Βαλκανικός Συνασπισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ολοκλήρωση συγχώνευσης |
Σύνδεσμος προς 1 βιβλία για επαληθευσιμότητα.) #IABot (v2.1alpha3 |
||
Γραμμή 11:
Η Βοσνιακή Κρίση του 1908 ανέτρεψε την ισορροπία των δυνάμεων στα Βαλκάνια και οδήγησε στην κατακρήμνιση των γεγονότων που θα οδηγούσε στο σχηματισμό της Βαλκανικής Συμμαχίας.
Μετά τον [[Κριμαϊκός Πόλεμος|Κριμαϊκό Πόλεμο]] (1853-1856) η Ρωσία συνειδητοποίησε ότι οι άλλες [[Μεγάλες Δυνάμεις]] θα έκαναν ότι μπορούσαν για να εμποδίσουν την πρόσβασή της στη Μεσόγειο. Ως εκ τούτου άρχισε να σχεδιάζει ένα φιλόδοξο σχέδιο έμμεσης επέκτασης μέσω της δημιουργίας φιλικών και στενά συμμαχικών κρατών υπό ρωσική προστασία στη Βαλκανική χερσόνησο. Ενταγμένο σε αυτή την πολιτική ήταν το αναδυόμενο Πανσλαβιστικό κίνημα, που στη συνέχεια αποτέλεσε τη βάση της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής μέχρι το τέλος του [[Τσάρος|Τσαρικού]] καθεστώτος το 1917<ref name="Tuminez1">{{cite book | last = Tuminez | first = Astrid S. | title =Russian nationalism since 1856: ideology and the making of foreign policy | publisher = Rowman & Littlefield Publishers, Inc. | year =2000 | isbn =978-0-8476-8884-5 | page =89 }}</ref>. Εργαζόμενη προς αυτή την κατεύθυνση, μετά το νικηφόρο [[Ρωσοτουρκικός Πόλεμος (1877-1878)|Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877-1878]], η Ρωσία κατόρθωσε να ιδρύσει ένα αυτόνομο [[Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας|Βουλγαρικό κράτος]]. Ομοίως, μετά τη διάσωση της Σερβίας από την εξαφάνιση από χέρια των Τούρκων το 1876, η Ρωσία ανάγκασε τους Οθωμανούς να δεχθούν μια πλήρη ανεξάρτητη και διευρυμένη Σερβία δύο χρόνια αργότερα<ref name="Frucht1">{{cite book | last =
Εκτός από τη ρωσική πίεση στη Βουλγαρία και τη Σερβία, ένα άλλο γεγονός που προκάλεσε τη δημιουργία του Συνασπισμού ήταν η Αλβανική Εξέγερση του 1911. Το χρονικό των διαπραγματεύσεων μεταξύ Σερβίας και Βουλγαρίας δείχνει ότι η πρόοδος ήταν παράλληλη με την επιτυχία της Αλβανικής εξέγερσης. Το Μάιο του 1912 οι Αλβανοί κατάφεραν να καταλάβουν τα [[Σκόπια]] και συνέχισαν προς το [[Μπίτολα|Μοναστήρι]], αναγκάζοντας τους Οθωμανούς να αναγνωρίσουν την αυτονομία της [[Αλβανία]]ς τον Ιούνιο του 1912. Για τη Σερβία αυτό θεωρήθηκε καταστροφή. Μετά τη ματαίωση των ελπίδων της επέκτασης προς τα βόρεια λόγω της προσάρτησης της [[Βοσνία και Ερζεγοβίνη|Βοσνίας και Ερζεγοβίνης]] στην Αυστροουγγαρία τον Οκτώβριο του 1908, η Σερβία είδε τώρα την τελευταία κατεύθυνση πιθανής επέκτασης, προς τα νότια, να χάνεται επίσης λόγω της δημιουργίας ενός Αλβανικού [[Βιλαέτι|Βιλαετίου]]. Οι Σέρβοι έπρεπε τώρα να αγωνιστούν ενάντια στο χρόνο για να εμποδίσουν την ίδρυση του Αλβανικού κράτους. Από την άλλη πλευρά η Βουλγαρία χρησιμοποίησε αυτή τη Σερβική ανυπομονησία για να αναγκάσει τη Σερβία να συμφωνήσει σε σημαντικές παραχωρήσεις όσον αφορά τη [[Μακεδονία του Βαρδάρη]]. Έτσι η τελική συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών προέβλεπε ότι, σε περίπτωση νικηφόρου πολέμου εναντίον των Οθωμανών, η Βουλγαρία θα έπαιρνε όλη τη Μακεδονία νότια της γραμμής Kρίβα Παλάνκα-[[Οχρίδα (πόλη)|Οχρίδα]]. Η επέκταση της Σερβίας θα γινόταν βορείως της γραμμής αυτής, συμπεριλαμβανομένου του [[Κοσσυφοπέδιο|Κοσσυφοπεδίου]], και δυτικά προς την ακτή της [[Αδριατική θάλασσα|Αδριατικής]], περιοχή που περιλάμβανε το βόρειο μισό της σημερινής Αλβανίας, προσφέροντας στη Σερβία πρόσβαση στη θάλασσα. Στην ουσία η Σερβία αναγκάστηκε να ανταλλάξει τη Μακεδονία με την Αλβανία, θέμα που θα διαδραμάτιζε βασικό ρόλο στην τελική διάλυση του Συνασπισμού την άνοιξη του 1913, όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις επέμειναν στη δημιουργία του Αλβανικού κράτους και αρνήθηκαν στη Σερβία να επεκταθεί εδαφικά προς αυτή την κατεύθυνση.
| |||