Λούντβιχ βαν Μπετόβεν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
MarinaIris (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Vass Iko (συζήτηση | συνεισφορές)
μ προσθήκη υποθετικού συνδέσμου, μετοτροπή επιρρήματος σε επίθετο, παράλειψη μετοχής
Γραμμή 18:
Ο διάδοχος του Μαξιμίλιαν Φρέντερικ στη θέση του Ελέκτορα της Βόνης ήταν ο [[Μαξιμιλιανός Φραγκίσκος, αρχιδούκας της Αυστρίας|Μαξιμίλιαν Φράνσις]], ο νεότερος, ο γιος της Αυτοκράτειρας [[Μαρία Θηρεσία|Μαρία Τερέσα της Αυστρίας]], ο οποίος έφερε μεγάλες αλλαγές στη Βόνη. Μεγάλες αλλαγές έγιναν και στη Βιέννη από τον αδελφό του Γιόζεφ, ο οποίος εισήγαγε μεταρρυθμίσεις βασισμένες στον [[Διαφωτισμός|διαφωτισμό]], οι οποίες αύξησαν τη στήριξη των σπουδών και των τεχνών. Ο έφηβος τότε Μπετόβεν, επηρεάστηκε αρκετά από αυτές τις μεταρρυθμίσεις και τις αλλαγές. Πιθανό θεωρείται να επηρεάστηκε κι από τις πρωτοπόρες ιδέες του [[Ελευθεροτεκτονισμός|έλευθεροτεκτονισμού]], καθότι, μεταξύ αυτών και ο Νέεφε, πολλοί από τον περίγυρό του ήταν μέλη του τοπικού τμήματος του [[Ιλλουμινάτι|Τάγματος των Ιλλουμινάτι]].{{sfn|Cooper|2008|p=15}}
 
Τον Δεκέμβριο του 1786, ο Μπετόβεν ταξίδεψε στη Βιέννη για πρώτη φορά, με έξοδα του εργοδότη του, με την ελπίδα να μαθητεύσει στο πλευρό του [[Μότσαρτ]].<ref>{{Cite journal|last=Haberl|first=Dieter|date=2006|title=Beethovens erste Reise nach Wien – Die Datierung seiner Schulreise zu W.A. Mozart|url=|journal=Neues Musikwissenschaftliches Jahrbuch|volume=14|pages=215–255|via=}}</ref> Οι λεπτομέρειες της σχέσης τους είναι έως και σήμερα αδιευκρίνιστες, ακόμα κι αν συναντήθηκαν ποτέ.{{sfn|Cooper|2008|p= 23}} Εκείνο το διάστημα μαθαίνει ότι η μητέρα του αρρωσταίνει βαθιά, και αποχωρεί γρήγορα από τη Βιέννη, με προορισμό τη Βόνη, τον Μάιο του 1787. Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα, η μητέρα του πεθαίνει και ο πατέρας του βυθίστηκε ακόμα περισσότερο στον αλκοολισμό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνει υπεύθυνος για τη φροντίδα των δύο μικρότερων αδελφών του, καταλήγοντας να περνά πέντε χρόνια στη Βόνη.{{sfn|Cooper|2008|p= 24}}
 
Εκείνα τα χρόνια γνώρισε πολλές σπουδαίες προσωπικότητες της ζωής του. Ο Φραντς Βέγκλερ, ένας φοιτητής της ιατρικής, τον σύστησε στην οικογένεια φον Μπρέουνινγκ (με τον Βέγκλερ να παντρεύεται μία από τις κόρες της οικογένειας). Ο Μπετόβεν συχνά επισκεπτόταν την οικία της οικογένειας αυτής, όπου δίδαξε πιάνο σε κάποια από τα παιδιά τους. Εκεί έμαθε για τη γερμανική και την κλασική λογοτεχνία. Η ατμόσφαιρα του σπιτικού αυτού ήταν ευχάριστο για αυτόν, σε αντίθεση με το δικό του, το οποίο είχε κυριευθεί πλήρως από τον αυταρχικό πατέρα του.{{sfn|Cooper|2008|p= 16}} Εκείνη την περίοδο, ήρθε και σε επαφή με τον Κόντη [[Φερδινάνδος φον Βάλντσταϊν|Φερδινάνδο φον Βάλντσταϊν]], ο οποίος έγινε φίλος του και (οικονομικώςοικονομικός) υποστηριχτής του σχεδόν σε όλη του τη ζωή.{{sfn|Thayer|1921|p=102}}
 
To 1789, ο Μπετόβεν, κατάφερε με δικαστική εντολή, να λαμβάνει τα μισά έσοδα του πατέρα του, ώστε να πηγαίνουν άμεσα σε αυτόν, για να μπορεί να συντηρεί την οικογένεια.{{sfn|Thayer|1921|p=104}} Εκεί συνείσφερε περισσότερο, παίζοντας βιόλα σε ορχήστρα αυλής. Αυτό τον έκανε να μάθει περισσότερα για τις όπερες, μεταξύ αυτών και τρεις του Μότσαρτ, όπου εκείνη την περίοδο είχαν εκτελεστεί στο κοινό. Εκείνη την περίοδο έγινε φίλος και με τον φλαουτίστα και βιολονίστα, Άντον Ρέιχα, με τον οποίον είχαν την ίδια ηλικία, και ο οποίος ήταν ανιψιός του μαέστρου της ορχήστρας της αυλής, Γιόζεφ Ρέιχα.{{sfn|Thayer|1921|pp=105–09}}
Γραμμή 31:
Με του Ελέκτορα τη βοήθεια, ο Μπετόβεν, έφυγε από τη Βόνη με προορισμό τη Βιέννη, τον Νοέμβριο του 1792, επάνω στην ώρα των φημών περί του της [[Πόλεμος του Πρώτου Συνασπισμού|πρώτη πολεμικής σύρραξης στη Γαλλία]], ενώ λίγο καιρό αφού έφτασε στη Βιέννη, πληροφορήθηκε και τον θάνατο του πατέρα του, χωρίς τελικά να παρευρίσκεται στην κηδεία του.{{sfn|Thayer|1921|p=124}}{{sfn|Thayer|1921|p=148}}{{sfn|Cooper|2008|p= 42}} Εκείνη την εποχή, πεθαίνει και ο Μότσαρτ. Ο Κόντε Βάλντσταϊν σε ένα γράμμα του στον Μπετόβεν έγραψε:{{sfn|Cooper|2008|p= 42}} «''Μέσω της αδιάλειπτης επιμέλειάς σου, θα λάβεις το πνεύμα του Μότσαρτ, μέσω του Χάυντν''». Έτσι, κατά τα επόμενη έτη, ο Μπετόβεν ανταποκρίθηκε στο γενικό αίσθημα, ήτοι ότι ήταν ο διάδοχος του προσφάτως θανόντος Μότσαρτ, μέσω των σπουδών του κοντά στον καθηγητή του, και γράφοντας κομμάτια με μοναδικό μοτσαρτικό ύφος.{{sfn|Cooper|2008|p= 43}}
[[File:Beethoven Riedel 1801.jpg|thumb|upright|Πορτρέτο του Μπετόβεν, αρκετά νεαρός τότε, από τον Καρλ Τρογκοτ Ρίντελ.]]
Στην αρχή δεν εδραιώθηκε ως συνθέτης, αλλά περισσότερο αφιερώθηκε στις σπουδές του και στην εκτέλεση. Υπό τη διδασκαλία του Χάυντν, έμαθε και [[αντίστιξη]].{{sfn|GroveOnline|loc=section 3}} Εκείνη την περίοδο διδάχθηκε και βιολί, υπό τις οδηγίες του Ίγκναζ Σούπανζικ.{{sfn|Cooper|2008|pp= 47, 54}} Επίσης, έλαβε και κάποιες γνώσεις από τον [[Αντόνιο Σαλιέρι]], αναφορικά με το ιταλικό τρόπο τραγουδιού, η σχέση των οποίων κράτησε έως από το 1802 έως και το 1809.{{sfn|Thayer|1921|p=161}} Νωρίτερα, όταν ο Χάυντν επέστρεψε από την Αγγλία, ο Ελέκτορας της Βόνης, τον περίμενε να επιστρέψει, όμως ο Μπετόβεν παρέμεινε στη Βιέννη, μένοντας στο πλευρό του [[Γιόχαν Γκέοργκ Άλμπρεχτσμπέργκερ]] και άλλων δασκάλων. Η υποστήριξη από τον Εκλέκτορα τελείωσε, όμως αρκετοί ευγενείς είχαν διακρίνει τις ικανότητες του και του προσέφεραν αυτοί οικονομική υποστήριξη, μεταξύ αυτών οι Γιόζεφ Φραντς φον Λομπκοβιτς, Πρίγκιπας Καρλ Λιχνόφσκι και ο Βαρόνος Γκοτφρίντ φαν Σβέτεν.{{sfn|Cooper|2008|p= 53}}
 
Περί το 1793, είχε ήδη εδραιώσει τη φήμη του ως ένας πολύ καλός στον αυτοσχεδιασμό, στα σαλόνια των ευγενών, ενώ συχνά έπαιζε και πρελούδια και φούγκες από το [[Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο]] του [[Μπαχ]].<ref name="Cross59">[[#Cross|Cross (1953)]], p. 59</ref> Ο φίλος του Νικολάους Σίμροκ είχε ξεκινήσει να εκδίδει κάποιες από τις συνθέσεις του, οι οποίες στην αρχή ήταν γνωστές ως ένα σετ παραλλαγών (WoO 66).{{sfn|Cooper|2008|p= 46}} Την ίδια εποχή είχε ήδη εδραιώσει και τη φήμη του ως βιρτουόζος του πιάνου στη Βιέννη, όμως έως και το 1795, δεν είχε δημοσιεύσει κάποιο έργο του.{{sfn|Cooper|2008|p= 53}} Η πρώτη του δημοσίευση έγινε τον Μάρτιο του 1795, ένα κονσέρτο, το οποίο ο ίδιος το είχε εκτελέσει, χωρίς όμως να ξέρουμε αν αυτό ήταν το πρώτο του ή το δεύτερό του κονσέρτο για πιάνο.{{sfn|Cooper|2008|p= 59}}{{sfn|Lockwood|2005|p=144}} Αμέσως μετά από αυτήν την εκτέλεση, δημοσίευσε την πρώτη του σύνθεση με αριθμό opus, κι αυτήν ήταν η Τρίο Πιάνο, Op. 1. Όλες αυτές οι δουλειές είχαν αφιερωθεί στον Πρίγκιπα Λιχνόφσκι, ο οποίος τον υποστήριζε οικονομικά, με τα κέρδη του να φτάνουν να μπορούν να του καλύψουν μία ολόκληρη χρονιά.{{sfn|Cooper|2008|p= 56}}