Ολοκαύτωμα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Διάσωση 14 πηγών και υποβολή 0 για αρχειοθέτηση.) #IABot (v2.0
Διάσωση 7 πηγών και υποβολή 0 για αρχειοθέτηση.) #IABot (v2.0
Γραμμή 125:
Μερικά μέλη του Καθολικού κλήρου δολοφονήθηκαν από τους Ναζί, πολλά από τα οποία είτε είχαν Εβραϊκή καταγωγή, όπως η [[Ήντιθ Στάιν]] ''(Edith Stein)'', ή δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής εκστρατείας κατά της Πολωνικής διανόησης. Στις χώρες όπου καθολικοί ιερωμένοι είχαν ανοιχτά καταγγείλει τις πρακτικές των Ναζί, όπως στην Ολλανδία και την Πολωνία όπου επίσκοποι και ιερείς είχαν διαμαρτυρηθεί για τις απελάσεις των Εβραίων, τα μέλη του κλήρου είτε απειλήθηκαν με απέλαση και φυλακίστηκαν (όπως στην περίπτωση του Γερμανού επίσκοπου [[Κλέμενς φον Γκάλεν]] (''Clemens von Galen'') ή απελάθηκαν κατευθείαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως στην περίπτωση του Ολλανδού [[Καρμελίτες|Καρμελίτη]] ιερέα [[Τίτους Μπράντσμα]] (''Titus Brandsma'') και του Πολωνού [[Μαξιμίλιαν Κόλμπε]] (''Maximillian Kolbe''). Τα μέλη του Προτεσταντικού κλήρου, όπως εκείνα που ίδρυσαν την αντιναζιστική [[Εκκλησία της Ομολογίας]], διώχθηκαν επίσης.
 
Εντούτοις, ως σύνολο, οι Εκκλησίες, τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ιταλία, δεν αντιτάχθηκαν στο Ναζιστικό καθεστώς. Προτεστάντες και Καθολικοί δέχτηκαν ανεμπόδιστα το [[Ναζιστική Γερμανία|Γ' Ράιχ]].<ref>Η εφημερίδα ''[[Η Καθημερινή (εφημερίδα)|Καθημερινή]]'', στο τεύχος της 18ης Ιουνίου 2006, αναφέρει: «Καθόλου περιττή ιδέα δεν θα ήταν πάντως να αναρωτηθεί πρώτα ο ποντίφικας πού ήταν η Αγία Εδρα στο Άουσβιτς, ποια η στάση του καθολικισμού και των λοιπών δογμάτων έναντι του Χίτλερ αλλά και του Μουσολίνι. Αρκούν εδώ λίγες λέξεις από τον 6ο τόμο της «''Γενικής Ιστορίας της Ευρώπης''» του F.- G. Dreyfus, του Roland Marx και του Raymond Poidevin (εκδ. Παπαζήση, 1990): «Αναμφίβολα, η μεγαλύτερη πλειοψηφία των διαμαρτυρομένων δέχτηκε χωρίς μεγάλη δυσκολία το Γ΄ Ράιχ. Στις 20 Ιουλίου του 1933 υπογράφεται συνθήκη μεταξύ Αγίας Εδρας και Γ΄ Ράιχ, που δίνει στην Εκκλησία σημαντικά προνόμια και επιτρέπει στον Χίτλερ να υπολογίζει στην υποστήριξη των καθολικών. Από τις αρχές του 1934, όμως, οι σχέσεις τους εντείνονται. <nowiki>[...]</nowiki> Ο καρδινάλιος Αρχιεπίσκοπος του Μονάχου επιτίθεται θαρραλέα κατά του ναζισμού, αλλά δεν πρόκειται παρά για μειοψηφία. <nowiki>[...]</nowiki> Οι γερμανικές εκκλησίες, εγκαταλελειμμένες ως επί το πλείστον από τις αδελφές τους της Ευρώπης, δεν αντιστάθηκαν ιδιαίτερα. Καμία δεν αγωνίστηκε έντονα κατά του ναζισμού». Όσο για τη σχέση με το μουσολινικό καθεστώς, μετά την εγκύκλιο του πάπα Πίου του 11ου, «δεν έμειναν παρά μόνο σποραδικές συγκρούσεις μεταξύ Καθολικής Εκκλησίας και φασισμού»» [http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_781227_18/06/2006_187586] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20070930035717/http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_781227_18/06/2006_187586 |date=2007-09-30 }}.</ref> Μάλιστα ο Χίτλερ το 1933, έξι μήνες μετά τη άνοδό του στην εξουσία, μέσω του αντικαγκελάριου [[Φραντς φον Πάπεν|Φον Πάπεν]] σύναψε [[Κονκορδάτο]] με το Βατικανό, το οποίο είχε αποκτήσει κρατική υπόσταση το 1929 με τη σύμπραξη του [[Μπενίτο Μουσολίνι|Μουσολίνι]].<ref>Η ιταλική εγκυκλοπαίδεια ''Enciclopedia del Novecento'', (έκδοση Institute of the Italian Encyclopedia), αναφέρει στο λήμμα «Εθνικοσοσιαλισμός»: "But since the episcopacy, after agreeing to an unusually obliging concordat (with the Nazis), was hesitant to go openly against the regime, and since Secretary of State cardinal Pacelli (later pope Pius XII) looked favorably on the anti-Bolshevik aspect of the Third Reich . . . the tension never exploded into a formal rupture. <nowiki>[...]</nowiki> Nevertheless relations between the regime and the churches, who avoided absolutely uttering a word against the persecution of Jews and Jehovah’s Witnesses, were in a state of suspension, since Hitler, against Bormann’s view, forbade actions clearly anticlerical until the war would be over. <nowiki>[...]</nowiki> The majority of the clergy of the two creeds, (Lutheran and Catholic) maintained behavior that was outwardly loyal to the regime <nowiki>[...]</nowiki> In foreign politics the conciliatory attitude of the Vatican was of valid support to the regime, especially during the stage of its rise to power". (Τόμος IV, σ. 519) Ο Καρδινάλιος Φάουλχαμπερ είχε πει σε λόγο του: «Είστε όλοι μάρτυρες του γεγονότος ότι σε όλες τις Κυριακές και τις γιορτές στην κύρια δοξολογία προσευχόμαστε σε όλες τις εκκλησίες για τον Φύρερ σύμφωνα με την υπόσχεση που δώσαμε στο Κονκορδάτο. <nowiki>[...]</nowiki> Νιώθουμε προσβεβλημένοι όταν αμφισβητούν την αφοσίωσή μας προς το κράτος». (''Amtsblatt für die Erzdiözese München und Freising'', ένθετο Αρ. 16, 12 Ιουνίου 1936, σ. 7) Επίσης, ''The Vatican in World Politics'', Μανχάταν, 1949, σσ. 165-170· ''Columbia Encyclopedia'', σ. 1240.</ref>
 
==== Ασιάτες και Αφρογερμανοί ====
Γραμμή 325:
:''Οι ρεβιζιονιστές ξεκινούν από το συμπέρασμα ότι το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη και δουλεύουν ανάποδα με τα γεγονότα για να τα προσαρμόσουν στο προαποφασισμένο τους συμπέρασμα. Για να το πούμε αλλιώς, αντιστρέφουν τη σωστή μεθοδολογία [...], γυρνώντας έτσι την ενδεδειγμένη ιστορική μέθοδο της έρευνας και ανάλυσης τα πάνω-κάτω''.<ref>Gord McFee, "[http://www.holocaust-history.org/revisionism-isnt/ why 'Revisionism' isn't] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20100428044832/http://www.holocaust-history.org/revisionism-isnt/ |date=2010-04-28 }}," The Holocaust History Project (accessed June 8, 2005).</ref>
 
Το περιοδικό [[Public Opinion Quarterly]] συνόψισε την κατάσταση ως εξής: «Κανείς διαπρεπής ιστορικός δεν αμφισβητεί την πραγματικότητα του Ολοκαυτώματος, κι αυτοί που υποστηρίζουν την άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, αντισημίτες και Νεοναζί». Η άρνηση του Ολοκαυτώματος έχει γίνει δημοφιλής, τα τελευταία χρόνια, και ανάμεσα στους [[Ισλαμικός φονταμενταλισμός|φονταμενταλιστές του Ισλάμ]]: στα τέλη του 2005 ο Ιρανός πρόεδρος [[Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ]] αποκήρυξε το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης ως «μύθο».<ref>Τον Δεκέμβριο του 2006 υπήρξε Διάσκεψη για το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα στην [[Τεχεράνη]]. [http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=99146372] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20070929100247/http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=99146372 |date=2007-09-29 }}</ref> Η δημόσια υποστήριξη της άρνησης του Ολοκαυτώματος θεωρείται αδίκημα σε δέκα ευρωπαϊκές χώρες (ανάμεσά τους οι [[Γαλλία]], [[Πολωνία]], [[Αυστρία]], [[Ελβετία]], [[Βέλγιο]], [[Ρουμανία]] και [[Γερμανία]]), ενώ το [http://www.nizkor.org/ Σχέδιο Νίζκορ] προσπαθεί να την αντικρούσει στο Διαδίκτυο.
 
Στην [[Ελλάδα]], η άρνηση του Ολοκαυτώματος αποτελεί γενικότερα παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου ενώ πρόσφατα υπήρξε εκδίκαση σχετικής υπόθεσης και καταδικαστική απόφαση.<ref>''[[Ελευθεροτυπία (εφημερίδα)|Ελευθεροτυπία]]'', 4 Δεκεμβρίου 2007, «[http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=72137656 Στη δίκη για το βιβλίο του Κ. Πλεύρη «Οι Εβραίοι»: Οργή και ύβρεις] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20071205053139/http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=72137656 |date=2007-12-05 }}», 5 Δεκεμβρίου 2007, «[http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=49756088 Αμετανόητος Πλεύρης] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20071207150839/http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=49756088 |date=2007-12-07 }}», ''[[Η Καθημερινή]]'', 2 Δεκεμβρίου 2007, σ. 18, «[http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_18_02/12/2007_251106 Παρούσα στη δίκη για όλη την αλήθεια] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20121116163504/http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_18_02/12/2007_251106 |date=2012-11-16 }}» και 14 Δεκεμβρίου 2007, «[http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_14/12/2007_252449 Καταδίκη Κ. Πλεύρη για φυλετικές διακρίσεις] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20120219131845/http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_14/12/2007_252449 |date=2012-02-19 }}».</ref>
 
== Επακόλουθα ==
Γραμμή 339:
Η δικονομική έννοια του [[έγκλημα κατά της ανθρωπότητας|εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας]] εμφανίστηκε μετά το Ολοκαύτωμα. Έγιναν ορισμένες νομικές προσπάθειες έτσι ώστε οι Ναζί και οι συνεργάτες τους να έρθουν ενώπιον της δικαιοσύνης. Μερικοί από τους πιο υψηλόβαθμους Ναζί δικάστηκαν στις [[Δίκη της Νυρεμβέργης|Δίκες της Νυρεμβέργης]], που προεδρευόταν από δικαστές των Συμμάχων και ήταν το πρώτο διεθνές δικαστήριο του είδους του. Στο σύνολο, 5.025 Ναζί εγκληματίες καταδικάστηκαν από το [[1945]] έως το [[1949]] στους αμερικανικούς, βρετανικούς και γαλλικούς τομείς της Γερμανίας. Άλλες δίκες έγιναν στις χώρες των κατηγορούμενων· στη Γερμανία και την Αυστρία, πολλοί Ναζί γλίτωσαν με ελαφριές ποινές, με τη δικαιολογία ότι «εκτελούσαν διαταγές» να λειτουργεί ως ελαφρυντικό, και πολλοί επέστρεψαν στην κοινωνία σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μια συνεχής προσπάθεια [[Καταδίωξη των Ναζί|καταδίωξης των Ναζί και των συνεργατών τους]] οδήγησε, σε ένα διάσημο παράδειγμα, στη σύλληψη του οργανωτή του Ολοκαυτώματος, [[Άντολφ Άιχμαν]] στην [[Αργεντινή]] (σε μια επιχείρηση κάτω από την ηγεσία του [[Ράφι Εϊτάν]] (''Rafi Eitan'')) και στη δίκη και εκτέλεσή του στο [[Ισραήλ]]. Ο [[Σίμον Βίζενταλ]] (''Simon Wiesenthal'') έγινε ο πιο διάσημος κυνηγός Ναζί. Το ''Κέντρο Σιμόν Βίζενταλ'', μια οργάνωση που κατόρθωσε να παραπέμψει σε δίκη εκατοντάδες ναζιστές συνεργάτες στο Ολοκαύτωμα, ξεκίνησε το [[2005]] τη διεθνή «Επιχείρηση Τελευταία Ευκαιρία» σε μια προσπάθεια να εντοπιστούν και να συλληφθούν τουλάχιστον 300 συγκεκριμένοι ύποπτοι για εγκλήματα πολέμου.
 
Μερικοί πρώην Ναζί, παρ'όλα αυτά, διέφυγαν από κάθε δίωξη. Ο [[Ράινχαρντ Γκέλεν]] (''Reinhard Gehlen''), πρώην αξιωματικός της αντικατασκοπείας της Βέρμαχτ, οργάνωσε το δίκτυο [[Οντέσσα]], που βοήθησε πολλούς Ναζί να διαφύγουν στη φασιστική Ισπανία του Φράνκο, τη Λατινική Αμερική ή τη Μέση Ανατολή. Ο Γκέλεν κατάφερε να γυρίσει στη Γερμανία και να εργαστεί για την [[CIA]], και το 1956 δημιούργησε την ''[[Bundesnachrichtendienst]]'' (BND), τη Γερμανική υπηρεσία πληροφοριών, την οποία διηύθυνε μέχρι το [[1968]]. Ο [[Κλάους Μπάρμπι]], γνωστός σαν «χασάπης της Λυών» για το ρόλο του ως επικεφαλής της Γκεστάπο, προστατευόταν από το [[1945]] έως το [[1955]] από την αγγλική [[MI-5]] και την [[CIA]], πριν διαφύγει στη Νότια Αμερική όπου, το 1980, υποβοήθησε το [[Πραξικόπημα της κοκαΐνης]] του [[Λουίς Γκαρσία Μέσα Τεχάδα]] στη [[Βολιβία]]. Ο Μπάρμπι τελικά συνελήφθη το [[1983]] και το [[1987]] καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Τον Οκτώβριο του [[2005]] αποκαλύφθηκε ότι ο [[Άριμπερτ Χάιμ]] (''Aribert Heim''), γνωστός και ως «Δόκτωρ Θάνατος», έζησε επί είκοσι χρόνια στην [[Ισπανία]], υπό την προστασία της [[Οντέσσα]], ενώ το [[2007]] εντοπίστηκαν τα ίχνη του στη [[Χιλή]].<ref>Ο Άριμπερτ Χάιμ κατηγορείται για τη δολοφονία εκατοντάδων κρατουμένων με ιατρικές τεχνικές, όπως οι ακρωτηριασμοί χωρίς αναισθητικό για να διαπιστώσει το μέγεθος του πόνου που θα μπορούσε να αντέξει ένα άνθρωπος προτού χάσει τη ζωή του και η αφαίρεση οργάνων από ασθενείς που διατηρούσαν τις αισθήσεις τους. (''Το Βήμα'', 20ης Ιουλίου 2008, σ. Α37, «Ο "Δρ Θάνατος" των ναζιστών»)</ref> Νέες έρευνες (2009) δείχνουν ότι ο Χάιμ είχε αλλάξει όνομα και ζούσε στο [[Κάιρο]].<ref>[{{Cite web |url=http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4500706&ct=2 |title=Εφημ. "Τα Νέα" ''Ο Δόκτωρ θάνατος ζούσε στο Κάιρο'' 6-2-2009] |accessdate=2009-02-06 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20121115141421/http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4500706&ct=2 |archivedate=2012-11-15 |url-status=dead }}</ref> Ο [[Πολ Σέφερ]] (''Paul Schäfer''), που είχε ιδρύσει την «[[Αποικία της Αξιοπρέπειας]]» (''Colonia Dignidad'') στη [[Χιλή]], φυλακίστηκε το 2005, καταδικασμένος για παιδεραστία και για συνέργεια σε εξαφανίσεις αντιφρονούντων.
 
Επιπλέον, σε μερικούς Ναζί που δήλωσαν μετανοημένοι δόθηκε χάρη και τους επιτράπηκε να γίνουν μέλη του [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος]], ανάμεσα στους οποίους ήταν ο [[Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ]] (''Kurt Georg Kiesinger''), που έγινε Καγκελάριος της Γερμανίας στη [[δεκαετία του 1960]], ο [[Χανς Φίλμπινγκερ]] (''Hans Filbinger'') που έγινε πρωθυπουργός του κρατιδίου της [[Βάδη-Βυρτεμβέργη|Βάδης-Βυρτεμβέργης]] και ο [[Κουρτ Βαλντχάιμ]] (''Kurt Waldheim''), που έγινε πρόεδρος της [[Αυστρία|Αυστρίας]] και Γενικός Γραμματέας του [[Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών|Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ)]].