Υποθαλάσσια σήραγγα Πρέβεζας - Ακτίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η ζεύξη Πρέβεζας - Ακτίου ήταν ένα σημαντικό όνειρο αναπτυξιακού έργου, με το οποίο θα συνδέονταν η [[Ήπειρος]] με την [[Στερεά Ελλάδα]] ([[Ακαρνανία]]). Ως έργο, εξαγγέλλονταν προεκλογικά επί δεκαετίες. Αρχικά, επιθυμία της τοπικής κοινωνίας ήταν να κατασκευαστεί μια εναέρια καλωδιωτή - κρεμαστή γέφυρα. Όμως το έτος [[1991]] ανακοινώθηκαν οι πρώτες μελέτες του [[ΥΠΕΧΩΔΕ]] , οι οποίες περιέγραφαν τη ζεύξη ως υποθαλάσσια σήραγγα μήκους 600 μέτρων, από τη θέση Κυανή Ακτή [[Πρέβεζα]]ς μέχρι το [[Άκτιο]] Αιτωλοακαρνανίας. Υπενθυμίζεται ότι την εποχή εκείνη επικρατούσε πολεμικό κλίμα στα Βαλκάνια ([[Διάλυση της Γιουγκοσλαβίας|διάσπαση Γιουγκοσλαβίας]]), αλλά και ο [[Πόλεμος του Κόλπου|Πόλεμος του Κόλπου, μεταξύ ΗΠΑ και Ιράκ]] (Desert Storm / «Καταιγίδα της Ερήμου»), και το αεροδρόμιο του [[ΝΑΤΟ]] στο [[Άκτιο]] φιλοξενούσε τα κατασκοπευτικά αεροσκάφη AWACS, που έκαναν συνεχείς πτήσεις. Εγγράφη και κυκλοφορούσε ευρέως, ότι ήταν στρατιωτικοί οι λόγοι επιλογής της Υποθαλάσσιας Σήραγγας έναντι της καλωδιακής γέφυρας, πρός αποφυγήν ενδεχόμενου μελλοντικού βομβαρδισμού της,<ref>Εφημερίδα Τοπική Φωνή: «Στρατιωτικοί οι λόγοι επιλογής της υποθαλάσσιας Σήραγγας, έναντι της καλωδιακής γέφυρας», 10-10-1993.</ref> ενώ επιπλέον τέθηκαν και λόγοι προστασίας του θαλάσσιου οικοσυστήματος, όπως αναφέρθηκε αργότερα σε ομιλία εκπροσώπου της εταιρείας στήνστην Θεοφάνειο αίθουσα (να μην ενοχλούνται τα ψάρια από τα φώτα και τον θόρυβο της καλωδιωτής γέφυρας).{{πηγή}}

Παράλληλα με την κατασκευή των στοιχείων, στον πυθμένα του διαύλου Ακτίου Πρέβεζας έγιναν γεωτρήσεις οπών, οι οποίες γεμίστηκαν με κροκάλες χαλικιών (χαλικοπάσσαλοι). Αυτό είναι μέρος αντισεισμικής τεχνολογίας. Επίσης έγινε διαμόρφωση αύλακας του πυθμένος ώστε να υποδεχθεί ομαλά τα στοιχεία από οπλισμένο σκυρόδεμα. Στις 15 Ιουλίου [[1998]], ο επίγειος γερανός (σήμερα βρίσκεται εγκατελλειμμένοςεγκαταλελειμμένος 100 μέτρα από το Ακρί στόστο Ακτιο) έσκαψε το ανάχωμα που προστάτευε τη νηοδόχο από τα νερά της θάλασσας και τα νερά μπήκαν σε αυτήν.{{πηγή}}

Το καλοκαίρι του [[1998]], σταδιακά τέσσερα ρυμουλκά μετέφεραν τα στοιχεία στο θαλάσσιο χώρο πάνω από την γραμμή χάραξης της σήραγγας, όπου και ποντίστηκαν με σταδιακή είσοδο νερού μέσα τους (βαλβίδες εισόδου-εξόδου). Στο έργο αυτό συνέβαλαν δεκάδες ειδικευμένοι δύτες, που φρόντισαν τα στοιχεία να καθίσουν στη σωστή θέση του βυθού (27 μέτρα μέγιστο βάθος), να ταιριάξουν το ένα δίπλα στο άλλο, και να εφαρμόσουν με στεγανή μέθοδο οπών, συρματόσχοινων και πλαστικών μόνωσης. Τα συρματόσχοινα καθοδηγούνταν από δύτες μέσα στις οπές και στη συνέχεια με μοχλούς και κινητήρες σφίγγονταν, και το ένα στοιχείο σφήνωνε στόστο άλλο. Στις 20 Μαΐου [[1999]], η κατασκευή της σήραγγας βρίσκονταν στην πόντιση του έκτου στοιχείου. Μετά την πόντιση στην έτοιμη αύλακα και μετά την συναρμολόγηση των έξι στοιχείων της σήραγγας, όλο το έργο σκεπάστηκε με σωρούς από χαλίκια ώστε να ομαλοποιηθεί και να προστατευθεί η οροφή των στοιχείων και να αποτελέσει τμήμα της συνέχειας του βυθού.{{πηγή}}

Στα τέλη του [[1999]], η σήραγγα Ακτίου Πρέβεζας ήταν πρακτικά έτοιμη, αλλά τότε από ασφαλιστικά μέτρα προς το [[Συμβούλιο της Επικρατείας]], από κατοίκους του Παντοκράτωρα, μπλοκαρίστηκαν οι εργασίες της εξόδου προς Πρέβεζα. Στις 28 Ιουνίου [[2000]], η εφημερίδα της Πρέβεζας «Νικόπολη» έγραψε ότι το Συμβούλιο Επικρατείας απέρριψε την προσφυγή κατοίκων του Παντοκράτωρα σχετικά με τις απαλλοτριώσεις ακινήτων της περιοχής πρόσβασης της υποθαλάσσιας σήραγγας Πρέβεζας-Ακτίου.<ref>Εφημερίδα Νικόπολη: Απορρίφθηκαν οι προσφυγές κατοίκων κατά της σήραγγας Ακτίου - Πρέβεζας, 28-06-2000</ref> Η διαδικασία εκδίκασης ολοκλρώθηκεολοκληρώθηκε σχετικά σύντομα και τα έργα συνεχίστηκαν και μάλιστα αυτή τη φορά με νέο γενικό διευθυντή, τον Βρετανό Ρόμπερτ Γουάιτ, ο οποίος μόλις είχε αποπερατώσει ανάλογη σήραγγα στο [[Χονγκ Κονγκ]].