υπάρχουν φήμες που λένε ότι το παιδί δόθηκε για υιοθεσία μετά τη γέννησή του σε άγνωστο θετό γονέα.

Το 1960 και το 1961, η Μαρία Κάλλας πρόσφερε τα έσοδά της από τις παραστάσεις της στην [[Επίδαυρος|Επίδαυρο]] για την ίδρυση φορέα που θα πρόσφερε υποτροφίες σε νέους καλλιτέχνες. Ο φορέας για τις [[Υποτροφίες Μαρία Κάλλας]] ιδρύθηκε και έκανε τον πρώτο διαγωνισμό το 1963<ref>Γιάννης Κ. Μπαστιάς, ''Κωστής Μπαστιάς — Δημοσιογραφία, Θέατρο, Λογοτεχνία'' (βιογραφία), Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2005, ISBN 960-03-3969-4, σελ. 487.</ref><ref>[http://www.sfm.gr/kalas.htm Σωματείο Υποτροφίες Μαρία Κάλλας]</ref>.