Διαμαγνητισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτα: επεξεργασία κώδικα 2017 |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτα: επεξεργασία κώδικα 2017 |
||
Γραμμή 3:
Τα '''διαμαγνητικά''' ''(diamagnetic)'' υλικά δημιουργούν ένα επαγόμενο [[μαγνητικό πεδίο]] με αντίθετη κατεύθυνση από το εξωτερικά εφαρμοζόμενο μαγνητικό πεδίο και απωθούνται από το εφαρμοζόμενο μαγνητικό πεδίο. Η αντίθετη συμπεριφορά επιδεικνύεται από τα παραμαγνητικά υλικά. Ο διαμαγνητισμός είναι ένα φαινόμενο [[κβαντική μηχανική|κβαντικής μηχανικής]] που συμβαίνει σε όλα τα υλικά· όταν είναι η μόνη συνεισφορά στον μαγνητισμό το υλικό λέγεται ''διαμαγνήτης''. Αντίθετα με τους σιδηρομαγνήτες, οι διαμαγνήτες δεν είναι μόνιμοι μαγνήτες. Η [[μαγνητική διαπερατότητα]] τους είναι μικρότερη από μ<sub>0</sub>, την διαπερατότητα του κενού. Στα περισσότερα υλικά ο διαμαγνητισμός είναι ασθενές φαινόμενο, αλλά ένας [[υπεραγωγιμότητα|υπεραγωγός]] απωθεί το μαγνητικό πεδίο πλήρως, εκτός από ένα λεπτό στρώμα στην επιφάνεια.
Οι διαμαγνήτες ανακαλύφθηκαν πρώτα από τον [[Σέμπαλντ Γιουστίνους Μπρούγκμανς]] (''Sebald Justinus Brugmans'') το 1778, ο οποίος παρατήρησε ότι το [[βισμούθιο]] και το [[αντιμόνιο]] απωθούνταν από μαγνητικά πεδία. Το 1845, ο [[Μάικλ Φαραντέι]] έδειξε ότι ήταν μια ιδιότητα της ύλης και κατέληξε ότι κάθε υλικό ανταποκρίνεται (είτε με [[διαμαγνητισμός|διαμαγνητικό]] ή με [[παραμαγνητισμός|παραμαγνητικό]] τρόπο) σε ένα εφαρμοζόμενο μαγνητικό πεδίο. Υιοθέτησε τον όρο ''διαμαγνητισμός'' που του πρότεινε ο Γουίλιαμ Χίουελ (William Whewell).<ref>{{cite journal|last1=Jackson|first1=Roland|title=John Tyndall and the Early History of Diamagnetism|journal=Annals of Science|date=21 July 2014|page=4|doi=10.1080/00033790.2014.929743|url=http://www.tandfonline.com/doi/pdf/10.1080/00033790.2014.929743|accessdate=28 October 2014}}</ref>
== Υλικά ==
| |||