Ελαιοτριβείο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[File:Horse-driven olive mill. Vounaria, Messinia.jpg|thumb|Παλαιό ιπποκίνητο ελαιοτριβείο. Βουνάρια Μεσσηνίας.<ref>Γιαννοπούλου Μιμίκα, Το ερευνητικό πρόγραμμα για την ελιά στον νομό Μεσσηνίας. Συνέδριο "Η ελιά και το λάδι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα", 1, 2 Οκτ. 1999, Αθήνα. Πρακτικά δημοσιευμένα από την Ακαδημία Αθηνών, Αθήνα, 2003, σελ. 293-295, εικ. 3, σελ. 470.</ref>]]

{{πηγές|14|03|2015}}

Το '''Λιοτρίβι''', είναι παλιά λέξη για το ''ελαιουργείο''. Στο λιοτρίβι ο βασικός μηχανισμός ήταν οι [[μυλόπετρα|μυλόπετρες]]: Συνήθως κυλινδρικές ή σπανιότερα κωνικές πέτρες, μία έως τέσσερεις, που κυλίονται κυκλικά πάνω σε επίπεδη επιφάνεια αλέθοντας τις ελιές. Συνήθως η άλεση γίνεται μέσα σε κλειστό χώρο που ονομάζεται '''Κόθρος'''. Μέσα στον Κόθρο αδειάζεται ο [[ελιά|ελαιόκαρπος]] τον οποίο πολτοποιούν οι πέτρες περιστρεφόμενες. Πολύ παλιά, η κίνηση περιστροφής των πετρών γίνονταν με ζώα, συνήθως γαϊδούρια ή άλογα, αργότερα με μηχανικά μέσα. Όταν ο πολτός ήταν έτοιμος, (κατά την κρίση των υπευθύνων) μεταφερόταν σε ειδικά σακιά που λέγονταν '''μουτάφια''' ή '''τσόλια'''. Αυτά τοποθετούνταν σε πιεστήριο με κοχλία, κοινώς «βίδα», που τα πίεζε και έτσι έβγαινε το λάδι. Η βίδα περιστρεφόταν χειρονακτικά. Αργότερα χρησιμοποιούνταν υδραυλικά πιεστήρια.