Βαρωνία της Άκοβας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η Μαργαρίτα Βιλλεαρδουίνου αύξησε τις κτήσεις της το 1297, όταν η αδερφή της, Πριγκίπισσα [[Ισαβέλλα Βιλλεαρδουίνου|Ισαβέλλα]], της παραχώρησε μερικά τιμάρια και κάστρα.<ref>Bon (1969), σ. 172, 394–395</ref> Περί το 1311, η Μαργαρίτα προσπάθησε να διεκδικήσει το Πριγκιπάτο, ή τουλάχιστον τμήμα του, για λογαριασμό της από τους [[Οίκος Ανδεγαυών|Ανδεγαυούς]] [[Βασίλειο της Νεαπόλεως|Βασιλείς της Νεαπόλεως]] που το ήλεγχαν από το 1289. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 1314 πάντρεψε την μοναδική της κόρη, [[Ισαβέλλα ντε Σαμπράν]], με τον «[[ινφάντε]]» [[Φερδινάνδος της Μαγιόρκας|Φερδινάνδο της Μαγιόρκας]], και μεταβίβασε τους τίτλους και τα δικαιώματά της σε αυτούς. Κατόπιν επέστρεψε στην Πελοπόννησο, όπου συνελήφθη από τον [[βάιλο]] των Ανδεγαυών, και πέθανε στη φυλακή το Φεβρουάριο ή Μάρτιο του 1315. Ο Φερδινάνδος εισέβαλε στην Αχαΐα και προσπάθησε να αποσπάσει το Πριγκιπάτο από τον ορισμένο από τους Ανδεγαυούς πρίγκιπα, [[Λουδοβίκος της Βουργουνδίας|Λουδοβίκο της Βουργουνδίας]], αλλά έπεσε στη [[Μάχη της Μανωλάδας]] τον Ιούλιο του 1316. Ως επακόλουθο του θανάτου της Μαργαρίτας και την εισβολή του Φερδινάνδου, η βαρωνία της Άκοβας κατασχέθηκε και έγινε τμήμα των πριγκιπικών κτήσεων.<ref>Bon (1969), σ. 190–193, 395</ref><ref>Topping (1975), σ. 110–114</ref> Πέντε χρόνια αργότερα, το 1320, η Άκοβα μαζί μετα κάστρα της [[Καρύταινα]]ς, του [[Πολύφεγγος|Πολύφεγγου]] και του Αγίου Γεωργίου, έπεσαν στα χέρια των Βυζαντινών υπό τον [[Ανδρόνικος Ασάνης|Ανδρόνικο Ασάνη]].<ref>Bon (1969), σ. 202, 395</ref><ref>Topping (1975), σ. 117</ref>

 

 

==Παραπομπές==