Μονσεράτ Καμπαγιέ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
καριερα |
διόρθωση ορθογραφικών - φραστικών λαθών |
||
Γραμμή 6:
== Βιογραφία ==
Η Καμπαγιέ γεννήθηκε στην Βαρκελώνη στις 12 Απριλίου 1933. Προερχόταν από φτωχή οικονομικά οικογένεια. Σπούδασε μουσική στο κονσερβατόριο του Λισέου και τεχνική του τραγουδιού μαζί με τους Napoleone Annovazzi, Eugenia Kemény και Conchita Badía. Αποφοίτησε με χρυσό μετάλλιο το 1954. Μετέπειτα μετακόμισε
Το 1962, η Καμπαγιέ επέστρεψε στην Βαρκελώνη και έκανε το ντεμπούτο της στο Λισέου με τον ομώνυμο ρόλο στο έργο του Στράους ''Arabella''. Από το φθινόπωρο του 1962 μέχρι την άνοιξη του 1963 έκανε περιοδεία στο Μεξικό, ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο στο έργο του Μασενέ ''Manon'' στο Palacio de Bellas Artes. Ακολούθησαν αρκετές επιτυχημένες εμφανίσεις στο Λισέου το 1963.
Γραμμή 13:
== Καριέρα ==
Η διεθνής αναγνώριση της Καμπαγιέ ήρθε το 1965 όταν αντικατέστησε
Τον Δεκέμβριο του 1965, επέστρεψε στο Carnegie Hall για την δεύτερη συμμετοχή της στην όπερα μπελ κάντο, όπου ενσάρκωσε τον ρόλο της Βασίλισσας Ελισάβετ Ι στο έργο ''Roberto Devereux'' του Ντονιτσέττι. Η Καμπαγιέ ολοκλήρωσε την χρονιά 1965 με την πρώτη της εμφάνιση στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης στις 22 Δεκεμβρίου 1965, όπου εμφανίστηκε ως Marguerite στο έργο του Gounod ''Faust'' μαζί με τον John Alexander στον ομώνυμο ρόλο, τον Justino Díaz ως
Το 1966, η Καμπαγιέ έκανε την πρώτη της εμφάνιση στην Λυρική Όπερα της Φιλαδέλφεια ως Maddalena di Coigny στο ''Andrea Chénier'' του Giordano και την πρώτη της εμφάνιση μπροστά στο ιταλικό κοινό στο Maggio Musicale Fiorentino ως Leonora στο έργο του Βέρντι ''Il trovatore'' ενώ ακολούθησε το έργο του Μπελίνι ''Il pirata'' το 1967. Επέστρεψε στην Φιλαδέλφεια το 1967 όπου ερμήνευσε τους ομώνυμους ρόλους στα έργα του Πουτσίνι ''Τόσκα'' και ''Μαντάμα Μπαντερφλάϊ''. Επέστρεψε επίσης στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης όπου ερμήνευσε τρεις ηρωίδες του Βέρντι : την Leonora μαζί με τον Richard Tucker ως Manrico, την Δεισδαιμόνα στον ''Οθέλλο'' μαζί με τον James McCracken στον ομώνυμο ρόλο και την Βιολέτα στην ''Λα Τραβιάτα'' μαζί με τους Tucker και George Shirley οι οποίοι εναλλάσσονταν στον ρόλο του Αλφρέντο. Ο τελευταίος ρόλος τής χάρισε ακόμα μεγαλύτερη αναγνώριση στους κριτικούς και στο κοινό των ΗΠΑ. Το 1968 συνέχισε στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης με τον ομώνυμο ρόλο από το έργο ''Luisa Miller'' του Βέρντι και το 1969 με τον ρόλο της Liù στο έργο του Πουτσίνι ''Turandot'', με τον Birgit Nilsson στον ομώνυμο ρόλο και τον James King στον ρόλο του Calàf. Επέστρεψε στην Φιλαδέλφεια όπου ερμήνευσε τον ρόλο της Imogene στο έργο του Μπελίνι ''Il pirata'' (1968) και τον ομώνυμο ρόλο στο έργο ''Lucrezia Borgia'' (1969).
Γραμμή 29:
Έχοντας χάσει κάποια από την πρώιμη λάμψη της και την καθαρότητα της φωνής της, η Καμπαγιέ ανέλαβε πιο δραματικούς ρόλους. Το 1978, ήταν η Τόσκα στο Σαν Φρανσίσκο με τον Παβαρότι, η Νόρμα στην Μαδρίτη και η Adriana Lecouvreur στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης με τον Καρέρας. Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1980 συνέχισε να εμφανίζεται συχνά στην Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης, σε ρόλους όπως της Τόσκα (1980, 1985) και της Elisabetta (1985) αλλά και σε συναυλίες το 1981 και το 1983. Η τελευταία εμφάνισή της στην Μητροπολιτική Όπερα ήταν στις 10 Οκτωβρίου 1985 στο έργο ''Tosca'' μαζί με τον Παβαρότι ως Cavaradossi και τον Cornell MacNeil ως Scarpia.
Η φωνή της ήταν χαρακτηριστική για την καθαρότητά της, τον έλεγχό της και την δυναμική της. Την θαύμαζαν λιγότερο για το δραματικό ύφος και τις δραματικές υποκριτικές της ικανότητες αλλά την θαύμαζαν περισσότερο για την εξαιρετική τεχνική της, τις φωνητικές σκιάσεις της και την απαλή ερμηνεία της
== Μετέπειτα χρόνια ==
Γραμμή 52:
== Προσωπική ζωή ==
Η Καμπαγιέ παντρεύτηκε τον Ισπανό τενόρο Μπερναμπέ Μαρτί το 1964. Απέκτησαν δυο παιδιά.
== Θάνατος ==
| |||