Αγησίλαος Β΄ της Σπάρτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
DESPOTEC (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
DESPOTEC (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 6:
Ο Αγησίλαος ήταν γιος του Αρχιδάμου Β΄ (βασιλιάς το 476-427 π.Χ).και της δεύτερης γυναίκας του, Ευπώλιας, ετεροθαλής αδελφός του Άγη Β΄(βασιλιάς το 427-401/400 π.Χ.) και αδελφός της Κυνίσκας της πρώτης γυναίκας που πέτυχε νίκη στους Ολυμπιακούς αγώνες.<ref>{{Cite book|title=Πλούταρχου, Βίοι, Αγησίλαος, και του ίδιου Λακωνικά Αποφθέγματα|first=|last=|publisher=|isbn=|year=|location=|page=|quote=}}</ref> Μας έχουν διασωθεί λίγες πληροφορίες για τα νεανικά χρόνια του Αγησίλαου. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως ήταν κουτσός από το ένα πόδι και ότι δεν προοριζόταν για βασιλιάς μιας και είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό τον Άγη Β΄, ο οποίος είχε ήδη ένα γιο τον Λεωτυχίδα. Ο Αγησίλαος έλαβε την τυπική διαπαιδαγώγηση από την οποία περνούσε κάθε ένας Σπαρτιάτης ("αγωγή") και όταν πέθανε ο αδελφός του, Άγης Β΄ ανέκυψε θέμα διαδοχής μιας και ο Λεωτυχιδας παραμερίστηκε ως μη γνήσιο παιδί του Άγη Β΄ (φήμες θέλανε τη μητέρα του Τιμαία να ισχυρίζεται, ότι τον είχε αποκτήσει από τον Αθηναίο στρατηγό και πολιτικό Αλκιβιάδη, ο οποίος είχε βρει καταφύγιο στη Σπάρτη το 415 π.Χ.). Ωστόσο η άνοδος του Αγησίλαου στο θρόνο υποβοηθήθηκε σημαντικά και από την παρέμβαση του Λύσανδρου, ο οποίος έχοντας αποκτήσει τεράστια επιρροή στην πολιτική ζωή της πόλης του πίστευε πως ο νέος βασιλιάς θα ήταν υποχείριο του.<ref>{{Cite book|title=Πλούταρχου, Βίοι, Αγησίλαος. Ξενοφώντος Ελληνικά Βιβλίο Γ΄|first=|last=|publisher=|isbn=|year=|location=|page=|quote=}}</ref> Ο Λύσανδρος και ο Αγησίλαος είχαν αναπτύξει μια πολύ στενή φιλία (η οποία έφτανε μέχρι τα όρια της σχέσης εραστή και ερωμένου) και αυτή η σχέση αποδείχθηκε καταλυτική για τη μετέπειτα πορεία του Αγησιλάου.<ref>{{Cite book|title=Πλούταρχου, Βίοι, Αγησίλαος|first=|last=|publisher=|isbn=|year=|location=|page=|quote=}}</ref>
 
== Μικρασιατική εκστρατεία (396-394 π.Χ.) ==
Στο πρώτο έτος της βασιλείας του, η Σπάρτη συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη της συνωμοσίας του Κινάδωνα, στόχος της οποίας ήταν η ανατροπή του πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος.<ref>{{Cite book|title=Ξενοφώντος, Ελληνικά Βιβλίο Γ΄|first=|last=|publisher=|isbn=|year=|location=|page=|quote=}}</ref> Το Λίγο αργότερα το 396 π.X. εκστράτευσεοι εναντίονΣπαρτιάτες τωνπληροφορήθηκαν, Περσώνότι μεοι σκοπόΠέρσες επιδίδονται σε μεγάλες ναυτικές προετοιμασίες και αποφάσισαν να απελευθερώσειστείλουν τιςτον πόλειςΑγησίλαο τηςμε ένα εκστρατευτικό σώμα στη [[Μικρά Ασία με σκοπό την υποστήριξη και απελευθέρωση των ελληνικών πόλεων της Ιωνίας. Το σώμα αυτό αποτελούνταν από 30 Σπαρτιάτες, 2000 νεοδαμώδεις και 6000 συμμάχους στρατιώτες. Θέλοντας να δώσει πανελλήνια χροιά στην εκστρατεία του, ο Αγησίλαος ήρθε στην Αυλίδα και θυσίασε στην Άρτεμη μιμούμενος τον Αγαμέμνονα. Η ευσεβής αυτή πράξη αμαυρώθηκε ωστόσο από τη συμπεριφορά των Βοιωταρχών, οι οποίοι τον πρόσταξαν να μην πραγματοποιήσει τη θυσία και πέταξαν τα θυσιαζόμενα σφάγια από το βωμό<ref>{{Cite book|Μικράςtitle=Ξενοφώντος Ασίας]]Ελληνικά Βιβλίο Γ΄.|first=|last=|publisher=|isbn=|year=|location=|page=|quote=}}</ref>. Η πρώτη πόλη που κατέλαβε ήταν η [[Έφεσος]], η οποία πέρασε υπό την κηδεμονία του. Ο σατράπης της [[Καρία]]ς [[Τισσαφέρνης]] του ζήτησε να εγκαταλείψει την [[Ασία]], αλλά ο Αγησίλαος Β' βάδισε προς την [[Φρυγία]], ξεγελώντας τον. Εκεί σατράπης ήταν ο [[Φαρνάβαζος Β΄ της Φρυγίας|Φαρνάβαζος Β΄]]. Ο Αγησίλαος Β' έφθασε στο [[Δασκύλιον Μυσίας|Δασκύλιο]], όπου όμως αναχαιτίσθηκε από το περσικό ιππικό και επέστρεψε στην Έφεσο.
 
Λίγο αργότερα ξεγέλασε πάλι τον Τισσαφέρνη και έφτασε μέχρι τον [[Πακτωλός|Πακτωλό]] ποταμό, όπου νίκησε σε μάχη τους Πέρσες. Ο νέος σατράπης της Καρίας [[Τιθραύστης]] έπεισε τον Αγησίλαο Β΄ να εγκαταλείψει την [[Καρία]], πληρώνοντάς τον με τριάντα τάλαντα. Το 394 π.Χ., ενώ ετοιμαζόταν για την εκστρατεία στα βάθη της Ασίας και είχε κατασκευάσει στόλο με επικεφαλής τον Πείσανδρο, του έστειλαν μήνυμα να επιστρέψει πίσω, διότι η Σπάρτη βρισκόταν σε κίνδυνο.