Κωνσταντίνος Παρθένης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Προς το τέλος της ζωής του, ο Παρθένης έπαθε παράλυση και σταμάτησε κάθε δραστηριότητα. Τον Απρίλιο του 1967 -ένα χρόνο νωρίτερα είχε πεθάνει η γυναίκα του- το δικαστήριο έθεσε τον Παρθένη υπό δικαστική απαγόρευση. Στις 25 Ιουλίου του 1967, ο Παρθένης άφησε την τελευταία του πνοή, σε συνθήκες ένδειας και απομόνωσης, ενώ η κόρη του Σοφία (1908-1982) και ο γιος του Νίκος (πεθ. 1999) είχαν ήδη εμπλακεί σε δικαστική διαμάχη για την κηδεμονία του παράλυτου πατέρα τους<ref>Για το θλιβερό τέλος του Παρθένη, βλ. [http://istoria.gr/aug02/3.htm «O αργός θάνατος του Kων. Παρθένη»] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20080603042220/http://istoria.gr/aug02/3.htm |date=2008-06-03 }}, ''Ιστορία Εικονογραφημένη'', Αύγουστος 2002.</ref>. Η Σοφία μάλιστα πέθανε έπειτα από πυρκαγιά στο σπίτι που διέμενε, εντελώς μόνη, στις 8 Δεκεμβρίου 1982. <ref>Τα Νέα, Οικτρό τέλος της κόρης του Παρθένη, 9-12-1982, σελ. 3.</ref> Είχε προγηθεί και άλλη πυρκαγιά στο σπίτι της που την οδήγησε στην απόφαση να δωρίσει όλα τα έργα του πατέρα της στην Εθνικη Πινακοθήκη. Ο [[Μαρίνος Καλλιγάς]], διευθυντής της [[Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου|Εθνικής Πινακοθήκης]], είπε μεταξύ άλλων στον επικήδειο που εκφώνησε: "''Ο Παρθένης άνοιξε τα μάτια μας σε μια ακόμη -έως τότε άγνωστη- μορφή του τόπου μας. Απεκάλυψε μια κρυμμένη έκφρασή της. Άλλαξε την πορεία της καλλιτεχνικής μας όρασης. Σφράγισε με την προσωπικότητά του μια κρίσιμη εποχή''".<ref>''Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Παρθένη'', Ιστορικό Λεύκωμα 1967, σελ. 148, Καθημερινή (1997)</ref>.