Σηκουανοί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 6:
== Ιστορία ==
[[Αρχείο:
Η πρώτη αναφορά στους Σηκουάνες γίνεται από τον [[Στράβων|Στράβωνα]]. Αναφέρει τις επιδρομές τους στην Ιταλία, μαζί με άλλες γαλατικές και γερμανικές φυλές.<ref>Στράβων, ''[[Γεωγραφικά]]'', Βιβλίο IV, κεφ. 3, 2</ref> Αυτό το χωρίο θεωρείται γενικά ότι αναφέρεται στις γαλατικές εισβολές του 4ου αιώνα π.Χ., η οποία οδήγησε στην πτώση της Ρώμης από τους Σενόνες του Βρέννου<ref>Σ' αυτόν αποδίδεται η περίφημη φράση Fae victis (= Ουαί τοις ηττημένοις), την οποία χρησιμοποίησε όταν οι Ρωμαίοι διαμαρτυρήθηκαν για το υπερβολικό ποσό λύτρων που ζήτησε ο Βρέννος για να αποσύρει τα στρατεύματά του. </ref> ή σε παλιότερες μεταναστεύσεις που έκαναν οι Βιτούριγες.
Ο [[Πλούταρχος]] αναφέρεται επίσης στους Σηκουανούς. Στους [[Βίοι Παράλληλοι|''Βίους Παράλληλους'']] διηγείται ότι κατά τη διάρκεια των επιδρομών των [[Κίμβροι|Κίμβρων]] και [[Τεύτονες (λαός)|Τευτόνων,]] μετά την ήττα τους από τον Μάριο το 101 π.Χ., οι Τεύτονες ηγέτες κυνηγήθηκαν από τους Σηκουανούς στις Άλπεις, που τους συνέλαβαν και τους παρέδωσαν στους Ρωμαίους. <ref>Πλούταρχος, ''Βίοι Παράλληλοι,'' βιβλίο VII'', Βίος του Μάριου''</ref> Τα αποτελέσματα αυτής της δράσης τους κατέληξαν σε μια συμμαχία με τους Ρωμαίους, και ο αρχηγός τους Catamantaloedes, έλαβε τον τίτλο του «φίλου του ρωμαϊκού λαού» ως αναγνώριση αυτής της βοήθειας.<ref>Stephan Fichtl, ''Les peuples du Jura à l'époque de César'', ''L'isthme européen Rhin-Saône-Rhône dans la protohistoire. Approches nouvelles en hommage à Jacques-Pierre Millotte'', C. Mordant et J.-F. Piningre dir., Presses universitaires de Franche-Comté, 2009.</ref>Η αναφορά αυτή επιτρέπει να υποθέσουμε ότι τον 2ο αιώνα π.Χ. οι Σηκουανοί ήταν ήδη εγκατεστημένοι στο χώρο τους και ασκούσαν κάποια επιρροή γύρω από αυτόν.
Πριν από την άφιξη του [[Ιούλιος Καίσαρ|Ιούλιου Καίσαρα]] στη Γαλατία και την αρχή του [[Γαλατικός Πόλεμος|Γαλατικού πολέμου]] το 58 π.Χ., οι Σηκουανοί, στον αγώνα των [[Αρβέρνοι|Αρβέρνων]] εναντίον των αντιπάλων τους [[Αιδούοι|Αιδούων]] είχαν λάβει το μέρος των πρώτων και προσκάλεσαν το γερμανικό φύλο των Σουηβών υπό τον Αριόβιστο να διασχίσει τον Ρήνο και να τους βοηθήσει (71 π.Χ.). Παρόλο που η βοήθεια των Σουηβών τους επέτρεψε να νικήσουν τον Αιδούους, οι Σηκουανοί βρέθηκαν σε χειρότερη θέση από πριν, επειδή ο Αριόβιστος καταπάτησε το ένα τρίτο της επικράτειάς τους και απειλούσε να πάρει το άλλο τρίτο, υποτάσσοντάς τους σε ημι-δουλεία.
Στη συνέχεια, οι Σηκουανοί απευθύνθηκαν για βοήθεια στον Καίσαρα, ο οποίος εκδίωξε τους Σουηβούς (58 π.Χ.), αλλά ταυτόχρονα υποχρέωσε τους Σηκουανούς να παραδώσουν στους Αιδούους όλα τα εδάφη που είχαν κερδίσει, γεγονός που οι Σηκουανοί έφεραν βαρέως και έτσι συμμετείχαν με 12.000 άνδρες στην εξέγερση του [[Βερκιγγετόριξ]] εναντίον των Ρωμαίων κατακτητών (52 π.Χ.) και μοιράστηκαν μαζί του την [[Μάχη της Αλεσίας|ήττα στην
[[Αρχείο:
Οι Σηκουανοί παρενέβησαν κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων που προκλήθηκαν από τη δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα το 44 π.Χ. Σύμφωνα με τον [[Τίτος Λίβιος|Τίτο Λίβιο]], συνέλαβαν τον Ντέσιμο Βρούτο,<ref>να μην συγχέεται με τον [[Μάρκος Ιούνιος Βρούτος|Μάρκο Ιούνιο Βρούτο]]</ref> έναν από τους δολοφόνους του Καίσαρα, και στη συνέχεια ήρθαν σε επαφή με τον Μάρκο Αντώνιο, ο οποίος έδωσε εντολή να τον εκτελέσουν.<ref>''Periochae'' de l'Histoire romaine de Tite Live, 120</ref>
| |||