Γαλλική Επανάσταση του 1848: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 32:
Μετά από κάποια επεισόδεια (με έναν νεκρό), οι ταραχές μετατοπίζονται προς την εκκλησία Saint-Roch, η διαδήλωση οργανώθηκε, η κατάσταση επιδεινώθηκε, ενώ η κρίση δεν μπορούσε να επιλυθεί, καθώς το σώμα των βουλευτών απέρριψε λίγες ώρες νωρίτερα, το αίτημα μομφής κατά της κυβέρνησης Γκιζώ που κατέθεσε ο Οντιλόν Μπαρρώ.
Το πρωί της 23ης Φεβρουαρίου και ενώ η εξέγερση επεκτείνεται, οι εθνοφρουροί της δεύτερης Λεγεώνας, Βουλεβάρτο Μονμάρτρης, κραυγάζουν " Ζήτω η Μεταρρύθμιση!". Στις άλλες συνοικίες, διάφορα τάγματα της Εθνικής Φρουράς προστατεύουν τους εργάτες από τις επιθέσεις των δημοτικών φρουρών, ακόμη κι από τα εθνικά στρατεύματα. Η Εθνοφρουρά γίνεται λοιπόν διαιτητής μεταξύ του στρατού και του λαού. Η αποσκίρτηση αυτή ήταν η θανατική καταδίκη για τον Γκιζώ<ref name=":0">{{Cite book|title=La France du XIX siècle 1814-1914|first=Françis|last=Démier|isbn=|
[[Αρχείο:Monogrammist_G.R.,_Paris_1848,_Pack_dich,_Illustration_zu_dem_gleichnamigen_Revolutionslied.jpg|μικρογραφία|300x300εσ|Πολιτική γελοιογραφία της περιόδου, που αναπαριστά έναν παχύσαρκο [[Λουδοβίκος Φίλιππος της Γαλλίας|Louis-Philippe ]] , και έναν άνδρα που φοράει το φρυγικό σκούφο.]]
Το ίδιο βράδυ, της 23ης Φεβρουαρίου, το πλήθος συγκεντρώνεται ήρεμα κάτω από τους φανοστάτες για να εκφράσει την χαρά του και σχεδιάζει να πάει κάτω από τα παράθυρα του Γκιζώ για να τον γιουχάρει. Η δυσαρέσκεια ήταν τόσο βαθιά για μήνες, και η ένταση των τελευταίων ωρών τόσο καταλυτική που ακόμα και το παραμικρό περιστατικό θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο αυτή την αυτοσχέδια" νομιμόφρονη" διευθέτηση της κρίσης και να αναζωογονήσει το επαναστατικό πάθος. Στην συνοικία των Καπουτσίνων, το [[14ο Σύνταγμα Πεζικού]] του τακτικού στρατού έχει βάλει οδόφραγμα σ'έναν δρόμο και ένας διαδηλωτής που κρατά μια δάδα προκαλεί έναν αξιωματικό, γεγονός που θα έχει τραγικές συνέπειες. Η Φρουρά νομίζοντας ότι απειλείται, ανοίγει πυρ, σκοτώνοντας<ref name="p.239">{{harvsp|Colling|1949|p=239}}</ref> πάνω από 50 πολίτες, σύμφωνα με τις πηγές, γεγονός που "δικαιολογεί" την αναζωπύρωση και την επέκταση του κινήματος διαμαρτυρίας, ενώ μέχρι εκείνη την στιγμή, φαινόταν ότι τα πράγματα κατευνάζονταν. Η σφαγή αυτή της λεωφόρου των Καπουτσίνων, η περιφορά των πτωμάτων, πάνω σε κάρο, στους δρόμους του Παρισιού υπό το φώς των πυρσών, ο ήχος του συναγερμού που ανακοίνωνε τη σφαγή, μεταξύ 11μ.μ. και τα μεσάνυχτα, από το Σαιν Μερί μέχρι τον Άγιο Σουλπίκιο, αναζωπυρώνουν την εξέγερση. Οι 52 νεκροί είναι γεγονός, ο κόσμος λεηλατεί τα οπλοπωλεία και στήνει οδοφράγματα. Σε λίγες ώρες στήθηκαν 1.500 σε όλη την πόλη. Συρρέουν από παντού εργάτες, φοιτητές και μικροαστοί.
| |||