Φρούριο Αγίων Θεοδώρων Καστελίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτες: Οπτική επεξεργασία Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
||
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες κτιρίου}}
Το '''Φρούριο των Αγίων Θεοδώρων Καστελίου''' είναι [[Μεσαίωνας|μεσαιωνικό]] οχυρό κτίσμα, ερείπια του οποίου διασώζονται κοντά στο χωριό [[Καστέλι Αχαΐας|
Στα νοτιοανατολικά του χωριού υψώνεται ο κωνοειδής λόφος "Άγιοι Θεόδωροι" που πήρε το όνομά του από το ομώνυμο εξωκλήσι που βρισκόταν εκεί. Στο λόφο αυτό που είναι τειχισμένος, υπάρχουν οικοδομικά κατάλοιπα κτηρίων των υστεροβυζαντινών χρόνων ([[1204]] μ.Χ. - [[1453]] μ.Χ.). Εντός της οχύρωσης που έχει μήκος 90 μέτρα, διακρίνεται δεξαμενή και μεγάλο κτήριο ορθογώνιας κάτοψης. Εικάζεται ότι το εξωκλήσι των Αγίων Θεοδώρων διαστάσεων 5,50 μ. Χ 7,00 μ. που βρίσκεται στα νότια, ήταν αρχικά [[πύργος]]. Για το χτίσιμο του κεντρικού κτηρίου και της δεξαμενής έχει χρησιμοποιηθεί ως συνδετικό υλικό ισχυρό ασβεστοκονίαμα. Στις πλαγιές του λόφου υπάρχουν τα ερείπια ενός ακόμα μικρού [[χριστιανικός ναός|ναού]] (της Ευαγγελίστριας) αλλά και δεκάδων άλλων οικοδομημάτων χτισμένων από λευκό τιτανόλιθο χωρίς όμως τη χρήση ασβεστοκονιάματος.
Γραμμή 7:
==Πηγές==
* [[Γεώργιος Παπανδρέου (ιστορικός)|Γεώργιος Παπανδρέου]], [http://www.kalavrita.gr/images/chapters/papandreou_kalavrita.pdf ''Ιστορία των Καλαβρύτων]'', επιμέλεια: Δημήτρης Σ. Αβραμίδης, Έκδοση της Κοινωφελούς Δημοτικής Επιχείρησης Πολιτιστικής και Κοινωνικής Ανάπτυξης και Ποιότητας Ζωής Δήμου Καλαβρύτων (ΔΕΠΑΠΟΖ), Καλάβρυτα 2011, Δεύτερη Έκδοση, σελ. 126. ISBN 978-960-89356-3-1. (Α' έκδοση: 1928)''
* Γεωργία Ζ. Αλεξοπούλου, ''[http://www.didaktorika.gr/eadd/handle/10442/27848 Συμβολή στην αρχαιολογία και τοπογραφία της Αζανίας (Βόρειας Αρκαδίας), Επαρχία Καλαβρύτων]'', τόμοι Α1'-Α2'-Β'-Γ'-Δ', αδημοσίευτη διδακτορική διατριβή, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας/Σχολή Επιστημών του Ανθρώπου-Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πάτρα 2009, σελ. 214.
| |||