Κοινωνιολογία της εκπαίδευσης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι θεωρητικοί του δομικού λειτουργισμού πιστεύουν ότι η [[κοινωνία]] τείνει προς την ισορροπία και τη κοινωνική τάξη. Βλέπουν τη κοινωνία ως ένα ανθρώπινο σώμα, στο οποίο θεσμοί, όπως η εκπαίδευση, είναι σαν σημαντικά όργανα τα οποία κρατούν τη κοινωνία/σώμα υγιές. Η κοινωνική υγεία σημαίνει το ίδιο με τη κοινωνική τάξη, και είναι διασφαλισμένη όταν σχεδόν όλοι αποδέχονται τις γενικές ηθικές αξίες της κοινωνίας τους. Ως εκ τούτου, οι δομικοί λειτουργιστές πιστεύουν ότι ο στόχος των βασικών θεσμών, όπως η εκπαίδευση, είναι να κοινωνικοποιήσει τα παιδιά και τους εφήβους. Η [[κοινωνικοποίηση]] είναι η διαδικασία μέσω της οποίας η νέα γενιά παίρνει τη [[γνώση]], τις συμπεριφορές και τις αξίες που θα χρειαστούν ως παραγωγικοί πολίτες. Παρόλο που αυτός ο στόχος δηλώνεται στο επίσημο πρόγραμμα σπουδών, επιτυγχάνεται κυρίως μέσω του “κρυφού προγράμματος σπουδών”, μια λεπτότερη, αλλά παρ’ όλα αυτά ισχυρή, κατήχηση των προτύπων και αξιών της ευρύτερης κοινωνίας. Οι μαθητές μαθαίνουν αυτές τις αξίες γιατί η [[συμπεριφορά]] τους στο [[σχολείο]] ρυθμίζεται μέχρις ότου τις εσωτερικεύσουν σταδιακά και τις αποδεχτούν. Η εκπαίδευση πρέπει, όμως, να έχει και μια άλλη λειτουργία. Καθώς διάφορες δουλειές μένουν κενές, θα πρέπει να συμπληρωθούν με τα κατάλληλα άτομα. Επομένως, ο άλλος σκοπός της εκπαίδευσης είναι να ταξινομήσει και να κατατάξει τα άτομα για τοποθέτηση στην αγορά εργασίας[Μουνρό(Munro), 1997]. Τα άτομα με υψηλές επιδόσεις θα εκπαιδεύονται για τις πιο σημαντικές δουλειές και σαν ανταμοιβή θα λαμβάνουν τα υψηλότερα εισοδήματα. Αυτοί με τις χαμηλότερες επιδόσεις θα λαμβάνουν τις λιγότερο απαιτητικές(πνευματικά σε κάθε περίπτωση, αν όχι και σωματικά) δουλειές, και ως εκ τούτου το μικρότερο εισόδημα.

 

 

===Εκπαίδευση και κοινωνική αναπαραγωγή===