Λωρραίνη (περιοχή): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η δυναστεία του Γεράρδου κυβέρνησε στη συνέχεια για επτά περίπου αιώνες τη Λωρραίνη. Το 1420 ο Γάλλος πρίγκιπας του Ανζού [[Ρενέ Α΄ της Νάπολης|Ρενέ]] (ήδη δούκας του γειτονικού Μπαρ και αργότερα βασιλιάς της Νάπολης) παντρεύτηκε την κόρη του δούκα [[Κάρολος Β΄ της Λωρραίνης|Κάρολου Β΄]] της Λωρραίνης [[Ισαβέλλα της Λωρραίνης]], η οποία μαζί με τον σύζυγο της Ρενέ διαδέχθηκε τον πατέρα της στο δουκάτο μετά τον θάνατό του ([[1431]]). Το δουκάτο της Λωρραίνης πέρασε στον '''οίκο του Βοντεμόν''' με τον γάμο της κόρης του δούκα Ρενέ Α΄ και της Ισαβέλλας [[Γιολάντα του Ανζού|Γιολάντας]] με τον [[Φρειδερίκος Β΄ του Βοντεμόν|Φρειδερίκο Βοντεμόν]], γιο του [[Αντώνιος του Βοντεμόν|Αντώνιου του Βοντεμόν]], που είχε κάνει μεγάλους αγώνες κατά του αυτοκράτορα Σιγισμόνδου για να το ανακτήσει, αφού καταγόταν από παρακλάδι της δουκικής οικογένειας. Πρώτος δούκας από τον οίκο ήταν ο γιος του Φρειδερίκου και της Γιολάντας [[Ρενέ Β΄ της Λωρραίνης|Ρενέ Β΄]]. Περνώντας στη συνέχεια υπό γαλλική επικυριαρχία, η Λωρραίνη έμεινε για λίγο χρονικό διάστημα σχετικά ανεξάρτητη. Δούκες της παρέμειναν επί δυόμιση περίπου αιώνες οι καταγόμενοι από τη δυναστεία Λωρραίνης-Βοντεμόν.

 

 

Περί το τέλος του [[17ος αιώνας|17ου αιώνα]] ο βασιλιάς της Γαλλίας υποχρέωσε σε παραίτηση τον [[Φραγκίσκος Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|δούκα Φραγκίσκο Γ΄]], μελλοντικό αυτοκράτορα, γιο του Λεοπόλδου μετά το γάμο του που τέλεσε με την [[Μαρία Θηρεσία]], προς αποφυγή της πιθανής τότε ένωσης του δουκάτου με την [[Αυστρία]]. Έτσι η Λωρραίνη το ([[1736]]) παραχωρήθηκε στον [[Στανισλάβ Λετσίνκσι]], διάδοχο του θρόνου της [[Πολωνία]]ς. Ο δούκας Φραγκίσκος, μετά από πιέσεις του πεθερού του αυτοκράτορα Καρόλου ΣΤ΄, αναγκάστηκε να ανταλλάξει το δουκάτο της Λωρραίνης με το δουκάτο της [[Τοσκάνη|Τοσκάνης.]] Τελικά θα επιστραφεί οριστικά στη [[Γαλλία]] τριάντα χρόνια αργότερα.