Γκρίζος λύκος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Διάσωση 8 πηγών και υποβολή 0 για αρχειοθέτηση.) #IABot (v2.0 |
|||
Γραμμή 147:
| 36 || (†) '''Λύκος των νοτίων Βραχωδών Ορέων ''' (''Canis lupus youngi'') || Θεωρείτο ο δεύτερος σε μέγεθος γκρίζος λύκος της Βορείου Αμερικής. Πιθανώς εξαφανισμένο υποείδος, διότι τα αρτίγονα άτομα στο [[Αϊντάχο]] και το [[Ουαϊόμινγκ]] ανήκουν -μάλλον- στο υποείδος 31. Θεωρείται και ως συνώνυμο του 30 || EX ?
|}
Εκτός των προαναφερθέντων υποειδών, υπάρχει έντονη διχογνωμία για τρία ακόμη taxa τα οποία, άλλοι ερευνητές θεωρούν υποείδη ενώ, άλλοι, διακριτά είδη, τα εξής: '''Κόκκινος λύκος''' (''Canis rufus/Canis lupus rufus''), '''[[Ιταλικός λύκος]]''' (''Canis italicus/C. l. italicus'') και '''[[Ιβηρικός λύκος]]''' (''Canis signatus/C. l. signatus''). <ref>Alcantara & Plana</ref><ref>
(Πηγές status: IUCN,
==Φυλογενετική συγγένεια με τον σκύλο==
Γραμμή 381:
==Μαύροι λύκοι==
[[Αρχείο: Black and White Wolves.jpg|thumb|right|400px|Οι μαύροι λύκοι, δηλαδή τα μελανιστικά άτομα γκρίζων λύκων είναι αρκετά κοινά και δεν αποτελούν ιδιαίτερη ταξινομική μονάδα, ούτε εμφανίζουν –πλην του χρώματος- κάποια διαφορά από τους άλλους λύκους]]
Αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, οι μαύροι λύκοι δεν αποτελούν κάποια ξεχωριστά ζώα ως προς την μορφολογία και την συμπεριφορά τους, αλλά είναι απλώς, [[μελανίνη|μελανιστικές]] «μορφές» γκρίζων λύκων. <ref name="nytimes1">[http://www.nytimes.com/2009/02/06/science/06wolves.html?ref=todayspaper&_r=0 New World Wolves and Coyotes Owe Debt to Dogs - NYTimes.com<!-- Bot generated title -->]</ref> Μάλιστα, είχαν παρατηρηθεί στο παρελθόν και ανάμεσα στους ''κόκκινους λύκους'' (''Canis rufus'') αλλά, σήμερα, δεν φαίνεται να υπάρχουν πλέον ανάμεσά τους. <ref>
Γενετική έρευνα από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Στάνφορντ και το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, με έδρα το Λος Άντζελες, έδειξε ότι, οι λύκοι με μαύρα τριχώματα οφείλουν αυτόν τον διακριτό χρωματισμό τους σε κάποια [[μετάλλαξη]] που συνέβη στους κατοικίδιους [[σκύλος|σκύλους]], και «μεταφέρθηκε» στους γκρίζους λύκους μέσω υβριδισμού. <ref name="nytimes1"/>
Γραμμή 396:
Το 2008, ο καθηγητής Γενετικής και Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Ιατρικής Σχολής του Στάνφορντ, Dr. Gregory S. Barsh, χρησιμοποίησε μοριακές γενετικές τεχνικές για να αναλύσει αλληλουχίες DNA από 150 γκρίζους λύκους, οι μισοί από τους οποίους ήταν μελανιστικής μορφής, από τις περιοχές του [[Ουαϊόμινγκ]], της [[Μοντάνα]] και του [[Αϊντάχο]]. Ανακαλύφθηκε ότι μια [[μετάλλαξη]] σε [[γονίδιο]] υπεύθυνο για την [[πρωτεΐνη]] ''b-defensin'', είναι υπεύθυνη για το μαύρο χρώμα του τριχώματος στους σκύλους. <ref name="redorbit1">[http://www.redorbit.com/news/science/1635213/black_wolf_mystery_solved/ Black Wolf Mystery Solved - Science News - redOrbit<!-- Bot generated title -->]</ref> Μετά την διαπίστωση ότι η ίδια μετάλλαξη ήταν υπεύθυνη για τον χρωματισμό των μαύρων λύκων στην Βόρεια Αμερική και τα [[ιταλία|ιταλικά]] [[απέννινα όρη|Απέννινα]], ο ερευνητής και οι συνεργάτες του έθεσαν ως στόχο να ανακαλύψουν την προέλευση της μετάλλαξης. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, η μετάλλαξη προέκυψε σε σκύλους 12.800-121.000 χρόνια πριν, με πιθανότερη περίοδο 47.000 χρόνια πριν, περίπου, από τη σύγκριση μεγάλων τμημάτων του [[γονιδίωμα|γονιδιώματος]] γκρίζου λύκου, σκύλου και κογιότ. <ref name="nytimes1"/>
Στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο [[Λος Άντζελες]], ο Robert. K. Wayne, εξελικτικός βιολόγος ειδικευμένος στις Κανίδες, πίστευε ότι τα σκυλιά «δέχθηκαν» πρώτα την συγκεκριμένη μετάλλαξη. Δήλωσε περαιτέρω ότι, ακόμη και αν αυτή η μετάλλαξη υπήρχε αρχικά στους λύκους της [[Ευρασία]]ς, «πέρασε» στους πληθυσμούς των σκύλων που κατέφθασαν με τον άνθρωπο στον [[Νέος Κόσμος|Νέο Κόσμο]] και, στην συνέχεια, στους γηγενείς γκρίζους λύκους και τα κογιότ. <ref name="latimes1">[http://articles.latimes.com/2009/feb/07/science/sci-wolves7 The big black wolf is a legacy from dogs, study finds - latimes<!-- Bot generated title -->]</ref> Οι μαύροι λύκοι με πιο πρόσφατη καταγωγή από τους σκύλους τείνουν να διατηρούν το μαύρο χρώμα περισσότερο, καθώς γερνούν. <ref>
===Λειτουργικότητα===
[[Αρχείο: Canis lupus qtl2 (bearbeitet).jpg|thumb|right|400px|Μελανιστικό άτομο του υποείδους ''C. l. lycaon'']]
Γραμμή 411:
Οι λύκοι συχνά μεταφέρουν πολλά εξωπαράσιτα, όπως [[ψύλλος|ψύλλους]], [[τσιμπούρι]]α, [[ψείρα|ψείρες]] και [[άκαρι|ακάρεα]]. Το πιο επιβλαβές για τους γκρίζους λύκους, ιδιαίτερα για τα κουτάβια, είναι το ''άκαρι της ψώρας'' (''Sarcoptes scabiei''), <ref name=autogenerated43 /> αν και σπάνια αναπτύσσεται πλήρης εξέλιξη της νόσου, σε αντίθεση με τις αλεπούδες. Οι ψείρες, όπως η ''Trichodectes canis'', μπορεί να προκαλέσει ασθένεια στους λύκους, αλλά σπάνια τον θάνατο. Τα τσιμπούρια του [[γένος (βιολογία)|γένους]] ''Ixodes'' μπορεί να μολύνουν τους λύκους με την νόσο του Λάιμ και τον πυρετό των Βραχωδών Ορέων, όπως αποκαλείται. Άλλα εξωπαράσιτα περιλαμβάνουν τα ''Dermacentor pictus'', ''Pulex irritans'' και ''Ctenocephalides canis''. <ref name=autogenerated39 />
Ενδοπαράσιτα που, είναι γνωστό ότι, μολύνουν τους γκρίζους λύκους περιλαμβάνουν διάφορα [[πρωτόζωα]] και έλμινθες (τρηματώδεις, ταινίες, ασκαρίδες κ.ο.κ.). Μέχρι 30.000 είδη πρωτοζώων, έχουν καταγραφεί να μολύνουν τους λύκους: το ''Neospora caninum'', είναι ιδιαίτερα επιβλαβές για τους αγρότες, καθώς η ασθένεια μπορεί να εξαπλωθεί και στο ζωικό κεφάλαιο, με τα μολυσμένα ζώα να έχουν 3-13 φορές περισσότερες πιθανότητες να αποβάλουν από εκείνα που δεν έχουν μολυνθεί. <ref>
Οι λοιμώξεις από τον [[εχινοκοκκίαση|εχινόκοκκο]] ''Echinococcus granulosus'' στα μεγάλα οπληφόρα θηλαστικά τείνουν να αυξάνονται σε περιοχές με υψηλές πυκνότητες λύκων, καθώς οι λύκοι μπορούν να μολύνουν τις περιοχές βοσκής με τα αυγά του εχινοκόκκου στα περιττώματά τους. Γενικά, οι γκρίζοι λύκοι μπορούν να μεταφέρουν πάνω από 30 είδη σκουληκιών-παρασίτων, αν και οι περισσότερες λοιμώξεις από [[νηματώδεις]] εμφανίζονται καλοήθεις, ανάλογα με τον αριθμό των σκουληκιών και την ηλικία του ξενιστή. Το ''Ancylostoma caninum'' προσκολλάται στο εντερικό τοίχωμα, τρέφεται με το αίμα του ξενιστή, και μπορεί να προκαλέσει υπερχρωμική αναιμία, απίσχνανση, διάρροια και, ενδεχομένως, τον θάνατο. Άλλοι σκώληκες που προσβάλλουν τους γκρίζους λύκους είναι οι ''Toxocara canis'' (προκαλεί εντερικά προβλήματα), ''Dioctophyma renale'' (σοβαρές νεφροπάθειες), ''Dirofilaria immitis'' (ηπατοπάθεια) και ''Trichinella spiralis'' (μυικά προβλήματα). <ref name=autogenerated43 />
Γραμμή 420:
====Ευρώπη====
Η εξολόθρευση των βορειοευρωπαϊκών λύκων ξεκίνησε συστηματικά κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα και συνεχίστηκε μέχρι τα τέλη του 1800. Στην Αγγλία, η καταδίωξή τους ήταν επιβεβλημένη με νομοθεσία, και ο τελευταίος λύκος σκοτώθηκε στις αρχές του 16ου αιώνα, κατά την διάρκεια της βασιλείας του [[Ερρίκος Ζ΄ της Αγγλίας|Ερρίκου Ζ’]]. Στη Σκωτία, όπου είχαν καταφύγει σε δασικές εκτάσεις, οι λύκοι άντεξαν περισσότερο, αλλά στην συνέχεια τα δάση κάηκαν. Η εκρίζωση των λύκων στην Ιρλανδία ακολούθησε παρόμοια πορεία, με το τελευταίο άτομο, πιθανόν να θανατώθηκε το 1786. <ref>Hickey</ref> Στην βόρεια Σουηδία, οι [[Σαάμι]] εκρίζωσαν τους λύκους σε οργανωμένες ομάδες, ενώ είχαν εξοντωθεί στην Δανία από το 1772. Το είδος σχεδόν αποδεκατίστηκε κατά τον 20ό αιώνα στην Φινλανδία, παρά τις τακτικές «εισβολές» από την Ρωσία, αν και ο αριθμός τους αυξήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. <ref name=autogenerated31>Mech & Boitani, 2003 pp. 318-20</ref>
Στην κεντρική Ευρώπη, οι γκρίζοι λύκοι μειώθηκαν δραματικά στις αρχές του 19ου αιώνα, εξαιτίας του οργανωμένου κυνηγιού και τις μειώσεις των οπληφόρων θηραμέτων. Στην Βαυαρία, ο τελευταίος λύκος σκοτώθηκε το 1847, είχε εξαφανιστεί από τις περιοχές του Ρήνου από το 1899 και, από την Ελβετία πριν από το τέλος του 19ου αιώνα. Το 1934, η ναζιστική Γερμανία έγινε η πρώτη πολιτεία στη σύγχρονη ιστορία που έθεσε τους λύκους υπό προστασία, αν και είχαν σχεδόν εκριζωθεί. <ref>Sax</ref> Σήμερα, οι λύκοι έχουν επιστρέψει στην περιοχή. <ref>
Στην ανατολική Ευρώπη, οι λύκοι ποτέ δεν εξοντώθηκαν πλήρως, λόγω της γειτνίασης με τις μεγάλες δασικές εκτάσεις της Ρωσίας. Ωστόσο, οι πληθυσμοί τους μειώθηκαν πάρα πολύ, από τα τέλη του 19ου αιώνα και μετά. Οι λύκοι στα ανατολικά Βαλκάνια επωφελήθηκαν, επίσης, από την γειτνίαση με την πρώην Σοβιετική Ένωση, με τις μεγάλες πεδιάδες, τα βουνά και τις καλλιέργειες. Στην Ουγγαρία, υπήρχαν μόνον στο μισό της χώρας στην αρχή του 20ού αιώνα, και σε μεγάλο βαθμό περιορίζονταν στην περιοχή των Καρπαθίων. Στην Ρουμανία, οι αριθμοί των γκρίζων λύκων παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό ικανοποιητικοί, με μέσο όρο 2.800 άτομα να σκοτώνονται κάθε χρόνο σε έναν πληθυσμό 4.600 ατόμων, μεταξύ 1955 και 1965. Ο χαμηλότερος αριθμός καταγράφηκε το 1967, όταν ο πληθυσμός τους μειώθηκε στα 1.550 ζώα. Η εξόντωση των λύκων στη Βουλγαρία ήταν σχετικά πρόσφατη, με προηγούμενο πληθυσμό στα 1.000 άτομα, περίπου, το 1955, ο οποίος μειώθηκε σε περίπου 100-200 άτομα, το 1964.
Γραμμή 463:
Μορφή
Εισαγωγή
υ είδους. <ref name=autogenerated28 /> Υπάρχουν εκεί 52.000-60.000 γκρίζοι λύκοι, περίπου, των οποίων το νομικό καθεστώς ποικίλλει ανάλογα με την επαρχία και την περιοχή. Οι κάτοικοι των Πρώτων Εθνών (First Nations), όπως αποκαλούνται οι Αβορίγινες του Καναδά, έχουν το δικαίωμα να θηρεύουν λύκους χωρίς περιορισμούς, ενώ μερικές επαρχίες χορηγούν άδεια για το κυνήγι -αν και σε μερικές δεν υφίσταται αυτό. Στην [[Αλμπέρτα]], οι γκρίζοι λύκοι που «εισβάλλουν» σε ιδιωτικές εκτάσεις μπορούν να θηρευτούν με δολώματα από τους ιδιοκτήτες, χωρίς να απαιτείται άδεια. Επίσης, σε ορισμένες περιοχές, υπάρχουν επιδοτούμενα προγράμματα θήρας του λύκου. <ref>[http://www.albertaregulations.ca/huntingregs/genregs.html General Regulations<!-- Bot generated title -->]</ref><ref>
Στην Αλάσκα, ο πληθυσμός γκρίζων λύκων πληθυσμός εκτιμάται σε 6.000-7.000 άτομα και υφίσταται νόμιμο κυνήγι αλλά με αριθμητικούς ή άλλους περιορισμούς. Το 2002, υπήρχαν 250 γκρίζοι λύκοι σε 28 αγέλες στο Γιέλοουστοουν και 260 λύκοι σε 25 αγέλες στο Αϊντάχο. Το 1974, ο γκρίζος λύκος καταχωρήθηκε ως Απειλούμενο Είδος (ΕΝ) στην Μινεσότα, το Ουισκόνσιν και το Μίσιγκαν, αλλά λόγω των μέτρων προστασίας -που απέδωσαν-, αναβαθμίστηκε σε Απειλούμενο (VU), το 2003. Οι επανεισηγμένοι μεξικανικοί γκρίζοι λύκοι στην Αριζόνα και το Νέο Μεξικό προστατεύονται δια νόμου και, στα τέλη του 2002, υπήρχαν 28 άτομα σε 8 αγέλες. <ref>Mech & Boitani, 2003 pp. 321-4</ref> Ένας θηλυκός γκρίζος λύκος που πυροβολήθηκε το 2013, στη Κομητεία Χαρτ του [[Κεντάκι]] από κυνηγό, ήταν ο πρώτος που καταγράφηκε στην πολιτεία, κατά την σύγχρονη εποχή. Ανάλυση DNA από τα εργαστήρια Ιχθύων και Άγριας Ζωής έδειξε γενετικά χαρακτηριστικά παρόμοια με εκείνα των γκρίζων λύκων στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών. <ref>McSpadden</ref>
Γραμμή 587:
Το βιωματικό έργο του Farley McGill Mowat, ''Ποτέ μην Κλαις Λύκε'' (''Never Cry Wolf''), του 1963, ήταν η πρώτη θετική εικόνα των λύκων στην λαϊκή λογοτεχνία, και σε μεγάλο βαθμό θεωρείται ότι είναι το πιο δημοφιλές βιβλίο για τους λύκους, έχει γίνει ταινία του Χόλιγουντ και διδακτικό μάθημα σε διάφορα σχολεία, δεκαετίες μετά την δημοσίευσή του. Αν και έχει επικριθεί για την εξιδανίκευση των λύκων, <ref>Jones</ref><ref name=autogenerated40 /> ο Mowat πιστώνεται με την αλλαγή των λαϊκών αντιλήψεων σχετικά με τους λύκους, τους οποίους δείχνει γεμάτους αγάπη, ευγενείς και διάθεση για συνεργασία.
Ο συγγραφέας λέει χαρακτηριστικά: «''Έχουμε καταδικάσει τον λύκο όχι για αυτό που είναι, αλλά γι' αυτό που σκόπιμα και λανθασμένα αντιλαμβανόμαστε ότι είναι: η μυθοποιημένη επιτομή ενός πρωτόγονου, αδίστακτου δολοφόνου που, στην πραγματικότητα, δεν είναι παρά ο αντικατοπτρισμός του δικού μας ειδώλου για τις δικές μας αμαρτίες''». <ref>{{Cite web |url=http://people.rit.edu/~kecncp/Courses/Materials/NeverCryWolf/NCW-book/Mini-Guide.Mowat.pdf |title=Αρχειοθετημένο αντίγραφο |accessdate=2015-03-07 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20141104190852/http://people.rit.edu/~kecncp/Courses/Materials/NeverCryWolf/NCW-book/Mini-Guide.Mowat.pdf |archivedate=2014-11-04 |url-status=dead }}</ref>
==Παραπομπές==
| |||