Δημήτρης Λιαντίνης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

| ιστοσελίδα =

}}

== Η ζωή του ==

Γεννήθηκε στις [[23 Ιουλίου]] του [[1942]] στην Λιαντίνα Λακωνίας τής κοινότητα Πολοβίτσας. Το επώνυμό του ήταν Νικολακάκος, το οποίο άλλαξε σε Λιαντίνης καθώς ο τόπος καταγωγής του είναι το χωριό [[Λιαντίνα Λακωνίας|Λιαντίνα]] της [[Λακωνία]]ς. Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο της Σπάρτης. Το 1966 αποφοίτησε από το Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Σπούδασε κλασσικές γνώσεις και ανθρωπολογία. Από το 1968 μέχρι το 1970 υπηρέτησε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση στους [[Μολάοι Λακωνίας|Μολάους Λακωνίας]]. Τον Οκτώβριο του 1970 μετέβη στο [[Μόναχο]], όπου παρέμεινε μέχρι το 1972 και σπούδασε τη [[γερμανική γλώσσα]], διδάσκοντας συγχρόνως ως φιλόλογος στο ιδιωτικό ελληνικό σχολείο της Otto Gesellschaft του Μονάχου. Παράλληλα μελετά αδιάκοπα τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ενώ υπήρξε και μέλος του σωματείου «Οδύσσεια», που υποστήριζε την καύση των νεκρών. Από το 1973 μέχρι το 1974 υπηρέτησε εκ νέου στη Μέση Εκπαίδευση στις [[Θεσπιές Βοιωτίας]] και το 1974-75 στο Γυμνάσιο Αρρένων στη [[Θήβα]]. Το 1975 διορίστηκε βοηθός στο Εργαστήριο Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978 έγινε Διδάκτωρ με βαθμό «άριστα» και θέμα της διδακτορικής διατριβής: «Η παρουσία του ελληνικού πνεύματος στις ελεγείες του Duino του [[Ράινερ Μαρία Ρίλκε]]».

Την 1η Ιουνίου 1998 ο Λιαντίνης εξαφανίστηκε αφήνοντας γράμμα προς την κόρη του, στο οποίο δήλωνε πως είχε αποφασίσει «να αφανισθεί αυτοθέλητα», όπως χαρακτηριστικά έγραφε. Η υπόθεση της εξαφάνισής του απασχόλησε την κοινή γνώμη, λόγω ιδιαίτερης προβολής από τα ΜΜΕ. Στις 6 Ιουλίου του 2005, ο συγγενής του Παναγιώτης Νικολακάκος, ο οποίος ήταν ο μόνος που γνώριζε το σημείο θανάτου του, οδήγησε την κόρη του Λιαντίνη σε μία σπηλιά του Ταϋγέτου, όπου μέσα κείτονταν ο ίδιος<ref>{{cite news | url=http://archive.enet.gr/online/online_hprint?&id=27469952 | title=Έφυγε κοιτώντας την ανατολή | date=7 Ιουλίου 2005 | accessdate=13 Φεβρουαρίου 2011 | author=Μακεδονοπούλου, Φωτεινή | newspaper=Ελευθεροτυπία}}</ref>. Αργότερα ο αδερφός του, Γιώργος Νικολακάκος, αποκάλυψε ότι ο Λιαντίνης είχε δώσει ακριβείς οδηγίες για πότε να αποκαλυφθεί το μέρος του που βρισκόταν<ref>https://www.youtube.com/watch?v=DXTmXakaYC0</ref>. Όπως έγραψε στο τελευταίο γράμμα στην κόρη του, είχε προετοιμάσει αυτή τη στιγμή βήμα-βήμα μια ολόκληρη ζωή<ref>{{cite news|last=Σπυροπούλου|first=Λιάνα|title=Η ζωή μου, μια προσεχτική μελέτη θανάτου Μάλιστα όπως ο ίδιος είπε θέλησε να συναντήσει τον θάνατο του Εμπεδοκλή.|url=http://archive.enet.gr/1998/06/04/on-line/keimena/greece/greece2.htm|accessdate=13 Φεβρουαρίου 2011|newspaper=Ελευθεροτυπία|date=4 Ιουνίου 1998|archiveurl=https://web.archive.org/web/20021221213336/http://archive.enet.gr/1998/06/04/on-line/keimena/greece/greece2.htm|archivedate=2002-12-21|url-status=dead}}</ref>.

 

== Το γράμμα ==

{{απόφθεγμα|απόφθεγμα=<blockquote>''Διοτίμα μου,''<br>''Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.<nowiki/>''<br>''Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.''<br>''Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.''<br>''Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.''<br>''Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπουκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή.''<br>''Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.''<br>''Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.''<br>''Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή,<ref>Διγενής: γαμπρός του Δ. Λιαντίνη εκείνη την εποχή.</ref> το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης''<br>''Έζησα έρημος και ισχυρός.''<br>''Λιαντίνης<nowiki/>''<br>''Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές<ref>Οι μορφές στεφανώθηκαν στις 3/6/1998.</ref> Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου στη Σπάρτη.''</blockquote>|πλάτος=1000px|align=center}}

== Εργογραφία ==

* {{cite book|last=Δημητρακόπουλος|first=Θανάσης|title=Το αίνιγμα και το φως. Η βιο-τεχνία του Δημήτρη Λιαντίνη|year=2008|publisher=Νήσος|isbn=978-960-8392-57-1|pages=132}}</ref>

== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==

* [http://www.youtube.com/watch?v=x2DzL5fBWg8 «Πέθανε ο Θεός» (ομιλία στο Ηρώδειο 1995)]

* [https://www.youtube.com/watch?v=PV1USQuu3Bo&list=UUzIZonWhQRQ9jA1jDhCJZOg «Η Ωραία Ελένη, ως νοητική εποπτεία, από τον Όμηρο έως τον Ελύτη» (μάθημα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών)]