Δούκας (λόγιος): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Διάσωση 0 πηγών και υποβολή 0 για αρχειοθέτηση.) #IABot (v2.0
Γραμμή 17:
Το Νοέμβρη του 1452 βρέθηκε στο [[Διδυμότειχο]] τις παραμονές της πολιορκίας και περιγράφει οτι είδε τα άταφα αποκεφαλισμένα πτώματα Βενετών ναυτικών που είχαν συλλάβει και σκοτώσει οι Τούρκοι επειδή πήγαν να περάσουν με σιτηρά τα στενά της Προποντίδας, μπροστά στο νεόκτιστο [[Ρουμελί Χισάρ|Ρούμελι Χισάρ]]. Το φθινόπωρο του 1453 πήγε στην [[Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολη]], τη νέα έδρα του σουλτάνου, όπου ρώτησε κι έμαθε από αυτόπτες μάρτυρες τα γεγονότα της πολιορκίας και της [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453)|Άλωσης]].
 
Το 1455 την άνοιξη έκανε την εμφάνισή του μπρος στο λιμάνι της Μυτιλήνης ο στόλος του [[Χαμζά Μπέι|Χαμζά Μπέη]], πρώτη φορά μετά την Άλωση. Ο Ντομένικο έστειλε το Δούκα με πλούσια δώρα και τρόφιμα για να κερδίσει την ουδετερότητα κι ανεξαρτησία του, όπως κι έγινε<ref>{{Cite journal|title=Decline and Fall of Byzantium to the Ottoman Turks|url=http://dx.doi.org/10.1080/03612759.1976.9945344|journal=History: Reviews of New Books|date=1976-03|issn=0361-2759|pages=106–106|volume=4|issue=5|doi=10.1080/03612759.1976.9945344|first=Philip D.|last=Thomas}}</ref>. Στις 30 Ιουνίου πέθανε ο Ντορίνο κι ο Ντομένικο, που ανέλαβε κι επίσημα καθήκοντα, ξαναέστειλε το Δούκα τον Αύγουστο στο συνηθισμένο του ταξίδι. Ο σουλτάνος του επέτρεψε να του φιλήσει το χέρι και να του κάνει παρέα το απόγευμα. Όμως την άλλη μέρα ο βεζίρης του απαίτησε να έλθει ο ίδιος ο Ντομένικο ενώπιόν του για να εγκριθεί ως νέος τοποτηρητής, αλλιώς το νησί θα δεχόταν μαζική επίθεση. Ο Δούκας επέστρεψε εσπευσμένα στη Λέσβο, ενημέρωσε το Ντομένικο, αυτός έβαλε το μικρό αδελφό του Νικολό στη θέση του και με το Δούκα και μερικούς ευγενείς της γερουσίας αναχώρησαν και πάλι για να βρουν το Μωάμεθ. Αυτός όμως είχε φύγει από την Αδριανούπολη, φοβούμενος την πανώλη που ενδημούσε στη Θράκη. Μάταια τον αναζήτησαν και στη [[Φιλιππούπολη]]. Τελικά μετά από πολλές ταλαιπωρίες τον βρήκαν στη Ζλάτιτσα της Βουλγαρίας<ref name=":1">{{Cite journal|title=Mehmed the Conqueror and His Time. Franz Babinger|url=http://dx.doi.org/10.2307/2847665|journal=Speculum|date=1980-10|issn=0038-7134|pages=765–766|volume=55|issue=4|doi=10.2307/2847665|first=Rudi Paul|last=Lindner}}</ref>. Εκεί κατέβαλαν το φόρο κι ο Ντομένικο εγινε αποδεκτός ως νέος υποτελής άρχοντας αλλά με δυσβάσταχτους όρους: 1) ακόμα μεγαλύτερο φόρο(απο 3000 σε 4000 χρυσά δουκάτα για τη Λέσβο κι ελαφρώς λιγότερα για τη Λήμνο), 2) την υποχρέωση να παραχωρήσει τη [[Θάσος|Θάσο]]<ref>{{Cite web|url=http://www.treccani.it//enciclopedia/domenico-gattilusio_(Dizionario-Biografico)|title=GATTILUSIO, Domenico in "Dizionario Biografico"|website=www.treccani.it|language=it-IT|accessdate=2019-05-22}}{{Dead link|date=Οκτώβριος 2019 }}</ref> και 3) να προστατεύει τους Τούρκους στις ακτές της Μ.Ασίας από Καταλανούς πειρατές. Ο Δούκας, ο Ντομένικο κι η συνοδεία τους ορκίστηκαν, έλαβαν καφτάνια ως δώρα κι έφυγαν γρήγορα για το νησί, δοξάζωντας το Θεό που γλίτωσαν "εκ των χειρών του αλάστορος".
 
Τον Άυγουστο του 1456 ξαναπήγε στην Αδριανούπολη, όχι μόνο για την καταβολή του ετήσιου φόρου αλλά και για να διαπραγματευτεί τη σωτηρία 40 ναυτικών από τη Λέσβο, που 'χαν συλληφθεί από τους Τούρκους στη Λήμνο τον περασμένο Μάιο. Δεν κατάφερε αρχικά να πείσει το σουλτάνο, αλλά ενώ αυτοί ετοιμάζονταν να εκτελεστούν, ο Μωάμεθ άλλαξε γνώμη και τους πούλησε ως σκλάβους για 1000 χρυσά δουκάτα<ref name=":1" />.