Ελληνιστική περίοδος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Η διαμόρφωση των ελληνιστικών βασιλείων. Ετικέτες: Οπτική επεξεργασία Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
Προστέθηκαν Σύνδεσμοί. Ετικέτες: Οπτική επεξεργασία Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
||
Γραμμή 61:
Ο 2ος και ο 1ος π.Χ. αιώνας είναι η εποχή της κατάκτησης της Ανατολικής Μεσογείου από τους Ρωμαίους. Στην ακόλουθη παρουσίαση τα ελληνιστικά βασίλεια παρουσιάζονται κατά τη χρονολογική διαδοχή των γεγονότων, το καθένα κατά την κατάκτησή του από τους Ρωμαίους.
==== Το βασίλειο της Μακεδονίας. ====
[[Αρχείο:Macedonia and the Aegean World c.200 el.png|thumb|right|250px|Ο ελληνιστικός κόσμος της μητροπολιτικής [[Ελλάδα|Ελλάδας]] (200 π.χ.). Η [[Μακεδονία]] κατέχει εξέχουσα θέση. ]]
Πρώτο βασίλειο που καταλύθηκε ήταν το [[μακεδονικό βασίλειο]] ή [[Δυναστεία των Αντιγονιδών|βασίλειο των Αντιγονιδών]]. Η [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρώμη]] κήρυξε τον πόλεμο στο μακεδονικό βασίλειο κατά το [[Μακεδονικοί Πόλεμοι#Β' Μακεδονικός Πόλεμος|Β’ μακεδονικό πόλεμο]] (200-197). Ο λόγος της επιλογής αυτής της χρονικής περίστασης για την έναρξη του πολέμου ήταν ότι τότε οι [[Ρωμαίοι]] αποφάσισαν την επέκταση της πολιτικής τους ηγεμονίας, λόγω του ότι το 202 π.Χ. μετά τη [[Μάχη της Ζάμας|μάχη στη Ζάμα]], που σηματοδότησε τη λήξη του [[Β' Ρωμαιο-Καρχηδονιακός Πόλεμος|Β’ καρχηδονιακού πολέμου]], μπορούσαν πλέον να χρησιμοποιήσουν το στρατό που απασχολούνταν έως τότε εκεί. Η αφορμή δόθηκε το 203-[[202 π.Χ.]], όταν ο [[Φίλιππος Ε' της Μακεδονίας|Φίλιππος Ε’]], βασιλιάς της [[Μακεδονία|Μακεδονίας]], και ο [[Αντίοχος Γ' ο Μέγας|Αντίοχος Γ’]], βασιλιάς του βασιλείου των [[Δυναστεία των Σελευκιδών|Σελευκιδών]], έκαναν μεταξύ τους συμφωνία για την κατάλυση και τη διαίρεση του πτολεμαϊκού βασιλείου, στο θρόνο του οποίου βρισκόταν ο, επιτροπευόμενος, λόγω του μικρού της ηλικίας του, [[Πτολεμαίος Στ' Φιλομήτωρ|Πτολεμαίος ΣΤ’]]. Η πολιτική της [[Ρώμη|Ρώμης]], όμως, αποσκοπούσε στη διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ των ελληνιστικών βασιλείων. Σε εφαρμογή του σχεδίου που είχε συμφωνήσει με τον [[Αντίοχος Γ΄ ο Μέγας|Αντίοχο]] Γ’, την άνοιξη του [[202 π.Χ.]] προχώρησε στην [[Προποντίδα]] και κατέλαβε τη [[Θάσος|Θάσο]], το [[201 π.Χ.]] το ανατολικό [[Αιγαίο Πέλαγος|Αιγαίο]], εισέβαλε στο [[Δυναστεία των Ατταλιδών|βασίλειο της Περγάμου]] και έφτασε μέχρι την [[Καρία]]. Το φθινόπωρο του [[201 π.Χ.]] απεσταλμένοι της [[Ρόδος|Ρόδου]] και του Άταλλου του Α’ στη [[Ρώμη]], διαμαρτυρήθηκαν για την πολιτική του [[Φίλιππος Ε΄ της Μακεδονίας|Φιλίππου]] Ε’. Πριν οι [[Ρωμαίοι]] λάβουν επίσημα απόφαση, διεμήνυσαν δύο φορές στο [[Φίλιππος (αποσαφήνιση)|Φίλιππο]] ότι δεν έπρεπε να επιτίθεται στο πτολεμαϊκό κράτος και να αφήσει τις Πτολεμαϊκές κτήσεις που είχε καταλάβει, την περιοχή ανατολικά του [[Νέστος|Νέστου]] με τις μεγάλες πόλεις, [[Αρχαία Μαρώνεια Θράκης|Μαρώνεια]], [[Άβδηρα]] και [[Αίνος (Θράκη)|Αίνος]], κατά τον [[Συριακοί πόλεμοι#Γ' Συριακός πόλεμος (246-241 π.Χ.)|Γ’ Συριακό πόλεμο]] (241-202 π.Χ.)
Ο [[Φίλιππος (αποσαφήνιση)|Φίλιππος]] και τις δύο φορές απέρριψε το αίτημα των Ρωμαίων που του μετέφερε επιτροπή της [[Ρωμαϊκή σύγκλητος|Συγκλήτου]]. Τα μέσα του θέρους 200 π.Χ. ελήφθη απόφαση να μεταβεί στρατός στην [[Ιλλυρία]] για τη διεξαγωγή του πολέμου. Το 200 και το 199 π.Χ. δεν έγινε κάποια αποφασιστική επιχείρηση. Τα πράγματα πήραν νέα τροπή από το 198 π.Χ. όταν ο Φλαμινίνος<ref>Εκκρεμεί παραπομπή. </ref> ανέλαβε ως ύπατος την ευθύνη για τη διεξαγωγή του πολέμου. Ενώ προηγουμένως λάμβαναν χώρα μικρότερες επιχειρήσεις, τώρα έγινε μία μεγάλη μάχη, τον [[Ιούνιος|Ιούνιο]] του 197 π.Χ., στις [[Μάχη στις Κυνός Κεφαλαί (197 π.Χ.)|Κυνός Κεφαλαί]],<ref>Εκκρεμεί παραπομπή. </ref> η οποία και έκρινε την έκβαση του πολέμου. Τη σημασία του Β’ μακεδονικού πολέμου και της μάχης αυτής διαπιστώνουμε κυρίως αν λάβουμε υπόψη τους όρους της συνθήκης που ανακοίνωσε ο Φλαμινίνος στο [[Φίλιππος (αποσαφήνιση)|Φίλιππο]] και που το 196 π.Χ. εστάλη για επικύρωση στη [[Ρώμη]].
Οι όροι της ειρήνης δείχνουν τη σημασία της έκβασης του μακεδονικού πολέμου και την επέκταση της ρωμαϊκής πολιτικής, αφού για πρώτη φορά έχουμε ενεργό ανάμιξη στα ελληνικά πράγματα, έχουμε την έναρξη της ηγεμονικής πολιτικής της [[Ρώμη|Ρώμης]] [Ο όρος ηγεμονία υποδηλώνει ότι δεν έχουμε κατάκτηση, αλλά ρυθμιστική παρέμβαση].
Οι όροι της ειρήνης ήταν οι εξής:
1. ο Φίλιππος υποχρεωνόταν να εγκαταλείψει όλες τις κτήσεις του στην Ασία και στην Ευρώπη εκτός από τη Μακεδονία, να αποσύρει τις φρουρές που διατηρούσε εκτός των ορίων της Μακεδονίας μέχρι τα Ίσθμια του 196 π.Χ.▼
2. υποχρεούνταν να παραδώσει όλους τους αυτόμολους και τους αιχμαλώτους στη Ρώμη▼
3. υποχρεωνόταν να παραδώσει στη Ρώμη όλο το στόλο του εκτός από πέντε ελαφρά πλοία και το βασιλικό πλοίο, μία τριήρη εκκαιδεκήρη.▼
4. έπρεπε να καταβάλει ως πολεμική αποζημίωση στη Ρώμη χίλια τάλαντα και να συνάψει συνθήκη συμμαχίας με τον όρο να εκστρατεύει μαζί με τους Ρωμαίους. Επίσης ο μικρότερος γιος του, ο στάλθηκε ως όμηρος στη Ρώμη. Κατά τα Ίσθμια του 196 π.Χ. ο [[Τίτος Κόιντος Φλαμινίνος|Φλαμινίνος]] διακήρυξε στο στάδιο της Κορίνθου ενώπιον του συγκεντρωμένου πλήθος την «''αυτονομία και την ελευθερία των ελληνικών πόλεων''». Ο ίδιος ήταν ο πρώτος Ρωμαίος στον οποίο αποδόθηκαν λατρευτικές τιμές από τους Έλληνες της νότιας Ελλάδας ως δείγμα ευγνωμοσύνης. Ο Φλαμινίνος παρέμεινε στην Ελλάδα ως το 194 π.Χ., οπότε ανακλήθηκε στη Ρώμη, όπου επέστρεψε παίρνοντας μαζί του πολλά έργα τέχνης με τα οποία κόσμησε το θρίαμβό του. Ο Β’ μακεδονικός πόλεμος, λοιπόν, αποτελεί σημαντική τομή, καθώς είναι η πρώτη φορά που οι Ρωμαίοι παρεμβαίνουν ρυθμιστικά στα ελληνικά πράγματα.▼
▲1. ο [[Φίλιππος (αποσαφήνιση)|Φίλιππος]] υποχρεωνόταν να εγκαταλείψει όλες τις κτήσεις του στην [[Ασία]] και στην [[Ευρώπη]] εκτός από τη [[Μακεδονία (ελληνικό διαμέρισμα)|Μακεδονία]], να αποσύρει τις φρουρές που διατηρούσε εκτός των ορίων της [[Μακεδονία (ελληνικό διαμέρισμα)|Μακεδονίας]] μέχρι τα [[Ίσθμια]]<ref>Εκκρεμεί παραπομπή. </ref> του 196 π.Χ.
Ο Φίλιππος Ε’ ήταν ο πιο διάσημος από τους [[Αντιγονίδες]] και είχε ως πρότυπο του το Φίλιππο Β’. Ήταν ο μόνος από τους Αντιγονίδες που επεκτάθηκε ανατολικά του Νέστου, το 202 π.Χ. και το 187 π.Χ. Αν και ηττήθηκε από τη Ρώμη, δεν ησύχασε και δεσμευόταν από ανασυγκρότησε το κράτος του και το 187 π.Χ. κατέλαβε τις πόλεις ανάμεσα στους ποταμούς Νέστο και Έβρο, Μαρώνεια, Άβδηρα και Αίνος. Όμως, στην ίδια περιοχή ζητούσε να κυριαρχήσει και ο Ευμένης Β’, ανταγωνιστής του Φιλίππου Ε’ και, αργότερα, του Περσέα. Ο Φίλιππος Ε’ διεξήγαγε εκστρατείες εναντίον των θρακικών φύλων κατά τα έτη 184, 183 και 181 π.Χ. Το 179 π.Χ., ενώ βρισκόταν σε εκστρατεία στη Θράκη κατευθυνόμενος από την Αμφίπολη προς το βορρά πέθανε και τον διαδέχτηκε στο θρόνο του ο [[Περσέας της Μακεδονίας|Περσέας]], ο τελευταίος βασιλιάς του μακεδονικού βασιλείου (179-168).▼
▲2. υποχρεούνταν να παραδώσει όλους τους αυτόμολους και τους αιχμαλώτους στη [[Ρώμη]].
Με την άνοδό του στο θρόνο, ο Περσέας ζήτησε από τους Ρωμαίους ανανέωση της συμμαχίας μαζί τους και αναγνώρισή του από τη ρωμαϊκή σύγκλητο. Ο [[Ευμένης Β' της Περγάμου|Ευμένης]], όμως, τον διέβαλε ότι δήθεν προετοίμαζε πόλεμο, κάτι που δεν προέκυπτε από τη διπλωματική του δραστηριότητα, από την οποία φαίνεται ότι επιζητούσε καλές σχέσεις με όλα τα ελληνιστικά κράτη, βασίλεια και πόλεις. Ένα περιστατικό, ωστόσο, του [[172 π.Χ.]] δημιούργησε στη Ρώμη την άποψη ότι ο Περσέας είναι επικίνδυνος. Καθώς ο Ευμένης επέστρεφε από ένα ταξίδι του στη Ρώμη, πέρασε από τους Δελφούς όπου και σημειώθηκε μία απόπειρα δολοφονίας του, ηθικός αυτουργός της οποίας θεωρήθηκε ο Περσέας. Σώζεται ένα μέρος της επιγραφής που αναφέρεται με αρνητικό για τον Περσέα περιεχόμενο στο περιστατικό. Η επίσημη ρωμαϊκή άποψη ήταν ότι ο [[Αρχαίοι Μακεδόνες|Μακεδόνας]] βασιλιάς ήταν ο ηθικός αυτουργός ενίσχυσε το αρνητικό κλίμα εις βάρος του και οδήγησε στην απόφαση των αρχών του 171 π.Χ. για πόλεμο εναντίον του.▼
▲3. υποχρεωνόταν να παραδώσει στη [[Ρώμη]] όλο το στόλο του εκτός από πέντε ελαφρά πλοία και το βασιλικό πλοίο, μία τριήρη εκκαιδεκήρη. <ref>Εκκρεμεί παραπομπή. </ref>
Το 170 και 169 έλαβαν χώρα ελάσσονος σημασίας επιχειρήσεις στην Ιλλυρία. Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στις [[22 Ιουνίου]] [[168 π.Χ.]] στην Πύδνα της Μακεδονίας και έληξε με νίκη του ρωμαϊκού στρατού, που είχε ως αρχηγό τον ύπατο [[Λεύκιος Αιμίλιος Παύλος|Λεύκιο Αιμίλιο Παύλο]]. Λόγω της διάλυσης του στρατού του, ο Περσέας πέρασε στην Πέλλα και, στη συνέχεια, στην [[Αμφίπολη]] και στη [[Σαμοθράκη]], όπου και παραδόθηκε στους Ρωμαίους. Ο ίδιος και τα παιδιά του κόσμησαν το θρίαμβο του νικητή και ο Περσέας πέθανε στη Ρώμη το 165 π.Χ. Το 167 π.Χ. ο Λεύκιος Αιμίλιος Παύλος συγκέντρωσε τους εκπροσώπους των [[Μακεδονία (αρχαίο βασίλειο)|μακεδονικών πόλεων]] στην Αμφίπολη και τους ανακοίνωσε τις νέες ρυθμίσεις.▼
▲4. έπρεπε να καταβάλει ως πολεμική αποζημίωση στη [[Ρώμη]] χίλια τάλαντα και να συνάψει συνθήκη συμμαχίας με τον όρο να εκστρατεύει μαζί με τους [[Ρωμαίοι|Ρωμαίους]]. Επίσης ο μικρότερος γιος του, ο στάλθηκε ως όμηρος στη [[Ρώμη]]. Κατά τα [[Ίσθμια]] του 196 π.Χ. ο [[Τίτος Κόιντος Φλαμινίνος|Φλαμινίνος]] διακήρυξε στο στάδιο της [[Κόρινθος|Κορίνθου]] ενώπιον του συγκεντρωμένου πλήθος την «''αυτονομία και την ελευθερία των ελληνικών πόλεων''». Ο ίδιος ήταν ο πρώτος [[Ρωμαίοι|Ρωμαίος]] στον οποίο αποδόθηκαν λατρευτικές τιμές από τους [[Έλληνες]] της νότιας [[Ελλάδα|Ελλάδας]] ως δείγμα ευγνωμοσύνης. Ο Φλαμινίνος παρέμεινε στην [[Ελλάδα]] ως το 194 π.Χ., οπότε ανακλήθηκε στη [[Ρώμη]], όπου επέστρεψε παίρνοντας μαζί του πολλά έργα τέχνης με τα οποία κόσμησε το θρίαμβό του. Ο Β’ μακεδονικός πόλεμος, λοιπόν, αποτελεί σημαντική τομή, καθώς είναι η πρώτη φορά που οι [[Ρωμαίοι]] παρεμβαίνουν ρυθμιστικά στα ελληνικά πράγματα.
Η [[Μακεδονία (αρχαίο βασίλειο)|Μακεδονία]] ήταν ένα παλαιό βασίλειο με εθνικό χαρακτήρα, σε αντίθεση με τα νεοσύστατα των Σελευκιδών και των Πτολεμαίων. Το βασίλειο των Ατταλιδών ή της Περγάμου ήταν ένα μικρό βασίλειο, που δημιουργήθηκε ως τμήμα του εδάφους του βασιλείου των Σελευκιδών και για πρώτη φορά απόκτησε σχετικά μεγάλη έκταση … στη Μαγνησία παρά τω Σιπύλω.▼
▲Ο [[Φίλιππος Ε΄ της Μακεδονίας|Φίλιππος]] Ε’<ref>Εκκρεμεί παραπομπή. </ref> ήταν ο πιο διάσημος από τους [[Αντιγονίδες]] και είχε ως πρότυπο του το [[Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας|Φίλιππο]] Β’<ref>Βασιλιάς της Μακεδονίας με σύζυγο την Ολυμπιάδα, πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. </ref>. Ήταν ο μόνος από τους [[Δυναστεία των Αντιγονιδών|Αντιγονίδες]] που επεκτάθηκε ανατολικά του [[Νέστος|Νέστου]],<ref>Εκκρεμεί παραπομπή. </ref> το 202 π.Χ. και το 187 π.Χ. Αν και ηττήθηκε από τη [[Ρώμη]],<ref>Πόλη της Ιταλίας. Πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. </ref> δεν ησύχασε και δεσμευόταν από ανασυγκρότησε το κράτος του και το 187 π.Χ. κατέλαβε τις πόλεις ανάμεσα στους ποταμούς [[Νέστος|Νέστο]]<ref>Ποταμός στην Ελλάδα (εκκρεμεί παραπομπή). </ref> και [[Έβρος (Θράκη)|Έβρο]],<ref>Ποταμός της Ελλάδας, στα σύνορα της χώρας (εκκρεμεί παραπομπή). </ref> [[Μαρώνεια]],<ref>Εκκρεμεί παραπομπή. </ref> [[Άβδηρα]]<ref>Εκκρεμεί παραπομπή. </ref> και [[Αίνος]].<ref>Εκκρεμεί παραπομπή. </ref> Όμως, στην ίδια περιοχή ζητούσε να κυριαρχήσει και ο [[Ευμένης Β΄ της Περγάμου|Ευμένης]] Β’<ref>Εκκρεμεί παραπομπή. </ref>, ανταγωνιστής του [[Φιλίππου]] Ε’<ref>Εκκρεμεί παραπομπή. </ref> και, αργότερα, του [[Περσέας της Μακεδονίας|Περσέα]].<ref>πρόσωπο της ελληνικής μυθολογίας (εκκρεμεί παραπομπή). </ref> Ο [[Φίλιππος (αποσαφήνιση)|Φίλιππος]] Ε’ διεξήγαγε εκστρατείες εναντίον των θρακικών φύλων κατά τα έτη 184, 183 και 181 π.Χ. Το 179 π.Χ., ενώ βρισκόταν σε εκστρατεία στη [[Θράκη]]<ref>Πόλη στην Ελλάδα (εκκρεμεί παραπομπή). </ref> κατευθυνόμενος από την [[Αμφίπολη]]<ref>Πόλη στην Ελλάδα (εκκρεμεί παραπομπή). </ref> προς το βορρά πέθανε και τον διαδέχτηκε στο θρόνο του ο [[Περσέας της Μακεδονίας|Περσέας]], ο τελευταίος βασιλιάς του μακεδονικού βασιλείου (179-168).
Οι Ρωμαίοι προέβλεπαν το χωρισμό των εδαφών της Μακεδονίας σε τέσσερις διοικητικές περιοχές, που ονομάστηκαν μερίδες. Καθεμία από αυτές τις περιοχές ήταν αυτοδιοίκητη, ενώ δεν επιτρεπόταν επιγαμίες και ανταλλαγές ανάμεσα στους κατοίκους των περιοχών αυτών. Η πρώτη περιοχή ήταν μεταξύ του Νέστου και του Στρυμώνα με πρωτεύουσα την Αμφίπολη (σε αυτήν υπήχθησαν και οι κτήσεις του Περσέα μεταξύ Νέστου και Έβρου), η δεύτερη τα εδάφη μεταξύ Στρυμώνα και Αξιού, με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, η τρίτη, γνωστή ως κάτω ή παράλια Μακεδονία, περιλάμβανε την περιοχή μεταξύ Αξιού και Πηνειού με πρωτεύουσα την Πέλλα και η τέταρτη, άνω Μακεδονία, με πρωτεύουσα την Ηράκλεια Λυγκηστίδα (η σημερινή πόλη Μοναστήρι-Bitola) που περιλάμβανε ολόκληρη την ορεινή βορειοδυτική Μακεδονία, την ενδοχώρα της τρίτης μερίδας. Με βάση τις νέες ρυθμίσεις οι Ρωμαίοι επέτρεψαν τη διατήρηση στρατού για την άμυνα από επιθέσεις, εκτός από την τρίτη μερίδα. Η απαγόρευση της μεταξύ των μερίδων επικοινωνίας ίσως οφείλεται στην αποτροπή της επιβίωσης του βασιλείου. Οι μερίδες διατηρήθηκαν υπό αυτό το καθεστώς από το 167 π.Χ. έως ότου οργανώθηκαν ως επαρχία του ρωμαϊκού κράτους.▼
▲Με την άνοδό του στο θρόνο, ο [[Περσέας της Μακεδονίας|Περσέας]] ζήτησε από τους [[Ρωμαίοι|Ρωμαίους]]<ref>Ονομάζονται οι κάτοικοι της Ρώμης και παλιότερα οι πολίτες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (εκκρεμεί παραπομπή). </ref> ανανέωση της συμμαχίας μαζί τους και αναγνώρισή του από τη ρωμαϊκή σύγκλητο. Ο [[Ευμένης Β' της Περγάμου|Ευμένης]], όμως, τον διέβαλε ότι δήθεν προετοίμαζε πόλεμο, κάτι που δεν προέκυπτε από τη διπλωματική του δραστηριότητα, από την οποία φαίνεται ότι επιζητούσε καλές σχέσεις με όλα τα ελληνιστικά κράτη, βασίλεια και πόλεις. Ένα περιστατικό, ωστόσο, του [[172 π.Χ.]] δημιούργησε στη [[Ρώμη]] την άποψη ότι ο [[Περσέας της Μακεδονίας|Περσέας]] είναι επικίνδυνος. Καθώς ο [[Ευμένης Β΄ της Περγάμου|Ευμένης]] επέστρεφε από ένα ταξίδι του στη [[Ρώμη]], πέρασε από τους [[Δελφοί|Δελφούς]]<ref>Τόπος στον οποίο υπάρχει το Μαντείο των Δελφών (εκκρεμεί παραπομπή). </ref> όπου και σημειώθηκε μία απόπειρα δολοφονίας του, ηθικός αυτουργός της οποίας θεωρήθηκε ο [[Περσέας της Μακεδονίας|Περσέας]]. Σώζεται ένα μέρος της επιγραφής που αναφέρεται με αρνητικό για τον [[Περσέας της Μακεδονίας|Περσέα]] περιεχόμενο στο περιστατικό. Η επίσημη ρωμαϊκή άποψη ήταν ότι ο [[Αρχαίοι Μακεδόνες|Μακεδόνας]]<ref>Ονομάζεται αυτός που κατοικεί στην Μακεδονία. Χρησιμοποιείται επίσης και σαν όρος που δηλώνει τον Βασιλιά (εκκρεμεί παραπομπή). </ref> βασιλιάς ήταν ο ηθικός αυτουργός ενίσχυσε το αρνητικό κλίμα εις βάρος του και οδήγησε στην απόφαση των αρχών του 171 π.Χ. για πόλεμο εναντίον του.
Το 150 π.Χ. εμφανίστηκε κάποιος Ανδρίσκος ο οποίος ισχυριζόταν ότι ήταν γιος του Περσέα, αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς ως Φίλιππος και ξεκινώντας από τη Θράκη, ακολουθούμενος από πλήθη στρατιωτών, σχεδιάζοντας να αναβιώσει το βασίλειο της Μακεδονίας. Το 149 π.Χ. εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, ηττήθηκε, όμως, κοντά στο θέρος του 148 π.Χ. και κατέφυγε στη Θράκη, όπου χάνουμε και τα ίχνη του.▼
▲Το 170 και 169 έλαβαν χώρα ελάσσονος σημασίας επιχειρήσεις στην Ιλλυρία.<ref>Πόλη της Αρχαίας Ελλάδας. Τόπος στον οποίο διεξήχθησαν επιχειρήσεις (εκκρεμεί παραπομπή). </ref> Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στις [[22 Ιουνίου]] [[168 π.Χ.]] στην Πύδνα<ref>Πόλη της Αρχαίας Ελλάδας που ανήκε στην Μακεδονία. (Εκκρεμεί παραπομπή). </ref> της Μακεδονίας<ref>Γεωγραφικό διαμέρισμα της Αρχαίας Ελλάδας και της Σύγχρονης Ελλάδας. </ref> και έληξε με νίκη του ρωμαϊκού στρατού, που είχε ως αρχηγό τον ύπατο [[Λεύκιος Αιμίλιος Παύλος|Λεύκιο Αιμίλιο Παύλο]].<ref>Ύπατος. (Εκκρεμεί παραπομπή). </ref> Λόγω της διάλυσης του στρατού του, ο Περσέας πέρασε στην Πέλλα<ref>Πόλη καταγωγής του Μ. Αλεξάνδρου. Περιεχόταν στον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας. </ref> και, στη συνέχεια, στην [[Αμφίπολη]]<ref>Οικισμός και αρχαία πόλη στην Ανατολική Μακεδονία. Στην Αμφίπολη υπήρξε και ο τάφος του Μ. Αλεξάνδρου και πραγματοποιήθηκαν και ανασκαφές. </ref> και στη [[Σαμοθράκη]],<ref>Νησί της Ελλάδας. </ref> όπου και παραδόθηκε στους Ρωμαίους. Ο ίδιος και τα παιδιά του κόσμησαν το θρίαμβο του νικητή και ο Περσέας πέθανε στη Ρώμη το 165 π.Χ. Το 167 π.Χ. ο Λεύκιος Αιμίλιος Παύλος συγκέντρωσε τους εκπροσώπους των [[Μακεδονία (αρχαίο βασίλειο)|μακεδονικών πόλεων]]<ref>πόλεις του αρχαίου ελληνικού βασιλείου της Μακεδονίας. </ref> στην Αμφίπολη και τους ανακοίνωσε τις νέες ρυθμίσεις.
Τότε άλλαξε και ο τρόπος διοίκησης της περιοχής, καθώς η Μακεδονία οργανώθηκε ως [[ρωμαϊκή επαρχία]] διοικούμενη από έναν Ρωμαίο διοικητή με το αξίωμα του ανθύπατου (proconsul) με έδρα τη [[Θεσσαλονίκη]]. Παράλληλα, από τον πρώτο μεταχριστιανικό αιώνα και εξής, κατά την αυτοκρατορική περίοδο, δηλαδή, οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν και διατήρησαν το σύστημα αυτοδιοίκησης των πόλεων και το αντιπροσωπευτικό διοικητικό σύστημα, που αποδίδεται με τον όρο κοινό, που ήταν ομοσπονδιακά κράτη. Η επαρχιακή αυτοδιοίκηση στο ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας ο κύριος θεσμός που τους έδινε υπόσταση ήταν το λεγόμενο συνέδριο. Στη Μακεδονία, ενώ η έδρα της πολιτικής διοίκησης ήταν η Θεσσαλονίκη, έδρα του κοινού των Μακεδόνων και της επαρχιακής αυτοδιοίκησης ήταν η Βέροια. Σημασία έχει το ότι διατήρησαν θεσμούς που ενέταξαν στο σύστημα της αυτοκρατορίας. Το 148 π.Χ. οι μερίδες αντικαταστάθηκαν από την επαρχία.▼
Η [[Μακεδονία (αρχαίο βασίλειο)|Μακεδονία]]<ref>Γεωγραφικό διαμέρισμα της Αρχαίας Ελλάδας.
Στη νότια Ελλάδα η μεταβολή συνέβη το [[146 π.Χ.]] Εκείνο που προκάλεσε τη ρωμαϊκή παρέμβαση ήταν οι τεταμένες σχέσεις μεταξύ αχαϊκής συμπολιτείας και Σπάρτης. Η ένταση προέκυπτε απ’ το ότι ενώ η η αχαϊκή συμπολιτεία έτεινε να εντάξει στις δομές της την Σπάρτη, η Σπάρτη έκλινε προς την ανεξαρτησία, κάτι που συχνά προκαλούσε προβλήματα, για την επίλυση των οποίων απευθυνόταν στη Ρώμη. Την άνοιξη του 146 π.Χ. η αχαϊκή συμπολιτεία κήρυξε πόλεμο εναντίον της Σπάρτης, που ήταν σύμμαχος της Ρώμης, και γι’ αυτό η ενέργεια αυτή θεωρήθηκε ότι στρεφόταν εναντίον της Ρώμης. Μετά την ήττα του στρατού της αχαϊκής συμπολιτείας σε μάχη που έγινε στη Λευκόπετρα της Κορίνθου, ο ρωμαϊκός στρατός με αρχηγό το Μόμμιο κατέστρεψε και λεηλάτησε την Κόρινθο. Η κατάσταση που προέκυψε διευθετήθηκε από μία δεκαμελή επιτροπή της συγκλήτου, κατά την απόφαση της οποίας όσα κράτη τήρησαν φιλική ή ουδέτερη στάση απέναντι στη Ρώμη (η Σπάρτη, η Αθήνα και τα κοινά των Θεσσαλών, των Ακαρνάνων, των Αινιάνων, των Αιτωλών, και των Μαγνήτων), ενώ όσοι συντάχθηκαν με την αχαϊκή συμπολιτεία υπήχθησαν στην αρμοδιότητα του ανθυπάτου της Μακεδονίας με αυτοδιοίκηση. Επομένως, όλη η Πελοπόννησος, πλην της Σπάρτης, οι δύο Λοκρίδες, η Βοιωτία, η Φωκίδα, η Χαλκίδα και τα Μέγαρα προσαρτήθηκαν στη ρωμαϊκή κυριαρχία. Ήδη η ρωμαϊκή κυριαρχία περιλάμβανε μέρος της νοτίου Ελλάδας όχι υπό χωριστή επαρχία.▼
Αρχαίο ελληνικό βασίλειο.
▲
▲Οι [[Ρωμαίοι]] προέβλεπαν το χωρισμό των εδαφών της [[Μακεδονία|Μακεδονίας]] σε τέσσερις διοικητικές περιοχές, που ονομάστηκαν μερίδες. Καθεμία από αυτές τις περιοχές ήταν αυτοδιοίκητη, ενώ δεν επιτρεπόταν επιγαμίες και ανταλλαγές ανάμεσα στους κατοίκους των περιοχών αυτών. Η πρώτη περιοχή ήταν μεταξύ του [[Νέστος|Νέστου]] και του [[Στρυμόνας|Στρυμώνα]] με πρωτεύουσα την [[Αμφίπολη]] (σε αυτήν υπήχθησαν και οι κτήσεις του [[Περσέας της Μακεδονίας|Περσέα]] μεταξύ [[Νέστος|Νέστου]] και [[Έβρος (Θράκη)|Έβρου]]), η δεύτερη τα εδάφη μεταξύ [[Στρυμόνας|Στρυμώνα]] και [[Αξιός|Αξιού]], με πρωτεύουσα τη [[Θεσσαλονίκη]], η τρίτη, γνωστή ως κάτω ή παράλια [[Μακεδονία]], περιλάμβανε την περιοχή μεταξύ [[Αξιός|Αξιού]] και [[Πηνειός (Θεσσαλία)|Πηνειού]] με πρωτεύουσα την [[Πέλλα]] και η τέταρτη, άνω [[Μακεδονία]], με πρωτεύουσα την [[Ηράκλεια (αποσαφήνιση)|Ηράκλεια]] [[Λυγκηστίδα]] (η σημερινή πόλη [[Μοναστήρι (θρησκεία)|Μοναστήρι]]-Bitola) που περιλάμβανε ολόκληρη την ορεινή βορειοδυτική [[Μακεδονία]], την ενδοχώρα της τρίτης μερίδας. Με βάση τις νέες ρυθμίσεις οι [[Ρωμαίοι]] επέτρεψαν τη διατήρηση στρατού για την άμυνα από επιθέσεις, εκτός από την τρίτη μερίδα. Η απαγόρευση της μεταξύ των μερίδων επικοινωνίας ίσως οφείλεται στην αποτροπή της επιβίωσης του βασιλείου. Οι μερίδες διατηρήθηκαν υπό αυτό το καθεστώς από το 167 π.Χ. έως ότου οργανώθηκαν ως επαρχία του ρωμαϊκού κράτους.
▲Το 150 π.Χ. εμφανίστηκε κάποιος [[Ανδρίσκος]] ο οποίος ισχυριζόταν ότι ήταν γιος του [[Περσέας της Μακεδονίας|Περσέα]], αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς ως [[Φίλιππος (αποσαφήνιση)|Φίλιππος]] και ξεκινώντας από τη [[Θράκη]], ακολουθούμενος από πλήθη στρατιωτών, σχεδιάζοντας να αναβιώσει το βασίλειο της [[Μακεδονία (ελληνικό διαμέρισμα)|Μακεδονίας]]. Το 149 π.Χ. εγκαταστάθηκε στη [[Θεσσαλονίκη]], ηττήθηκε, όμως, κοντά στο θέρος του 148 π.Χ. και κατέφυγε στη [[Θράκη (διαμέρισμα)|Θράκη]], όπου χάνουμε και τα ίχνη του.
▲Τότε άλλαξε και ο τρόπος διοίκησης της περιοχής, καθώς η [[Μακεδονία (ελληνικό διαμέρισμα)|Μακεδονία]] οργανώθηκε ως [[ρωμαϊκή επαρχία]] διοικούμενη από έναν
▲Στη νότια [[Ελλάδα]] η μεταβολή συνέβη το [[146 π.Χ.]] Εκείνο που προκάλεσε τη ρωμαϊκή παρέμβαση ήταν οι τεταμένες σχέσεις μεταξύ αχαϊκής συμπολιτείας και [[Αρχαία Σπάρτη|Σπάρτης]]. Η ένταση προέκυπτε απ’ το ότι ενώ η η αχαϊκή συμπολιτεία έτεινε να εντάξει στις δομές της την [[Αρχαία Σπάρτη|Σπάρτη]], η [[Αρχαία Σπάρτη|Σπάρτη]] έκλινε προς την ανεξαρτησία, κάτι που συχνά προκαλούσε προβλήματα, για την επίλυση των οποίων απευθυνόταν στη [[Ρώμη]]. Την άνοιξη του 146 π.Χ. η αχαϊκή συμπολιτεία κήρυξε πόλεμο εναντίον της [[Αρχαία Σπάρτη|Σπάρτης]], που ήταν σύμμαχος της [[Ρώμη|Ρώμης]], και γι’ αυτό η ενέργεια αυτή θεωρήθηκε ότι στρεφόταν εναντίον της [[Ρώμη|Ρώμης]]. Μετά την ήττα του στρατού της αχαϊκής συμπολιτείας σε μάχη που έγινε στη Λευκόπετρα της [[Κόρινθος|Κορίνθου]], ο ρωμαϊκός στρατός με αρχηγό το Μόμμιο κατέστρεψε και λεηλάτησε την [[Κόρινθος|Κόρινθο]]. Η κατάσταση που προέκυψε διευθετήθηκε από μία δεκαμελή επιτροπή της συγκλήτου, κατά την απόφαση της οποίας όσα κράτη τήρησαν φιλική ή ουδέτερη στάση απέναντι στη [[Ρώμη]] (η [[Αρχαία Σπάρτη|Σπάρτη]], η [[Αθήνα]] και τα κοινά των [[Θεσσαλία|Θεσσαλών]], των [[Ακαρνάνες|Ακαρνάνων]], των [[Αινιάνες|Αινιάνων]], των [[Αιτωλείς|Αιτωλών]], και των [[Μάγνητες|Μαγνήτων]]), ενώ όσοι συντάχθηκαν με την αχαϊκή συμπολιτεία υπήχθησαν στην αρμοδιότητα του ανθυπάτου της [[Μακεδονία|Μακεδονίας]] με αυτοδιοίκηση. Επομένως, όλη η [[Πελοπόννησος]], πλην της [[Αρχαία Σπάρτη|Σπάρτης]], οι δύο Λοκρίδες, η [[Νομός Βοιωτίας|Βοιωτία]], η [[Νομός Φωκίδας|Φωκίδα]], η [[Χαλκίδα]] και τα [[Μέγαρα]] προσαρτήθηκαν στη ρωμαϊκή κυριαρχία. Ήδη η ρωμαϊκή κυριαρχία περιλάμβανε μέρος της νοτίου [[Ελλάδα|Ελλάδας]] όχι υπό χωριστή επαρχία.
==== Το βασίλειο της Περγάμου ====
| |||