Διονύσιος ο Νεότερος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}
{{πληροφορίες προσώπου}}Ο '''Διονύσιος Β΄ ο Νεότερος''' ήταν γιος του [[Διονύσιος ο Πρεσβύτερος|Διονυσίου του Πρεσβυτέρου]] από τη σύζυγό του [[Δωρίς η Συρακουσία|Δωρίδα]]. Ο πατέρας του τον κράτησε μακριά από τη διαχείριση των κοινών επειδή δυσπιστούσε προς αυτόν, όπως και με όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Κατά το [[367 π.Χ.]], όταν ο Διονύσιος διαδέχτηκε τον πατέρα του στην τυραννία, ήταν 28 ετών και συνήψε αμέσως ειρήνη με τους [[Καρχηδόνα|Καρχηδονίους]]. Ο θείος του [[Δίων των Συρακουσών|Δίων]], για να τον μορφώσει, μετακάλεσε τον φιλόσοφο [[Πλάτων|Πλάτωνα]] από την [[Αρχαία Αθήνα|Αθήνα]], ο οποίος πήγε στις [[Συρακούσες]] το [[366 π.Χ.]]. Όμως ο Διονύσιος ήρθε σε σύγκρουση με τον θείο του Δίωνα, ο οποίος κατέλαβε τις Συρακούσες όταν ο Διονύσιος έλειψε σε εκστρατεία κατά των Λουκανών. Έτσι εξανάγκασε τον Διονύσιο να καταφύγει στους [[Επιζεφύριοι Λοκροί|Επιζεφυρίους Λοκρούς]] της [[Μεγάλη Ελλάδα|Κάτω Ιταλίας]], όπου επί μία δεκαετία τυράννευσε καταπιέζοντας τους πολίτες.
Ο '''Διονύσιος Β΄ ο Νεότερος''' (περί το [[397 π.Χ.]] - [[343 π.Χ.]]) ήταν [[Έλληνας]] πολιτικός που κυβέρνησε τις [[Συρακούσες]] ([[367 π.Χ.]] - [[357 π.Χ.]]). Ο Διονύσιος ο Νεώτερος ήταν γιος και διάδοχος του τυράννου των Συρακουσών [[Διονύσιος ο Πρεσβύτερος|Διονυσίου του Πρεσβυτέρου]] από τη δεύτερη σύζυγό του [[Δωρίς η Συρακουσία|Δωρίδα]] από τους [[Επιζεφύριοι Λοκροί|Λοκρούς]].
 
==Άνοδος==
Μετά τη δολοφονία του Δίωνα από ένα πρώην συνεργάτη του, το [[353 π.Χ.]], ο Διονύσιος κατόρθωσε το [[346 π.Χ.]] να ανακαταλάβει τις Συρακούσες. Οι Σικελιώτες όμως εξεγέρθηκαν κατά του Διονυσίου, ζητώντας την βοήθεια των [[Αρχαία Κόρινθος|Κορινθίων]]. Πράγματι ο στρατηγός των Κορινθίων [[Τιμολέων]] κατέπλευσε το [[345 π.Χ.]] στη [[Σικελία]] και απάλλαξε τις πόλεις από τους τυράννους τους, ενώ νίκησε και τους Καρχηδονίους, τους οποίους περιόρισε στο ΒΔ άκρο της νήσου. Ο Διονύσιος τότε παραδόθηκε και μεταφέρθηκε στην Κόρινθο όπου έζησε σαν ιδιώτης ασκώντας το επάγγελμα του διδασκάλου για να πορίζεται τα προς το ζην.
 
Όταν πέθανε ο πατέρας του (367 π.Χ.) ήταν περίπου 30 ετών αλλά άπειρος να κυβερνήσει επειδή ο πατέρας του δεν τον εμπιστευόταν και τον διατηρούσε μακριά από τις δημόσιες υποθέσεις.<ref>Plutarch (1859). John Dryden and Arthur Hugh Clough (ed.). Plutarch's Lives: Dion</ref> Ο θείος του [[Δίων των Συρακουσών]] κάλεσε τον δάσκαλο του φιλόσοφο [[Πλάτων]] από την [[Αρχαία Αθήνα]] να έρθει να βοηθήσει τον Διονύσιο τον Νεώτερο στην διακυβέρνηση και να τον μετατρέψει σε ένα πρότυπο ''"φιλοσόφου - βασιλιά"'' (366 π.Χ.).
Ο Διονύσιος Β΄ ωστόσο υπό την επίδραση των αντιπάλων του Δίων συνωμότησε με τον ιστορικό [[Φίλιστος|Φίλιστο]], έστειλε τον Δίων εξορία και ανέλαβε εξ΄ολοκλήρου την εξουσία στις Συρακούσες (466 π.Χ.). Η εξουσία του Διονυσίου χωρίς τον Δίων γινόταν όλο και περισσότερο καταστροφική, στάθηκε ανίκανος να κυβερνήσει την πόλη και να διευθύνει τον στρατό της. Ο φιλόσοφος Πλάτων ζήτησε από τον νεαρό τύραννο να καλέσει τον θείο του να επιστρέψει, ο Διονύσιος αντέδρασε χειρότερα, έκανε κατάσχεση της περιουσίας του Δίων και έδωσε την σύζυγο του σε άλλο άντρα. Ο Δίων που ήταν αδιάφορος μέχρι τότε ύστερα από αυτή την πράξη και επειδή η περιουσία του ήταν απαραίτητα για να χρηματοδοτήσει την ζωή του στην Αθήνα αποφάσισε να αντιδράσει στρατιωτικά.
 
==Ανατροπή και επάνοδος==
 
Ο Δίων συμμάχησε με τους [[Ζάκυνθος|Ζακύνθιους]] και επέστρεψε με στρατό στην [[Σικελία]], ο Διονύσιος βρισκόταν στην [[Καυλωνία]], στην [[Καλαβρία]] και ο Δίων μπόρεσε να καταλάβει εύκολα την Ακρόπολη των Συρακουσών. Ο Διονύσιος ο Νεώτερος επέστρεψε ταχύτατα, μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να ανακαταλάβει την Ακρόπολη και να κλείσει ειρήνη με τον Δίων δραπέτευσε στους Λοκρούς, στις Συρακούσες παρέμεινε ο γιος του [[Απολλοκράτης]].
Την εποχή που βρισκόταν ο Διονύσιος Β΄ στην εξορία με πλεονέκτημα τις φιλικές σχέσεις που είχε με τους κατοίκους των Λοκρών κατέλαβε την εξουσία και ανακυρήχτηκε τύραννος της πόλης, κυβέρνησε με μεγάλη σκληρότητα και βιαιοπραγίες. Επέστρεψε στις Συρακούσες οκτώ χρόνια μετά την δολοφονία του Δίωνος (346 π.Χ.) και ανέλαβε ξανά την τυραννία αφού εκμεταλλεύτηκε τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των κατοίκων. Στο διάστημα αυτό πολλές πόλεις στην Σικελία που βρισκόντουσαν την εποχή του πατέρα του στην εξουσία των Συρακουσών επαναστάτησαν και ανεξαρτητοποιήθηκαν με δικούς τους τυράννους. Οι κάτοικοι των Συρακουσών κάλεσαν τις υπόλοιπες πόλεις να συμμαχήσουν για να διώξουν τον Διονύσιο, ο [[Αρχαία Κόρινθος|Κορίνθιος]] στρατηγός [[Τιμολέων]] ήρθε με στρατό να τους βοηθήσει (344 π.Χ.). Ο Διονύσιος ο Νεώτερος κατέφυγε στην Ακρόπολη και παραδόθηκε αφού πρώτα του εγγυήθηκαν την ασφάλεια του και την μετάβαση στην Κόρινθο, πέθανε την επόμενη χρονιά στην Κόρινθο σε άθλιες συνθήκες ασκώντας το επάγγελμα του δασκάλου για να ζήσει (343 π.Χ.).<ref>[[Encyclop?dia Britannica|Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα]], 11η Έκδοση, σ. 284</ref>
 
==Η Έβδομη επιστολή του Πλάτωνα==
 
Στην Έβδομη Επιστολή του Πλάτωνα ο φιλόσοφος επικεντρώνεται στην επιστημονική καλλιέργεια, έμεινε γνωστή σαν ''"Δόγμα του διαφωτισμού"''.<ref>Joseph Cimakasky (2017). The Role of Exaiphnes in Early Greek Literature: Philosophical Transformation in Plato’s Dialogues and Beyond. Lexington Books. σ. 62.</ref> Μετά την δεύτερη επίσκεψη του στην Σικελία ο Πλάτων δέχτηκε μία επιστολή από τον [[Αρχύτας ο Ταραντίνος|Αρχύτα]] με την οποία τον παρακαλούσε να διδάξει τον Διονύσιο τον Νεώτερο και να τον μετατρέψει σε μικρό φιλόσοφο. Στην τρίτη επίσκεψη του στην Σικελία ο Πλάτων προσπάθησε να ελέγξει την πρόοδο του Διονυσίου στο θέμα της φιλοσοφικής καλλιέργειας. Ο Πλάτων στην Έβδομη Επιστολή τονίζει ότι ο σωστός φιλόσοφος έχει μέσα του από τον θεό την φιλοσοφική φλόγα και μπορούσε να την δεχτεί εύκολα, αντίθετα όποιος δεν είναι γεννημένος φιλόσοφος αρνείται την σοφία.<ref>Joseph Cimakasky (2017). The Role of Exaiphnes in Early Greek Literature: Philosophical Transformation in Plato’s Dialogues and Beyond. Lexington Books. σσ. 61 - 62.</ref> Το δόγμα του διαφωτισμού διδάσκει ότι ο αληθινός φιλόσοφος ρυθμίζει από μόνος του τις καθημερινές του ανάγκες με μοναδικό στόχο την διδασκαλία και την μάθηση. Η άποψη του Πλάτωνα ήταν ότι οι φιλόσοφοι θα έπρεπε την εποχή της εκπαίδευσης τους να αναπτύξουν έναν αποφασιστικό χαρακτήρα, όσοι δεν δέχονταν την σκληρή δουλειά απορρίπτονταν, ο Διονύσιος Β΄ αλαζονικά δήλωσε ότι γνωρίζει την διδασκαλία του Πλάτωνα. Στην Έβδομη Επιστολή ο Πλάτων υποπτεύεται ότι ο Διονύσιος έγραψε μιά πραγματεία με την οποία ισχυρίζεται ότι η γνώση της φιλοσοφίας έχει σχέση μόνο με την διδασκαλία, αυτό στάθηκε αιτία να τον απορρίψει.<ref>Joseph Cimakasky (2017). The Role of Exaiphnes in Early Greek Literature: Philosophical Transformation in Plato’s Dialogues and Beyond. Lexington Books. σ. 62.</ref>
 
==Τέχνη==
 
Η [[Encyclop?dia Britannica|Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα]] σημειώνει ότι ο Διονύσιος ο Νεώτερος και ο πατέρας του Διονύσιος ο Πρεσβύτερος ήταν πρωταγωνιστές στον γνωστό θρύλο [[Δαμοκλής|Δαμόκλειος σπάθη]].<ref>https://www.britannica.com/topic/Damocles#ref69546</ref> Ο [[Δάντης]] στο έργο του [[Θεία Κωμωδία]] τον παρουσιάζει σαν ''"Διονύσιος ο Σικελός"'', ήταν μία από τις πολλές ψυχές που έβραζαν σαν τιμωρία για την αιματηρή βία απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Ο γνωστός Αναγεννησιακός Αλχημιστής Μίχαελ Μάιερ (1568 - 1622) σχετίζει έναν θρύλο με τον Διονύσιο Β΄ στο βιβλίο του ''"Οι δραπέτες της Αταλάντης"''. Ο Μίχαελ Μάιερ γράφει ότι ο Διονύσιος ναυάγησε στον [[Κορινθιακός κόλπος|Κορινθιακό]] αλλά έφτασε στην ξηρά επειδή ήξερε κολύμπι, στην συνέχεια έφτασε στην Κόρινθο και έζησε ταπεινά σαν δάσκαλος. Την ιστορία αυτή χρησιμοποίησε ο Μάιερ σαν αλληγορία για να εξηγήσει το φαινόμενο της ''"φιλοσοφικής λίθου"'' που ανέρχεται στην επιφάνεια μέσα από τα ''"φιλοσοφικά ύδατα"''.<ref>Maier, Michael (1617). Atalanta Fugiens. trans. Peter Branwin. Johann Theodor de Bry. Κεφάλαιο 31.</ref> Ο Διονύσιος ο Νεώτερος εμφανίζεται στο έργο της Μάρι Ρενόντ (1905 - 1983) ''"Η μάσκα του Απόλλωνα"''.
 
==Παραπομπές==
<references />
 
==Πηγές==
 
*Joseph Cimakasky (2017). The Role of Exaiphnes in Early Greek Literature: Philosophical Transformation in Plato’s Dialogues and Beyond. Lexington Books.
*Maier, Michael (1617). Atalanta Fugiens. trans. Peter Branwin. Johann Theodor de Bry.
*Plutarch (1859). John Dryden and Arthur Hugh Clough (ed.). Plutarch's Lives: Dion
 
==Εξωτερικοί σύνδεσμοι==
 
*[http://www.mikrosapoplous.gr/texts1.htm Εβδόμη επιστολή] [[Πλάτων|Πλάτωνος]]
 
{{Authority control}}
 
{{Ενσωμάτωση κειμένου|en|Dionysius II of Syracuse}}
 
{{DEFAULTSORT:Διονυσιος νεοτερος}}
 
{{Βιογραφία-επέκταση}}
[[Κατηγορία:Σικελοί τύραννοι]]
[[Κατηγορία:Αρχαίοι Συρακούσιοι]]