Γερμανικός εξπρεσιονισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Διάσωση 1 πηγών και υποβολή 0 για αρχειοθέτηση.) #IABot (v2.0 |
||
Γραμμή 9:
Οι πρώτες εξπρεσιονιστικές ταινίες, [[Ο φοιτητής της Πράγας|''Ο φοιτητής της Πράγας'']] (1913)<ref name="RM">{{Cite book |author=Roger Manvell |authorlink= |title=Henrik Galeen - Films as writer:, Other films: |url=http://www.filmreference.com/Writers-and-Production-Artists-Ei-Gi/Galeen-Henrik.html |publisher=Film Reference |accessdate=2009-04-23}}</ref>, [[Το εργαστήριο του δόκτωρος Καλιγκάρι|''Το εργαστήριο του δόκτωρος Καλιγκάρι'']] (1920), [[Γκόλεμ|''Γκόλεμ'']] (1921)<ref name="RM"/>, [[Νοσφεράτου|''Νοσφεράτου'']] (1922)<ref name="RM"/>, [[Φάντομ|''Φάντομ'']] (1922), [[Σάτεν|''Σάτεν'']] (1923) και [[Το τελευταίο γέλιο|''Το τελευταίο γέλιο'']] (1924), έδιναν έμφαση στον συμβολισμό, το μακιγιάζ και τη σκηνογραφία.
Πολλά ευρωπαϊκά κινήματα της δεκαετίας του 1920 ήθελαν να πειραματιστούν και να δοκιμάσουν πρωτοποριακά για την εποχή πράγματα. Οι πρώτες εξπρεσιονιστικές ταινίες λόγω έλλειψης χρημάτων γυρίστηκαν σε μη-ρεαλιστικά γεωμετρικά παράλογα σκηνικά τα οποία ήταν ζωγραφισμένα με βάση τις αρχές του εξπρεσιονισμού στη ζωγραφική. Το σενάριο και η ιστορία των εξπρεσιονιστικών ταινιών συχνά διαπραγματευόταν θέματα όπως η τρέλα, η [[παράνοια]], η [[προδοσία]] και άλλα τέτοια θέματα (εν αντιθέσει με τα συνηθισμένα ερωτικά έργα ή τις περιπέτειες). Άλλα έργα που εντάσσονται στον γερμανικό εξπρεσιονισμό είναι το "[[Metropolis]]" (1927) του [[Φριτς Λάνγκ]] όπως και το "[[Μ, Ο Δράκος του Ντίσελντορφ|Μ]]" (1931) του ίδιου σκηνοθέτη<ref>
Σαν κίνημα ο γερμανικός εξπρεσιονισμός έζησε λίγα χρόνια. Τα θέματα όμως που διαπραγματεύτηκαν οι ταινίες του παρέμειναν επίκαιρα και στα τέλη της δεκαετίας του 1920 αλλά και τη δεκαετία του 1930. Αυξήθηκε σημαντικά η έμφαση στον φωτισμό και τη σκηνογραφία για τη δημιουργία ατμόσφαιρας στον κινηματογράφο. Αυτή η κινηματογραφική σχολή, που οδήγησε στη δημιουργία του [[φιλμ νουάρ]], μετανάστευσε μαζικά στην [[Αμερική]] όταν οι [[ναζί]] κατέλαβαν την εξουσία. Οι Γερμανοί σκηνοθέτες ήταν πολύ ευπρόσδεκτοι στα αμερικανικά στούντιο και γύρισαν κάποιες ταινίες που άφησαν εποχή<ref>Dickos, Andrew (2002). ''Street with No Name: A History of the Classic Film Noir.'' Lexington: University of Kentucky Press. ISBN 0813122430, pp. 9-34.</ref>.
| |||