Φρειδερίκος Β΄ της Πρωσίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Όταν τελικά ανέβηκε στο θρόνο της [[Πρωσία|Πρωσίας]] σε ηλικία 28 ετών, το 1740, μετά τον θάνατο του πατέρα του, έθεσε σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα αναζωογόνησης της οικονομίας και ενίσχυσης του Στρατού, ο οποιόςοποίος αποτελούσε και την κυριότερη μέριμνα του. Ως βασιλιάς υπήρξε ιδιαίτερα συγκεντρωτικός ("Όλα τα θέματα πρέπει να μου αναφέρονται") και αυταρχικός, έδειχνε δε ελάχιστη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, τρέφοντας μία μόνιμη καχυποψία ("Όσο περισσότεροι δημόσιοι λειτουργοί, τόσο περισσότεροι κλέφτες").

Η εφευρετικότητα του σε ό,τι αφορούσε την πολεμική τέχνη ήταν αδιαμφισβήτητη. Ο Φρειδερίκος ήταν πρόθυμος να επωφεληθεί από την εμπειρία του ("Μόνο ένας ανόητος θα μπορούσε να ισχυρισθεί, ότι ήταν το ίδιο ψύχραιμος κατά την πρώτη του μάχη όσο και κατά τη δέκατη"). Το σωματικό σθένος, που του εξασφάλισε η σκληρή διαπαιδαγώγηση ("Είμαι πάνω στο άλογο μου ακόμη και άρρωστος, όταν άλλοι στη θέση μου θα βρίσκοτανβρίσκονταν στο κρεβάτι κλαψουρίζοντας"), βρήκε το ταίρι τηςτου στην οξύνοια και στην αποφασιστικότητα ("Όλος ο κόσμος καταφρονεί τους στρατιωτικούς διοικητές, οι εφημερίδες τους χλευάζουν, αλλά από τους χιλιάδες που τους ασκούν κριτική δεν μπορεί να βρει κανένας ούτε έναν που να μπορεί να διοικήσει ακόμη και ένα τάγμα").

Επεξέτεινε το κράτος του σε σημαντικό βαθμό, αντιμετωπίζοντας τις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις με επιτυχία, ιδιαίτερα κατά τον [[Επταετής Πόλεμος|Επταετή Πόλεμο]] με το τελοςτέλος του οποίου η Πρωσία είχε καταστεί μεγάλη δύναμη στην Ευρώπη. Αυτό το γεγονός, οι απαράμιλλες ικανότητες στην διπλωματία αλλά και στο πεδίο της μάχης, όπως και η μεγάλη του μόρφωση, και οι γνωριμίες με μεγάλες προσωπικότητες της εποχής, όπως ο [[Βολταίρος]], του χάρισαν την προσωνυμία '''Φρειδερίκος ο Μέγας'''.